Nýtt kvennablað - 01.12.1955, Blaðsíða 3

NÝTT
KVENNABLAD
16. árgangur,
8. tbl., desember 1955
ELINBORG LÁRUSDÓTTIR:
Perlu-Sigga var hún kölluð'. Viðurnefnið hlaut hún
af því að hún var mjög skrautgjörn. Hún hjó á slétt-
unni og hafði part af heimilisréttarlandi og bjó ein í
litlum bjálkakofa. Hún átti hest, vagn og eina kú og
nokkur hænsni. Þegar hún ók í vagninum í kaupstað,
til kirkju eða í heimsókn lil kunningja, nægði henni
ekki að skreyta sjálfa sig. Hún skreytti líka hest og
vagn með alls konar perlum og mislitum borðum og
valdi sterka og áberandi liti, gula, rauða, græna og
bláa. Ef Sigga var á ferð, var hún auðþekkt langt til.
Orð lá á, að hún safnaði peningum. Enginn vissi þó,
hve miklu henni hafði tekizt að nurla saman. En um
það Ieyti, er hún lenti í ævintýrinu, fullyrtu þeir, sem
til þekktu, að hún hefði verið vel stæð.
Það bar við dag einn, að hún hitti ungan mann á
förnum vegi, sem gaf sig á tal við liana. Það fór vel
á með þeim. Að lokum fylgdi liann henni heim og sett-
ist þar að. Nú hækkaði hagur Perlu-Siggu, og varð nú
um hríð ekkert lát á skrevtingunni og var nú öllu
tjaldað fram. Á sama tíma var ekkert of gott fyrir gest
hennar, og þjónaði hún honum til borðs og sængur, og
snerist í kringum hann frá morgni til kvölds. Gæfan
hafði loks heimsótt hana. Þetta var auðmaður, stór-
auðugur maður. Hann átti mjög stórt hús og miklar
landeignir. Þegar hann var að lýsa liúsinu fyrir henni,
sat hún grafkyrr og hafði sig alla við að skilia og
hlusta. Hún sá í anda gömlu, stóru konungshallimar,
sem hún hafði séð á mvndum, en aldrei komið í nánd
við. Þetla hús líktist þeim víst. Hann sagði sem sé, að
það mundi taka mánuð að ganga í gegnum allt húsið,
koma inn í hvert herbergi og skoða hvern hlut. í þessu
húsi átti hún að búa og lifa það, sem eftir væri ævinn-
ar. Henni hefði nú nægt minna hús, en ekki var hún
sú, sem úthýsti gæfunni, er hún loks barði á dyr henn-
ar. Hún kom að vísu nokkuð seint og á annan hátt
en hún hafði vænzt. Aldrei bjóst hún við að eignast
eins konar prins, eða verða eigandi að höll og stærðar
landi. Það sýndi sig nú, að lífið launar þeim, sem eru
nægjusamir og geia ekki háar kröfur. Aldursmunurinn
var töluverður, en slíkt var ekki vert að setja fyrir sig.
Spegillinn sagði henni líka, að hún væri enn þá ungleg.
Perluskreytingarnar drógu að sér athygli fólksins og
gerðu hana enn ásjálegri.
Jú, hún lifði um þessar mundir í ævintýraheimi. Pilt-
urinn var svo einstaklega geðslegur, og góður var hann
við hana, ekki skorti það, ekki var hann heldur tregur
á að fræða hana um alla þá dýrð, sem hún átti í vænd-
um. Um þessar mundir störfuðu fleiri tugir verka-
manna að smíðum við höllina. Skiljanlega varð að
gera við ýmislegt, en kostnaðurinn var víst ekki smá-
ræði. Sigga, sem var að eðlisfari sparsöm á allt nema
skraut, fann vel, hvað dýrt var að lifa í höll, og eiga
prins. Mikið varð henni dillað, er nágrannarnir komu.
Þeir þurftu að spyrja hana spjörunum úr. Forvitnin
skein úr svip þeirra og augnaráði. Nærgöngulastar
voru þó konurnar. Þær öfunduðu hana auðvitað. Slík
gæfa hafði ekki fallið þeim í skaut. Hvað gat það verið
annað en öfund, sem kom þeim til að gera ýmsar at-
hugasemdir, hvaðan lrann væri og hverrar ættar? Aldrei
fyrr hafði lrún heyrt spurt um ætt í Ameríku. Já, hún
skyldi síðar ná sér niðri á þeim. Þegar hún væri setzt
að í höllinni, og orðin stórauðug hallarfrú, myndi hún
heimsækja gamlar stöðvar. IJún ætlaði að silja skraut-
búin í skreyttum vagni og láta ökumanninn vera í ein-
kennisbúningi. Hestarnir áttu að bera bjöllur, sem
lrringdu við hvert fótmál og kynntu komu hennar.
Hvað henni yrði skemmt, er þær kæmu, nágrannakon-
urnar, og sæju alla þessa dýrð, sem lrenni hafði hlotn-
azt á svo óvæntan en undursamlegan lrátt. Auðvitað
myndu þær sperra upp álkuna og hrópa: Nei! Er
þetta ekki Perlu-Sigga, sem er á ferð? Þá mundi hún
reigja höfuðið aftur á herðar og svara: Ég þekki ykkur
NÝTT KVENNABLAÐ
1