Morgunblaðið - 08.07.2009, Side 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚLÍ 2009
Nú hefur elsku bróðir minn,
Tobbi, fengið hina eilífu hvíld. Ég á
eftir að sakna hans mikið þegar ég
kem í heimsókn á Sogaveginn. Hann
var alltaf kátur og glaður og tók okk-
ur alltaf opnum örmum. Þegar ég
kom með börnin mín í heimsókn til
Íslands var það „uncle Tobbi“ sem
fór með þau upp í sveit og leyfði þeim
að fara á hestbak og keypti Lego-
kubba til að stytta þeim stundir.
Enda var „uncle Tobbi“ alltaf uppá-
haldsfrændinn. Ég sé Þórhall í anda
þegar þrír yngstu bræður mínir voru
ungir og ég var unglingur að hjálpa
mömmu við að vaska upp og skúra
eldhúsgólfið. Ég bannaði strákunum
að koma inn í eldhúsið fyrr en
mamma væri búin að koma inn og sjá
hvað ég var dugleg en Þórhallur tók
það ekki í mál! Litlu bræður hans
vildu brauð með smjöri og sykri og
þeir voru auk þess þyrstir. Hann
setti hendur á mjaðmir og tilkynnti
mér að hann ætlaði sér ekki að bíða
eftir neinum!
Allt sitt líf var Tobbi með hugann
við að aðrir hefðu nægan mat að
borða og þá sérstaklega mamma
okkar, systkini, dætur hans og
barnabörn. Elsku Tobbi minn, hvíldu
í friði.
Togga mín og dætur, guð veri með
ykkur og gefi ykkur styrk.
Ólína (Olly) Ermert
og fjölskylda, Bandaríkjunum.
Þórhallur mágur minn og vinur
var um margt einstakur maður.
Kímnigáfa hans var yndisleg og sá
hann hlutina oft í öðru ljósi en aðrir
og frásagnargleði Tobba oft á tíðum
þannig að það var gjarnan kátt á
hjalla þegar Tobbi sagði frá og mikið
hlegið. Væntumþykja og umhyggja
fyrir fjölskyldunni sinni og reyndar
öllum í kringum sig var stór þáttur í
lífi hans og gjafmildi hans vel þekkt
en alltaf vildi Tobbi vera í hlutverki
gefandans en vildi síður vera þiggj-
andinn og ekki mátti hafa uppi löng
þakkarorð þegar hann hafði gaukað
einhverju matarkyns að vinum sín-
um. „Þú mátt kyssa mig á kinnina,
elska …“ var oft svarið þegar reynt
var að þakka fyrir sig.
Þegar plastpoki hékk á útidyra-
húninum í Birtingakvíslinni með
grænmeti, rabarbörum eða jafnvel
lambalæri mátti gefa sér að Tobbi
hafði verið á ferð og hafði þá oftar en
ekki verið í fótaaðgerð hjá Stínu
systur og varð að fá að bæta um bet-
ur en að borga fyrir fótaaðgerðina á
hefðbundinn hátt.
En Tobba verður aldrei minnst
öðruvísi en að Landsveitin og þá ekki
síst Veiðivötnin komi fljótlega við
sögu. Svo mikið unni hann þessari
sveit og þessari perlu sem Veiðivötn
eru. Í áratugi hefur Tobbi stundað
netaveiðar og stangveiðar í Vötnun-
um. Í 23 ár höfum við mágar og vinir
verið þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera hluti af áhöfn kapteinsins í net-
unum í Veiðivötnum og um þetta
leyti árs var löngu farið að hlakka til
árlegu ferðarinnar upp eftir og farið
að bíða eftir símtalinu frá Tobba um
hvaða dag farið yrði í Vötnin. Veiði-
ferðirnar hófust í Króktúni með til-
heyrandi undirbúningi sem var stór
þáttur ferðanna.
Í Veiðivötnum var Tobbi skip-
stjórinn, fasmikill, einbeittur og út-
skeifur á gammósíum og gúmmí-
skóm var hann á heimavelli og
stjórnaði öllum aðgerðum af festu og
þegar hann sagði: „Heyrðu, jæja …“
þá vissum við í „áhöfninni“ að betra
var að fara hafa sig til að leggja netin
eða vitja þeirra. Hann var kapteinn-
inn og sat í stafni, valdi lagnastaðina
og lagði netin og var vissara að fara
að tilmælum hans, annars fengum
við bágt fyrir og vorum við „vélstjór-
arnir“ settir af eða í embætti eftir því
hvernig tókst til með lagningu net-
anna … allt í góðlátlegu gríni „à la
Tobbi“.
Veiðivatnaferðir verða aldrei sam-
ar eftir brotthvarf elskulegs mágs
míns Tobba en eftir stendur þakk-
læti til hans fyrir að hafa opnað augu
okkar fyrir þessari perlu íslenskrar
náttúru sem Vötnin eru og vegna
þeirrar upplifunar og skemmtunar
sem veiðiferðirnar með honum voru.
Það eru dýrmætar minningar. Þær
eru varðveittar.
Þau hjónin Tobbi og Togga hafa
stundað kaupmennsku um árabil og
ráku Matvörubúðina í Grímsbæ og
nú síðustu árin Bláa turninn við Háa-
leitisbraut. Þau hafa staðið saman í
gegnum súrt og sætt, ekki bara sem
hjón heldur samstarfsmenn og bestu
vinir. Tobbi og Togga voru tvíein og
stóðu þétt saman í amstri dagsins.
Toggu okkar og dætrunum, Þóru
Kristínu, Rakel, Berglindi, Helgu
Maríu, mökum og börnum sendum
við hjónin okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Jóhann P. Jónsson.
Fjölskyldan á Sogaveginum er ná-
in og samböndin innan hennar falleg.
Tobbi var dætrum sínum góður faðir
og barnabörnum góður afi og var
auðsjáanlegt hversu dýrmæt fjöl-
skyldan var honum. Samheldni
þeirra sést best á tíðum matar-
veislum, miklum samgangi og öllum
ferðunum upp að Króktúni sem voru
þeim öllum svo kærar. Þegar Elmar
kynntist Rakel og hóf með henni bú-
skap tók tengdafjölskyldan honum
opnum örmum og hann varð strax
hluti af þeirra sterku heild. Tobbi
skilur eftir sig stórt skarð í þessum
heimi.
Nú fækkar þeim óðum, sem fremstir
stóðu,
sem festu rætur í íslenskri jörð,
veggi og vörður hlóðu
og vegi ruddu um hraun og skörð,
börðust til þrautar með hnefa og hnúum
og höfðu sér ungir það takmark sett:
að bjargast af sínum búum
og breyta í öllu rétt.
Það lýsti þeim sama leiðarstjarnan,
en lítið er um þeirra ferðir spurt.
allir kusu þeir kjarnann,
en köstuðu hýðinu burt.
Þeir fræddu hver annan á förnum vegi
um forna reynslu og liðna stund
og döfnuðu á hverjum degi
af drengskap og hetjulund.
Þeim fækkar óðum, sem fremstir stóðu,
sem fögnuðu vori í grænni hlíð,
stríðustu straumvötnin óðu
og storkuðu regni og hríð,
lyftu þegjandi þyngstu tökum,
þorðu að berjast við lífskjör hörð. –
Þeir hnigu bognir í bökum
að brjósti þér, ættarjörð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Við erum þakklát fyrir góð kynni
við mætan mann.
Elsku Togga, amma Stína, Rakel,
Elmar, Þórhallur Darri, Tristan
Marri, Þóra, Berglind, Helga og fjöl-
skyldur, megi Guð gefa ykkur styrk
til að takast á við sorgina.
Jóhanna Kristín,
Sigurður, Hilma, Jón Björn
og Hólmfríður Eyja.
Við systurnar höfum alltaf vitað,
að við tilheyrum einstakri ætt, Hóla-
torgsættinni. Þar er hver einasti
meðlimur einstakur og setur sinn
svip á heildina. Tobbi var þar engin
undantekning og okkur systurnar
langar að minnast hans í örfáum orð-
um.
Þegar ég (Katrín) var lítil, spurði
Tobbi mig eitt sinn að nafni. Ég var
ekki altalandi ennþá og svaraði því til
að ég héti Kratil. Allar götur síðan
kallaði Tobbi mig þessu nafni og
þetta var brandarinn okkar. Tilhugs-
unin um að hann geri það ekki oftar
er svo óskiljanleg og sár.
Annað er mér líka svo minnisstætt
og það var þegar ég útskrifaðist sem
nýstúdent. Ég hafði fengið margar
góðar gjafir þá og meðal annars frá
Tobba og Toggu. Tobba seinkaði að-
eins í útskriftina vegna vinnu, og
þegar hann kom, var hann með aðra
gjöf. Hann hafði pakkað fimmþús-
undkróna seðli og tveimur vænum
bitum af reyktum laxi í loftþéttar
umbúðir! Utan á þetta skrifaði hann:
Til Kratil. Þetta er ein frumlegasta
og skemmtilegasta gjöf sem ég hef
fengið og lýsandi dæmi um hvernig
Tobbi var. Þrátt fyrir að hafa alltaf
nóg að gera, gaf hann sér nægan
tíma til að gleðja aðra.
Ég (Elín) á margar góðar minn-
ingar um Tobba, allar tengdar brosi
og hlátri. Ég met það einna mest
þegar ég var í London fyrir fáeinum
árum að vinna, þá hittist þannig á, að
Tobbi og Togga voru þar á sama
tíma. Þar áttum við yndisleg kvöld
yfir kínverskum mat og skemmtileg-
um sögum. Ég vona að hann viti
hversu mikinn styrk hann og Togga
gáfu mér í þessari ferð. Við töluðum
oft um að þetta myndum við endur-
taka. Því miður verður sú ósk ekki að
veruleika, en minninguna mun ég
varðveita. Það er sárt að sjá á eftir
Tobba, hans verður sárt saknað.
Elsku Tobbi, það eru forréttindi
fyrir okkur systurnar að hafa fengið
að kynnast þér og fyrir það verðum
við ávallt þakklátar.
Elsku Togga, Þóra, Rakel, Berg-
lind, Helga og fjölskyldur, megi Guð
vera með ykkur og styrkja ykkur í
gegnum þennan erfiða tíma.
Katrín og Elín Stefánsdætur.
Elskulegi frændi okkar.
„Það er svo auðvelt,“ var okkar
svar þegar móðir okkar, systir þín,
sagði við okkur að nú þyrftum við að
muna eftir góðu stundunum sem við
áttum með Tobba. Það er ekki eins
auðvelt að sætta sig við þá staðreynd
að þær verða víst ekki fleiri.
Þegar við rifjuðum upp allt sem
tengdist þér var mikið hlegið um leið
og tárin runnu niður kinnar okkar í
miklum tilfinningarússíbana.
Við kynntumst þér öll á okkar
hátt, Soffía var mikið inni á Sogavegi
á meðan mamma var úti að læra og
kemur aldrei til með að gleyma þínu
einstaka og fallega göngulagi,
straumlínulöguðum og knúsulegu út-
línum og síðast en ekki síst þessum
fallega manni sem var þar traustur
sem klettur.
Rebekka var svo mikið með Þóru
og var eins og svo margir dolfallinn
yfir þessum æðislega pabba sem
frænkurnar áttu, en það þykir eng-
um skrýtið hve margir ólíkir einstak-
lingar hafa kosið að dvelja langdvöl-
um með þeim systrum, en líklegast
átt þú stærstan þátt í því.
Gunni talaði gjarnan um það að
hann hefði viljað að Tobbi hefði eign-
ast einn strák og reyndi hann framan
af að sinna því hlutverki upp að vissu
marki, en oft á sumrin lagði hann leið
sína á hjólinu yfir á Sogaveginn og
átti margar „kósí“ stundir með
Tobba að ógleymdum öllum ferðun-
um í Króktún og að Skarði þar sem
hann hlaut viðurnefnið „Tobbi litli“
hjá heimafólkinu.
Höddi var okkur síðastur að njóta
ferðanna í Veiðivötn með þér og
þinni yndislegu fjölskyldu, en í þeim
ferðum sem á öðrum vettvangi gekk
hann undir nafninu „Höddi hálfi“ þar
sem hann ber millinafnið Þór sem er
fyrri helmingurinn í nafni þínu.
Þér tókst alltaf að sjá það jákvæða
og húmoríska í hlutunum og það sem
meira var þér tókst það alltaf á met-
tíma.
Væntumþykju og hlýju þinni lauk
hvergi hjá okkur, heldur leyfðir þú
því að fljóta óskipt í börnin okkar.
Því tókum við öll eftir og lýsir það
þínum einlægu tilfinningum í okkar
garð. En það er okkar von að við höf-
um gefið þér til baka, þó að ekki væri
nema örlítið brot af því sem þú gafst
okkur.
Við lofum að vera til staðar fyrir
ömmu sem þú hugsaðir svo fallega
um og vitum við að hennar söknuður
er mikill. Einnig pössum við upp á
stelpurnar þínar sem þú elskaðir svo
mikið og þína yndislegu Toggu sem
okkur þykir svo vænt um.
Þú skilur eftir stórt skarð í hjört-
um allra sem þekktu þig sem enginn
mun geta fyllt. En við munum reyna
að fylla það af öllum þeim minning-
um sem við eigum af þér sem eru
margar og fallegar.
Með söknuði,
systkinin úr Birtingakvísl,
Gunnar Örn, Hörður Þór,
Rebekka og Soffía.
Elsku Tobbi, nú ertu farinn og við
eigum svo erfitt með að trúa því að
við séum að kveðja þig svona
snemma. Þú sem varst alltaf svo góð-
ur við alla og tilbúinn að hjálpa öllum
sem þurftu á aðstoð að halda.
Helgina sem þú barðist fyrir lífi þínu
vorum við svo vissar um að þú fengir
annað tækifæri fyrir öll þau góðverk
sem þú hefur gert í gegnum ævina.
Við báðum góðan guð um að hjálpa
þér í gegnum þetta og þó að það sé
erfitt að sætta sig við það, þá þurfti
hann að fá þig til sín núna. Við trúum
því að guð taki þá bestu til sín fyrst
því hann þurfi að nota þá fyrir önnur
stór verkefni. Við erum svo þakklát-
ar fyrir að hafa fengið að kynnast þér
og allri þinni yndislegu fjölskyldu
sem okkur hefur alltaf fundist við
vera partur af. Nú sitjum við hérna
saman og rifjum upp góðar og dýr-
mætar minningar sem við eigum
með þér og við munum geyma þær á
góðum stað í hjarta okkar. Við eigum
ekki bara minningar sem við munum
taka með okkur heldur kenndir þú
okkur einnig margt. Við erum allar
sammála um að það mikilvægasta
sem við höfum lært af þér er að loka
ekki augunum þegar við getum
hjálpað öðrum sem minna mega sín
og vera vinnusamar eins og þú varst
ávallt. Þú hafðir alltaf trú á okkur og
varst til staðar þegar við þurftum á
þér að halda og við þökkum þér fyrir
það. Það eru ófá skiptin sem þú lán-
aðir okkur Króktún sem þú og Togga
eruð búin að gera svo heimilislegt og
flott, þó að þú hafir sjaldan sjálfur
nennt að koma með okkur stelpunum
þá hringdir þú oftast til að athuga
hvort við hefðum það ekki alveg
örugglega skemmtilegt og gott. Við
biðjum góðan guð og alla hans engla
að gefa Toggu, stelpunum og allri
þinni fjölskyldu styrk á þessum erf-
iða tíma. Hvíldu í friði, elsku Tobbi.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Jóna María, Anna Maja
og María Ósk.
Elsku Tobbi,
það er okkur alltaf óskiljanlegt
þegar ástvinir í blóma lífsins kveðja
þetta líf.
Þegar ég fékk fréttirnar um það
að þú hefðir kvatt þá spruttu margar
góðar minningar upp í huga minn um
góðan nágranna, vin og vinnuveit-
anda. Þessar minningar eru góðar og
fengu mig til að brosa. Þegar ég vann
hjá ykkur Toggu í Bláa turninum var
ég ósjaldan spurð að því, þegar ég
kallaði á þig „Tobbi“ hvort þú værir
pabbi minn. Án þess að hugsa mig
tvisvar um sagði ég: „Já, það mætti
segja það“. Heimili ykkar Toggu hef-
ur frá því að ég kynntist Berglindi
dóttur ykkar verið mér eins og annað
heimili. Í hvert sinn sem ég kom í
heimsókn var tekið á móti mér með
grínröddinni og orðunum „Er þetta
Lena lúlú?“ og „Jæja vina mín“.
Það var þér mikils virði að þeim
sem þér þótti annt um gengi vel í því
sem þeir tóku sér fyrir hendur og að
þeim liði vel. Þú gafst þér alltaf tíma í
að spyrja mig út í námið mitt og
hvernig mér gengi. Þú varst alltaf
jafn stoltur af mér þegar mér gekk
vel í skólanum og hvattir mig til frek-
ara náms. Eftir að við stelpurnar
komumst á unglingsárin varstu með
annað augað á strákamálum okkar
og lést skoðanir þínar á þeim óspart í
ljós. Þú hélst alla tíð verndarvæng
yfir þeim sem þér þótti vænt um og
gerir enn. Með þessu ljóði kveð ég
þig, elsku Tobbi.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.,
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Minning þín er ljós í hjarta mínu.
Lena Rut Kristjánsdóttir.
Elsku Þórhallur minn. Mikið er
skrítið að þú sért farinn. Þú varst
alltaf svo góður og hress í kringum
alla. Best var þó hvað þú varst mikill
vinur vinkvenna dætra þinna. Ég
verð ævinlega þakklát fyrir það að
hafa verið heimalningur hjá ykkur
Toggu og hvað þið reyndust mér vel.
Ég hitti þig síðast uppí Króktúni þar
sem alltaf var svo gott að koma og þú
varst búinn að gera svo hlýlegt.
Elsku Togga, Þóra, Rakel,
Blenda, Helga og fjölskylda. Megi
Guð vera með ykkur og gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Jóhanna Edith
Þegar góður vinur kveður er
manni brugðið. Þórhalli vini mínum
kynntist ég þegar við unnum sameig-
inlega að málefnum kaupmanna inn-
an stjórnar Kaupmannasamtaka Ís-
lands og á vettvangi „Þinnar
verslunar“. Þótt hann hafi horfið af
þeim vettvangi var ávallt samband á
milli okkar. Þórhallur var lengi
kaupmaður í matvöruversluninni í
Grímsbæ, ég aftur á móti vestur á
fjörðum, en þangað átti hann ættir
sínar að rekja í föðurætt, til heima-
byggðar minnar, Bolungarvík. Fjöl-
skylda Þórhalls á hús á Hóli í Bol-
ungarvík sem faðir hans festi kaup á.
Hefur fjölskylda hans verið að end-
urnýja það af mikilli ræktarsemi.
Þegar við hittumst bar oft á góma
þessi sælureitur fyrir vestan. Þór-
hallur hafði oft orð á því hve væri nú
gaman að koma sér upp lítilli trillu til
að eiga fyrir vestan svona rétt til að
fiska í soðið. Þórhallur ásamt Þor-
gerði eiginkonu sinni og dætrunum
höfðu einnig komið sér upp sumar-
húsi í Krókstúni í Landsveit. Hann
hafði nýlokið við að stækka það og
endurbæta þegar hann féll frá. Þór-
halli þótti einstaklega vænt um
þennan sælureit fyrir austan og
eyddi fjölskyldan þar mörgum
stundum saman. Þórhallur rak sölu-
turn við Háleitisbraut þar sem fjöl-
skyldan starfaði saman. Það var
ósjaldan sem ég kom við hjá honum,
þegar ég átti erindi til borgarinnar.
Við áttum góðar stundir, spjölluðum
um allt, vinnuna, lífið og tilveruna,
kaupmennskuna o.s.frv. Það geislaði
alltaf af honum, alltaf kátur og létt-
ur. Vandamál voru ekki að tefja
hann, hann einfaldlega leysti þau.
Þórhallur bjó yfir slíkri orku að mað-
ur fór alltaf léttari og öruggari af
hans fundi.
Með Þórhalli er genginn mikið
góður drengur. Hann var einstak-
lega mikill fjölskyldumaður og bar
dætur sínar á höndum sér, var af-
skaplega stoltur af þeim öllum og
síðar barnabörnunum sem voru
augasteinar hans. Það er komið að
kveðjustund, allt of snemma, en eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll er.
Missir Þorgerðar og dætranna,
barnabarnanna, aldraðrar móður og
fjölskyldunnar allrar er mikill. Það
var ómetanlegt að kynnast manni
eins og Þórhalli og eiga hann að sem
félaga og vin. Manngildið og velferð
vina og fjölskyldu var honum ávallt
efst í huga.
Ég og fjölskylda mín sendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð veita ykkur styrk.
Benedikt Kristjánsson.
Elsku Tobbi minn.
Ég er ævinlega þakklát þér og
Toggu þinni fyrir alla hlýju og vel-
vilja ykkar í minn garð. Ég varð þess
heiðurs aðhljótandi að fá að kynnast
þér, vera velkomin á þitt heimili og
alla þína griðastaði flest mín upp-
vaxtarár. Frá þér hefur alla tíð staf-
að einstakri hlýju sem snerti ótal
hjörtu. Þú varst með eindæmum
gjafmildur og mikill húmoristi sem
skemmtilegt var að vera nálægt. Þú
varst einstakur maður sem vissi vel
hverjar hinar raunverulegu gersem-
ar lífsins voru. Þið hjónin mynduðuð
ástríka, fallega og samheldna fjöl-
skyldu sem unun er að fylgjast með.
Ég mun ávallt taka þig til fyrirmynd-
ar. Þín er sárt saknað og verður
minnst á hverjum degi.
Með þakklæti í hjarta,
Anna Lilja Johansen.
 Fleiri minningargreinar um Þór-
hall Steingrímsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.