Morgunblaðið - 27.07.2009, Blaðsíða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JÚLÍ 2009
✝ Guðrún FanneyHannesdóttir
fæddist í Einarshöfn
á Eyrarbakka 2.
mars 1922. Fanney
lést á líknardeild
Landakotsspítala 14.
júlí 2009.
Foreldrar hennar
voru Hannes Andr-
ésson verkstjóri frá
Skúmsstöðum á Eyr-
arbakka, f. 22.9.
1892, d. 1.3. 1972, og
Jóhanna Bernharðs-
dóttir frá Keldnakoti
í Stokkseyrarhreppi, f. 1.10. 1896,
d. 27.9. 1970. Fjölskyldan bjó
lengst í Eiríksbæ á Eyrarbakka.
Fanney var næstelst níu systkina.
Þau eru: Gunnlaug f. 17.9 1920,
Andrés, f. 1.6. 1924, d. 20.10.
2003, Bernharður, f. 6.11. 1925,
Jórunn Ásta, f. 3.4. 1928, Hannes,
f. 5.11. 1930, d. 24.5. 2006, Har-
aldur Ármann, f. 1.1. 1932, Svan-
og dóttir þeirra er Sólveig Hlín, f.
15.2. 1991. Bára ólst upp hjá Mar-
gréti Guðjónsdóttur, föðursystur
sinni, og Ragnari Jónssyni, manni
hennar, í Reykjavík. Fyrir gift-
ingu vann Fanney á saumastofu
Andrésar í Reykjavík. Hún vann
lengst af við fiskverkun í hrað-
frystihúsinu á Eyrarbakka og síð-
ar á sameinaðri skrifstofu Eyr-
arbakkahrepps og
hraðfrystihússins. Á árunum 1958
til 1969 vann hún í mötuneytinu á
Írafossi, sem var bæði mötuneyti
starfsfólks Sogsvirkjananna og
staður fyrir opinberar móttökur
Rafmagnsveitu Reykjavíkur og
Reykjavíkurborgar, fyrst ein-
göngu á sumrin en síðar allt árið.
Hún fluttist til Reykjavíkur árið
1961 og frá 1970 starfaði hún á
aðalpósthúsinu í Reykjavík allt
þar til hún fór á eftirlaun.
Útför Fanneyjar fer fram í dag,
27. júlí, frá Grensáskirkju í
Reykjavík og hefst athöfnin kl. 13.
laug, f. 20.4. 1933, d.
31.1. 2003, Garðar, f.
18.2. 1935.
Fanney giftist, 3.3.
1945, Brynjólfi Hall-
dóri Guðjónssyni,
sjómanni frá Litlu-
Háeyri á Eyr-
arbakka, f. 19.11.
1915, d. 6.7. 1946.
Foreldrar hans voru
Guðjón Jónsson, for-
maður frá Litlu-
Háeyri, f. 28.10.
1865, d. 22.12. 1946
og Jóhanna Jóns-
dóttir frá Minna Núpi í Gnúp-
verjahreppi, f. 1.11. 1879, d. 4.4.
1957. Fanney og Brynjólfur
keyptu húsið Bræðraborg á Eyr-
arbakka og hófu þar búskap. Börn
þeirra eru Bára kennari, f. 28.3.
1945, og Brynjólfur Guðjón sál-
fræðingur, f. 26.9. 1946. Kona
hans er Emma Eyþórsdóttir bú-
fjárerfðafræðingur, f. 3.9. 1953,
Í dag kveðjum við Fanneyju
tengdamóður mína eftir erfið veik-
indi. Lokið er langri ævi og efst í
huga er þakklæti fyrir ánægjulega
samfylgd í meira en 30 ár. Ég
kynntist henni þegar ég fór að venja
komur mínar í Úthlíðina með einka-
syni hennar. Hún tók mér mjög hlý-
lega, svolítið forvitin um þessa
stelpu sem var reyndar uppalin í
Flóanum ekki svo langt frá heima-
byggð mæðginanna á Eyrarbakka.
Mér varð ljóst að hún hafði búið ein
lengi og síðar komst ég að því að hér
var ein af hversdagshetjum Íslands
sem fátt er skráð um.
Fanney var 23ja ára gömul þegar
hún giftist Brynjólfi, unnusta sín-
um. Þau voru nágrannar á Eyrar-
bakka og höfðu þekkst lengi en
ráðahagurinn var ekki að skapi
tengdamóður hennar sem hafði
ákveðnar skoðanir á því hvað börn-
um hennar væri samboðið. Unga
parið hélt þó fast við sitt og stuttu
eftir brúðkaupið fæddist Bára dótt-
ir þeirra. Fæðingin var erfið og
móður og barni vart hugað líf um
tíma en fór þó vel að lokum. Stúlkan
var líkamlega fötluð og þurfti að
vera stöðugt undir læknishendi
langt fram eftir aldri. Samgöngur
voru erfiðar á þessum tíma og því
varð að ráði að Bára yrði fóstruð frá
eins árs aldri hjá föðursystur sinni
og manni hennar sem bjuggu í
Reykjavík. Ég held að þessi ráð-
stöfun hafi markað líf Fanneyjar
alla tíð. Hún varð aldrei fyllilega
sátt við að hafa ekki getað sinnt
dóttur sinni sjálf, þrátt fyrir að fóst-
urforeldrarnir reyndust henni afar
vel. Rúmu ári eftir brúðkaupið fórst
Brynjólfur, eiginmaður Fanneyjar,
þrítugur að aldri, í hörmulegu slysi
um borð í togara þar sem hann var
skipverji. Á þessum tíma var ekki
búið að finna upp hugtakið áfalla-
hjálp og segir fátt af því hvernig
fólk gat tekist á við lífsreynslu sem
þessa.
Fanney bjó áfram á Eyrarbakka
ásamt syninum, sem fæddist eftir
slysið og stundaði þá vinnu sem til
féll. Dánarbætur voru engar en hún
naut stuðnings frá báðum fjölskyld-
unum. Fanney var fáorð um þetta
tímabil eftir að ég kynntist henni.
Hún giftist ekki aftur og bjó ein eft-
ir að sonur hennar flutti að heiman.
Einhvern tíma var hún spurð hvort
hún hefði aldrei verið skotin í nein-
um og svaraði hún glettnislega að
svo væri ekki en það hefðu margir
verið skotnir í henni. Þetta voru
örugglega orð að sönnu því Fanney
var óvenju glæsileg kona, ákaflega
smekkleg í klæðaburði og bar sig
vel, þannig að eftir henni var tekið.
Hún var glaðlynd, skarpgreind og
listhneigð, hafði mikinn áhuga á
myndlist og yndi af góðri tónlist.
Hún hafði góðan smekk fyrir hönn-
un og gæðum og val hennar á gjöf-
um miðaðist alltaf við það besta.
Hún var mjög fljóthuga og snögg að
framkvæma það sem hún ætlaði sér,
hafði gaman af að ferðast, sérstak-
lega með skipum eða flugvélum en
var hins vegar bílhrædd á efri árum
og oft áhyggjufull vegna bílferða-
laga sinna nánustu.
Fanney var komin fast að sjötugu
þegar hún varð amma. Barnabarnið
gladdi hana mjög og Sólveig Hlín
var augasteinninn hennar. Að leið-
arlokum vil ég þakka tengdamóður
minni fyrir umhyggju og ástúð alla
tíð. Blessuð sé minning hennar.
Emma Eyþórsdóttir.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni …
(Hannes Pétursson.)
Fanney, mágkona mín, er farin
yfir ána, var ferðbúin nú sem endra-
nær, hefur aldrei látið bíða eftir sér.
Fyrir skömmu sagði hún okkur að
ekkert væri að marka dagsetningar,
samkvæmt þeim ætti hún að vera
farin fyrir löngu. – Margs er að
minnast, margs að sakna og margt
er að þakka. – Ég minnist heims-
konunnar Fanneyjar með sportleg-
an hatt í gönguferð, að renna fyrir
fisk, á leik- og listsýningum með
vinkonu sinni. Sakna símhringing-
anna milli systkinanna, ekki alltaf
löng samtöl, en við vorum í sam-
bandi. Þakka hve vel hún tók mér,
kærustu litla bróður og sýndi fjöl-
skyldunni okkar umhyggju og rækt-
arsemi alla tíð. Guð blessi minningu
hennar.
Steinunn Þórarinsdóttir.
Ég minnist 16 ára afmælisdags
míns fyrir réttu 41 ári, 23. júlí 1968,
þegar ég kom síðdegis í hlað mötu-
neytis Landsvirkjunar við Írafoss,
en þangað var ég kominn til starfa í
vinnuflokk hjá Landsvirkjun – þá,
eins og nú, var sólríkur dagur að
kveldi kominn. Fanney, frænka
mín, tók á móti mér á tröppum
mötuneytisins, en þar starfaði hún
sem ráðskona, og var það fyrir
hennar hjálp að ég fékk vinnu þar.
Það var vissulega spenna og jafn-
vel kvíði sem ég, unglingurinn, fann
fyrir við að koma í fyrsta sinn á
vinnustað úti á landi og í fyrstu „al-
vöru“vinnuna. En allur kvíði hvarf
eins og dögg fyrir sólu við hlýlegar
móttökur Fanneyjar og næstu
stundir fóru í að sýna mér húsa-
kynni; herbergi mitt og aðstöðu
verkamanna í vinnuflokknum;
kynna mig fyrir verkstjóra og sam-
starfsmönnum og þeim öðrum er
þar störfuðu og urðu á vegi okkar.
Ég fann það strax, og þau sumur
sem ég átti eftir að starfa við Sogs-
virkjanir, að ég naut þess að vera
frændi Fanneyjar. Tígulegt fas og
háttvís framkoma ávann Fanneyju
virðingar allra sem henni kynntust.
Sólin var að setjast yfir Grafn-
ingnum, þegar Fanney bauð mér í
heitt kakó og kringlu fyrir svefninn.
Við höfðum setið drykklanga stund
og spjallað og það var orðið áliðið
kvölds þegar það vakti athygli okk-
ar að úti var komið myrkur, ekkert
sást út um gluggann á mötuneytinu
nema ljós bíla á ferð í Grímsnesi.
Við höfðum ekki séð myrkur nætur-
innar í langan tíma eftir bjartar
sumarnætur, og ég minnist þess að
við ræddum að ef til vill markaði af-
mælisdagur minn þau tímamót þeg-
ar maður yrði fyrst var við að sól-
argangur styttist.
Við Fanney vorum systkinabörn,
en móðir hennar, Jóhanna Bern-
harðsdóttir, og faðir minn, Kristinn
Bernharðsson, voru börn hjónanna
Bernharðs Jónssonar formanns og
Jórunnar Jónsdóttur húsmóður frá
Keldnakoti í Stokkseyrarhreppi.
Það hefur því verið eðlilegt og sjálf-
sagt, þegar Fanney flutti heimili
sitt til Reykjavíkur, að hún tæki
íbúð í eigu foreldra minna í Úthlíð 9
á leigu, en þar bjó hún í sama húsi
og fjölskylda mín til margra ára, eða
allt þar til hún flutti í Neðstaleitið.
Þær eru líka margar góðar minn-
ingarnar sem ég á af Fanneyju úr
Úthlíðinni: jólin, páskar og helgar,
þegar Fanney var í bænum. Hátíð-
leiki aðfangakvölds, þegar við öll
nutum saman aftansöngs í útvarp-
inu og kvöldmáltíðar á eftir, líður
ekki úr mínu bernskuminni. For-
eldrar mínir og Fanney ferðuðust
oft saman á sumrin á þessum árum
og ég minnist ferðalaga um Ísland
með þeim sem drenghnokki: Hring-
ferðar með m/s Esju seint á sjötta
áratug síðustu aldar og margra bíl-
túra út á land, með rútum eða eigin
bíl.
Einnig minnist ég tryggðar og
samúðar Fanneyjar við fráfall for-
eldra minna 1983. Blessuð sé minn-
ing þín, Fanney. Ég votta börnum
Fanneyjar, Báru Brynjólfsdóttur
og Brynjólfi Brynjólfssyni, og fjöl-
skyldum þeirra samúð mína.
Bernharður J. Kristinsson.
Fanney G. Hannesdóttir, móður-
systir mín, hefur lokið lífsgöngunni.
Fanney G. Hannesdóttir
✝ Dúi Karlssonstýrimaður var
fæddur 1.10. 1936.
Hann lést 19. júlí sl.
Dúi var fæddur á
Siglufirði. Hann var
yngsta barn
hjónanna Sigríðar
Ögmundsdóttur frá
Beruvík á Snæfells-
nesi og Karls Dúa-
sonar frá Fljótum í
Skagafirði. Eftirlif-
andi systkin Dúa eru
Grímur Karlsson,
skipstjóri og líkana-
smiður, Ásdís Karlsdóttir, fv.
einkaritari sýslumannsins í Hafn-
arfirði, og Áslaug Karlsdóttir, fv.
símamær.
Dúi var lengst af starfsævi sinni
sjómaður og mjög
eftirsóttur sem slík-
ur. Hann var á tog-
urunum Geir, Hall-
veigu Fróðadóttur,
Norðlendingi, Apríl,
Þormóði goða og
Þorsteini þorskabít.
Einnig var Dúi á
bátum frá Suð-
urnesjum, lengst af
á Bergvík og
Hamravík, eða á
annan áratug, þá
stýrimaður. Síðustu
ár starfsævinnar
vann Dúi á Keflavíkurflugvelli.
Útför Dúa fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, mánudaginn 27.
júlí, og hefst athöfnin kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
Þegar ég var lítil og spurði Dúa
hvað hann væri gamall þá sagði hann
alltaf við mig: „Ég er alltaf 18 ára.“
Það tók mig mörg ár að átta mig á
því, að það er enginn sem er alltaf 18
ára, nema þá í hjartanu. Og það var
Dúi, allt fram á síðustu stund hélt
hann sínu jákvæða lífsviðhorfi og
námsfýsi sem einkennir oft þá ungu.
Fyrir tíma „internetsins“ var Dúi
mitt „internet“. Hann var með ein-
dæmum víðlesinn og fróður, hann
mundi allt sem hann las. Ef upplýs-
ingar vantaði um eitthvað, þá var
viðkvæðið í fjölskyldunni: „Hringdu í
Dúa,“ því þar fengust svör. Jafnvel
eftir komu netsins var frekar hringt í
Dúa, það var miklu fljótvirkara!
Dúi var mikill listamaður, svo mik-
ill að allir sem til þekkja eru sam-
mála um að það hafi aldrei orðið hans
ævistarf sem voru hans mestu hæfi-
leikar. Því að teikningar hans og
myndir eru þvílík listasmíð, að seint
verður eftir leikið. Ásdís dóttir mín
rakst á listaverkabók hjá mér um
daginn, hún kom með bókina til Dúa
og spurði: „Hvenær gerðir þú þessa
bók?“ Ég og Dúi brostum, því bókin
var ekki eftir hann. Dúi hafði mikið
gaman af viðleitni minni til að teikna
og var alltaf boðinn og búinn að ráð-
leggja mér og hjálpa til að reyna að
bæta handbragðið, enda næmt lista-
mannsaugað fljótt að sjá hvað laga
mátti hjá viðvaningnum. Þannig var
Dúi alltaf hjálpsamur á gagnlegan
hátt.
Skömmu eftir að ég flutti í Hafn-
arfjörð var ég nærri búin að slasa
mig við að príla til að opna glugga
sem var langt yfir mannshæð. Dag-
inn eftir var Dúi frændi mættur með
tröppu handa mér. Þannig var Dúi
frændi minn, alltaf umhugað um
aðra og valdi gagnlegar gjafir. Dúi
var ekki bara mannvinur, hann var
líka mikill dýravinur – og lifði í sátt
við land og dýr. Hann hafði gaman af
veiðum bæði til sjós og lands. Og
heyrt hef ég sagt að ef síldin hefði
ekki farið frá Siglufirði hefði Dúi
orðið bóndi fyrir norðan en ekki sjó-
maður fyrir sunnan!
Ég mun seint gleyma skemmtileg-
um ferðum með Dúa á Willis-jepp-
anum, við skröltum upp um fjöll og
firnindi, ekkert stoppaði okkur nema
hæstu fjallstoppar eða hafið sjálft.
Við hlustuðum eftir tófum á Snæ-
fellsnesi og gáfum hröfnum að éta á
Reykjanesi. Um sama leyti og Dúi
átti jeppann átti hann líka trillu, og á
þeirri trillu átti hann margar góðar
stundir. Hann sagði mér oft síðar að
sig langaði að eignast aftur „litla
skel“. Og eins og sönnum trillukarli
sæmdi þótti Dúa gott að taka í nefið.
Dúi var ásatrúarmaður, þessi hóg-
væri listamaður hafði marga eigin-
leika sem mér fannst passa vel við
ásatrúarmann, hann var hugdjarfur,
æðrulaus og með húmorinn í lagi.
Honum fannst gaman að gleðjast í
góðra vina hópi.
Nú er þetta mikla góðmenni farið.
Hann greindist með krabba í janúar
og háði þá baráttu með sínu alkunna
æðruleysi. Við stöndum eftir með
yndislegar minningar um góðan vin
og frænda. Ég veit að Dúi elskaði líf-
ið en óttaðist ekki dauðann. Við
heiðrum minningu hans með því að
vera lífsglöð og nýta þær stundir
sem við fáum.
Sigríður Dúa
(Sigga Dúa.)
Fallinn er í valinn góður drengur
og frændi eftir langa og harða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Allan þann
tíma sem hann lá á sjúkrahúsi og
reyndar lengi áður, naut hann ein-
lægrar umönnunar eldri bróður síns
Gríms og má með sanni segja að
betri bróðir í raun er vandfundinn.
Grímur stóð við hlið hans eins og
sannkölluð hetja þar til yfir lauk.
Dúi var einstökum hæfileikum bú-
inn, hann var vel gefinn, hæglátur,
hafði gott skopskyn og var listfeng-
ur, enda margar myndir sem hann
teiknaði einstaklega fallegar. Það
var því sérstakur heiður að fá að
kynnast honum og eiga að og alltaf
gaman að ræða við hann um hin
margvíslegustu málefni, því sjaldan
stóð á svari og skoðunum. Það er
svona með þetta líf okkar að leiðinni
lýkur fyrr eða síðar, en alltaf kemur
það mönnum jafnt á óvart hvernig
sem á stendur. Eftir sitja sorg-
mæddir ættingjar og vinir með svo
margar spurningar sem ekki verður
svarað, en eitt sinn skal hver deyja.
Spámaðurinn Kahlil Gibran segir:
Í heimi hér er meira ef gleði en sorg,
og aðrir segja:
„Nei, sorgirnar eru fleiri.“
En ég segi þér, sorgin og gleðin
ferðast saman að húsi þínu, og
þegar önnur situr við borð þitt, sefur
hin í rúmi þínu.
Þú vegur salt milli gleði og sorgar.
Jafnvægi nærð þú aðeins á þínum
dauðu stundum.
Þegar sál þín vegur gull sitt og silfur á
metaskálum,
hlýtur gleðin og sorgin að koma og
fara.
Kæru systkini og ættingjar Dúa,
við hjónin vottum ykkur innilega
samúð okkar vegna láts góðs drengs
og vinar.
Sólmundur og Astrid.
Fyrir allmörgum árum gekk Dúi
frændi í raðir ásatrúarmanna.
Á vefsíðu þeirra segir að ásatrú
byggist á umburðarlyndi, heiðar-
leika, drengskap og virðingu fyrir
náttúrunni og öllu lífi. Eitt megin-
inntak siðarins er að hver maður sé
ábyrgur fyrir sjálfum sér og gerðum
sínum.
Þessi lífsspeki á svo sannarlega
við Dúa frænda og lýsir honum og
hans karakter – því karakter var
hann.
Dúi var hálfgerður víkingur í huga
sínum og hjarta en einnig mikill nú-
tímamaður sem fylgdist vel með,
hvort heldur var tónlist, tíska, vís-
indi eða bara málefni líðandi stund-
ar. Hann gekk hreint til allra verka,
talaði tæpitungulaust, fór ekki alltaf
troðnar slóðir og hafði ýmsa hildi
háð, bæði til sjós og lands.
Dúi hafði líka óbilandi húmor og
alltaf var gaman að senda honum
einn og einn brandara eða taka upp
símtólið þegar hann hringdi og
heyra dálítið hrjúfa en ljúfa rödd
Dúi Karlsson
Kæri Dúi bróðir minn, ég
kveð þig nú í hinsta sinn. Og
hvert sem báran burt þig
ber, mun hugur minn ávallt
fylgja þér.
Áslaug.
Hafið, bláa hafið, hugann dregur.
Hvað er bak við ystu
sjónarrönd?
Þangað liggur beinn og breiður
vegur.
Bíða mín þar æskudrauma lönd.
Beggja skauta byr
bauðst mér aldrei fyrr.
Bruna þú nú, bátur minn.
Svífðu seglum þöndum,
svífðu burt frá ströndum.
Fyrir stafni haf og himininn.
(Örn Arnarson.)
Þín,
Ásdís Eva.
HINSTA KVEÐJA