Nýtt kvennablað - 01.10.1955, Blaðsíða 4
Þrátt fyrir það, að heimili hennar var lengst af um-
fangsmikið, vann hún af áhuga og fórnfýsi að félags-
málum og öðru því, er henni hugkvæmdist. I mörg ár
kenndi hún skrift, unglingum og uppkomnu fólki. Hafði
námskeið þrjú eða fjögur á vetri og hélt þau lengst
í heirrahúsum. Hún hafði hreina og fagra rithönd. Orð
fór af kennslu hennar og voru námskeiðin mikið sótt.
Við bar að menn komu úr fjarlægum sveitum, sem
höfðu mikinn hug á að bæta rithönd sína, enda mun
þeim fkki hafa brugðizt árangurinn. Fyrir kom, að
Guðrún setti sýnishorn í einhvern verzlunarglugga bæj-
arins. Var þá sýnd skrift nemenda, áður en þeir byrj-
uðu námið og þá er því lauk. Eitt sinn voru tvær
un^ar stúlkur að horfa á þessi sýnishorn. Er þær höfðu
horft um stund, sagði önnur: „Konan skrökvar þessu,
hún hefur skrifað |>að sjálf“; og það fannst hinni lík-
legast. Svnir þetta vel, hve framförin var ótrúleg og
hve mikill kennari Guðrún var. Flestir eða allir skrif-
uðu betur eftir námið en áður og margir náðu prýði-
legri rithönd.
Guðrún var um árabil prófdómari um skrift í barna-
skólum bæiarins, og í skólanefnd Austurhæiarskóla
var hún um skeið. í stiórnarnefnd Kvennaskóla Re-'rkia-
víkur var hún mörg ár og formaður hennar síðustu
12 ánn. Lét hún sér mjög annt um frama skólans og
farsæld.
IJm áratugi starfaði Guðrún í kvenféla'Hnu Hring-
urinn og var varaformaður hess mörg síðustu árin.
Sem kunnu<rt er. hefur það félag unnið mjög að h'knar-
málum og verið með ágætum duglegt í því starfi. S°m
dæmi um stórhug félagsins má geta þess, að hað kom
upn Kópavo<rshæ]inu. hinu fvrsta hressin<rarhæli herkla-
sjúklinea hérlendis. Áður hafði félagið hiálnað mörg-
um fátækum siúklingum til hælisvistar á Vífilsstöðum.
En er ríkið tók að sér spítalakostnað herklaveikra,
snéri féla<nð sér að stofnun hælisins. Þá tók það og
litlu seinna iörðina Kópavog á leigu og rak har hú
í mörg ár. Var hað eert til stvrktar og þæginda við
starfrækslu hælisins. Fimm síðustu árin, sem búið var
í eigu félafsins. hafði Gnðrún vfirumsión með rekstri
þess og ÖII reikninn'.sskil á hendi. Það var mikið starf
og fvrirhvggiusamt. Vel fór henni það, sem og annað,
er h’'<n tók að sér að annast.
Eftir að félagið gaf ríkinu hælið fyrir nálægt 17
árum, snéri bað sér að öðru stórmáli: að koma unp
sjúkrahúsi fyrir börn. Guðrún stóð þar í fararbroddi.
Hy-g ég. að sú hugsjón hafi verið hennar mesta áhuga-
mál og huga kærast. Með svo miklum dugnaði gengu
félagskonur að bví að afla f jár í sjóð, sem verja skyldi
til bvggingar barnaspítala og vekja áhuga annarra
fyrir málefninu, að þegar Guðrún dó, nam sjóðurínn
þrem milljónum króna. Guðrún hafði vörzlu sjóðsins
á hendi til dauðadags. Hún taldi ekki eftir tíma né
fyriihöfn í þarfir þess málefnis. Fyrir rúmu ári átti
Hringurinn 50 ára afmæli. Félagskonur komu þá sam-
an og minntust þess. Voru þar og margir boðsgestir,
sem lagt höfðu félaginu lið á ýmsan hátt. Guðrún var
að vanda glöð og reif og hélt þar aðalræðuna, gekk
þó ekki heil til skógar. Mun og þetta hafa verið eitt
hið síðasta, er hún gerði í þágu félagsins. Þó að Guð-
rún fengi ekki að lifa það að sjá spítalann risinn af
grunni og starfhæfan. aat hún í devð alaðst við þá
vis=u, að málinu var borgið og að hún hafði lagt því
sinn stóra skerf.
Guðrún var trygg við menn og málefoi, átti og
marga kunningia og vini frá æsku. Fjölskyldulíf henn-
ar var fvrr og síðar innilegt.
Ekki veit ég, hvort hún lvsti því nokkurn tíma vfir
við hónda sinn, að hans fólk væri sitt fólk, en hún
lifði hannig. Erændur hans og vinir virtust vera henni
aufúsugestir, sem hennar skvldulið. og hún varð heim
jafnt til híálnnr. pr hún mátti hví við koma. t veikind-
um og lífserfiðleikum sumra heirra var hún oft hin
líknandi hönd. gat á einhvern hétt dregið úr erfiðleik-
um o" miðlað hrpki og kiarki. Síðasta ganga hennar
út í hæinn var til ve’krar venziakonn sinnar. Fáum
dömim seinna var hún lögst í siúkrahús og átti ekki
haðan aftn.rkvaamt. að hpita: dvaldí raunar hpíma um
tíma. mijli aðge^ða. og fvlndi há fötum að nokkru.
Ek’ki veit ég hveriu hún hefur húizt við í hpssum
löngu veikindnm. um hað var hún orðfá: en eðli henn-
ar var að leha biartari viðhorfanna í h'finn og leiða
fram hær h'kur. sem vonir gáfn: fvrir hví hvgg ég,
að húp hafi lengi vonað að ná hpilsu aftnr. Hitt hvkist
ég vita. að fvrir æðrulevsi hennar o« kiark hafi vonin
lifað lengur hiá vinum hennar en ella. Eg minniof hess,
er ég eitt sinn leit inn til hennar. há er hún síðast
dvaidi heima og fótavist hennar var að hrntnm komin.
Hún sat á rúmstokk sínnm o" mátti ekki siá. Imort
heidur hún var að standa unp eða leggiast fvrir. ..Nú,
hað ert hú.“ sagði hún og hro=ti. ..Eg var að halla
mér. en er ég hpwði pinhvern koma. fannst mér ég
verða að standa í fætnrna: sá gpstnr gæti hað vprið,
að ég vildi ekki hera mig aumlega.“ Svo' lagðist hún
fvrir og við röhbuðum um „heima og geima“. Svstur
hennar hringdu og er bær vissu að fátt var gesta,
kváðust hær koma mundu. Innan stundar var komið
við útidyrahurðina. Guðrún settist unp, sýnilega með
miklum erfiðismunum. „Ekki má ég liggia í rúminu,
þegar systur mínar koma,“ sagði hún brosandi, „þær
halda þá að ég sé veik.“ Svona var Guðrún Geirs-
dóttir. Framhald á bls. íl.
I
, NÝTT KVENNABLAÐ
2