Morgunblaðið - 27.07.2009, Blaðsíða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JÚLÍ 2009


  


 



 
    
       
✝ Arnar Einarssonfæddist 14. júní
1945 í Baldurshaga í
Vestmannaeyjum.
Hann lést í Vest-
mannaeyjum hinn 21.
júlí sl.
Móðir hans var Ásta
Steingrímsdóttir fædd
í Kirkjulandi í Vest-
manneyjum 31.1. 1920
en alin upp að Hlíð
undir Austur-
Eyjafjöllum, d. 21.4.
2000. Faðir hans var
Einar Jónsson, fædd-
ur að Ásólfsskála undir Vestur-
Eyjafjöllum, f. 26.10. 1914, d. 25.2.
1990. Foreldrar Arnars bjuggu í
Vestmannaeyjum til ársins 1973, en
þá fluttu þau til Akureyrar og
bjuggu þar til 1986, er þau fluttu til
Reykjavíkur þar sem þau bjuggu til
æviloka. Bróðir Arnars er; Her-
mann, f. 26.1. 1942, kvæntur Guð-
björgu Ósk Jónsdóttur, f. 26.12.
1952. Þau eiga tvær dætur, Sig-
urborgu Pálínu og Steinunni Ástu.
Hinn 12.8. 1972 kvæntist Arnar
eftirlifandi eiginkonu sinni Margréti
Jóhannsdóttur, f. 6.3. 1953. Hún er
dóttir hjónanna Halldóru Ingimars-
dóttur, f. 19.6. 1920, og Jóhanns
til ársins 2002. Hann lauk kenn-
araprófi frá KÍ 1982, auk þess sem
hann stundaði nám við kennarahá-
skóla Danmerkur 1978-1979. Haustið
2001 settist hann í Háskólann á Ak-
ureyri þar sem hann stundaði dip-
lómanám í sérkennslufræðum. Þá
hóf hann kennslu við Glerárskóla á
Akureyri, þar til hann gerðist skóla-
stjóri við Grunnskólann á Þórshöfn
haustið 2003 og gegndi því starfi til
ársins 2008.
Arnar var félagsmálamaður og sat
í stjórnum hinna ýmsu félaga, m.a.
Íþróttafélagsins Þórs í Vest-
mannaeyjum, og ÍBV. Hann starfaði
með leikfélagi Vestmannaeyja og
lúðrasveitinni þar. Á Akureyri var
hann virkur í leiklistarlífi MA og LA
sat í stjórn Þórs og ÍBA. Þá var hann
framkvæmdastjóri KSÍ árið 1982.
Hann var virkur félagi í Lionshreyf-
ingunni, bæði á Akureyri og Blöndu-
ósi, ásamt því að vera félagi í Odd-
fellowreglunni frá árinu 1973.
Að lokinni starfsævinni fluttu þau
hjón til Vestmannaeyja sumarið 2008
og settust þar að þar sem hann m.a.
vann að útgáfu ljóðabókar en eftir
hann liggja fjölmörg ljóð og tækifær-
isvísur og kom hans eina ljóðabók út
skömmu fyrir andlát hans.
Útför Arnars verður gerð frá
Landakirkju í Vestmanneyjum í dag,
27. júlí, og hefst athöfnin klukkan
15.30.
Meira: mbl.is/minningar
Gunnars Benedikts-
sonar, f. 9.1. 1916. Arn-
ar og Margrét eiga
þrjú börn. 1) Jóhann
Gunnar, f. 26.4. 1973.
Maki Kristín Ólafs-
dóttir, f. 3.5. 1972. Þau
eiga þrjár dætur,
Kristrúnu Dröfn, Katr-
ínu Ósk og Margréti
Hörn. 2) Erna Margrét,
f. 3. júní 1975. Maki
Ólafur Gylfason, f. 19.
des. 1969. Þau eiga
fjórar dætur, Svanhildi
Ýri, Örnu Maríu, Ástu
Sonju og Elfu Margréti. 3) Elísa
Kristín, f. 16. okt. 1984. Maki Arn-
viður Ævarr Björnsson, f. 4.12. 1981.
Að loknu landsprófi frá Gagn-
fræðaskóla Vestmannaeyja 1961 fór
Arnar í Menntaskólann á Akureyri
og lauk stúdentsprófi þaðan 1966.
Kennari við Gagnfræðaskóla Vest-
mannaeyja 1966-1968, auk þess að
stunda sjómennsku yfir sumarmán-
uði. Árið 1969 hóf hann nám við Há-
skóla Íslands og lauk þaðan prófi í
forspjallsvísindum. Hann gerðist
kennari við Gagnfræðaskólann á Ak-
ureyri 1971 og kenndi þar til ársins
1987, að hann gerðist skólastjóri við
Húnavallaskóla í A-Húnavatnssýslu
Það er ekki hlaupið að því að skrifa
minningargrein um pabba. Ég
komst að því þegar ég settist niður
og hugðist minnast hans. Það gerð-
ist, sem hefur gerst mjög sjaldan í
mínu lífi, að mér varð orða vant. Mér,
sem hef alltaf svo mikið að segja! Í
rauninni sagði pabbi kannski það
sem ég vildi sagt hafa, þegar hann
orti erfiljóðið sitt til Ástu ömmu hér
um árið, en ég ætla ekki að reyna að
feta í hans fótspor og yrkja brag, það
yrði sennilega ekki betra en ljóðið
um eyjuna fögru grænu… og þó?
Nú hvarflar hugurinn til baka og
ég ylja mér við góðar minningar,
mér hlýnar um hjartarætur, stekkur
bros á vör og tár drýpur af hvarmi.
Gleði, söknuður og þakklæti, tilfinn-
ingar sem brjótast um í huga mér.
Ég er glaður og þakklátur fyrir að
lífið gaf mér þennan góða pabba.
Þennan pabba sem kenndi mér svo
ótalmargt. Þennan pabba sem hvatti
mig í öllu því sem ég tók mér fyrir
hendur. Þennan pabba sem reyndist
stelpunum mínum svo góður afi.
Hann var eins og við öll, langt frá því
að vera fullkominn og það sagði hann
oft, en ég vildi ekki hafa skipti á hon-
um og nokkrum öðrum pabba. Ég
sakna þess að heyra ekki röddina
hans, þar sem hann spyr um stelp-
urnar. Ég sakna þess að fá ekki að
heyra hvar ódýrustu kjúklingarnir
fást og gott saltað hrossakjöt. Ég
sakna þess að fá ekki meira að heyra!
Pabbi var stór og mikill maður,
hvernig sem á var litið. Hann hafði
stórar og miklar skoðanir og lá svo
sannarlega ekki á þeim, frekar en
aðrir í Skálaættinni. Fús að veita
ráðleggingar, sem einnig er ríkt í
þeirri góðu ætt. Hafði mikla ástríðu
á matargerð og þótti matur góður.
Hann sagði sjaldan nei, ef hann var
beðinn um eitthvað hvort heldur í
leik eða starfi. Hann hafði ríka rétt-
lætiskennd sem hann miðlaði til okk-
ar systkinanna, óbilandi trú á Al-
mættið og síðast en ekki síst hafði
hann stórt hjarta sem við fengum öll
notið. Svo hafði hann mömmu, hönd-
ina sem aldrei brást.
Nú er komið að kveðjustund, fyrr
en ég hafði vonað og óskað. Ég við-
urkenni þó að sú hugsun að þessi
stund væri að nálgast hafði sótt á
huga minn undanfarið. Pabbi greind-
ist með ólæknandi krabbamein fyrir
rúmum áratug og sótti sá illvígi sjúk-
dómur í sig veðrið undanfarið ár og
þurfti hann löngum að dvelja á
sjúkrahúsinu í Vestmannaeyjum.
Hann var samt loksins kominn heim,
heim til Eyja, með það var hann sæll
og glaður og fullkomlega sáttur við
Guð og menn. Æðruleysi hans gagn-
vart sjúkdómnum fannst mér undra-
vert og var mér alla tíð illskiljanlegt.
Nýlega gaf hann út sína fyrstu
ljóðabók og þar er sálmur sem hann
orti ekki alls fyrir löngu, sem heitir
Frelsaðu mig, sem skýrir ótrúlega
margt. Þegar öllu er á botninn
hvolft, þá held ég að innihald hans sé
það sem skiptir mestu máli í lífinu, að
reyna að verða betri í dag en í gær,
það reyndi hann svo sannarlega og
sennilega var það dýrmætasta vega-
nesti sem pabbi gaf mér og mínum.
Kristín mín og stelpurnar kveðja
kærleiksríkan og ráðagóðan tengda-
pabba og afa.
Ég kveð pabba, kennara, skóla-
stjóra og góðmenni með söknuði og
þakklæti fyrir allt.
Jóhann.
Elsku pabbi minn. Eftir nokkrar
tilraunir til þess að reyna að setja
saman í stuttu máli hversu góður,
einstakur og æðrulaus pabbi þú
varst og hversu vel þú reyndist mér,
Óla mínum og stelpunum okkar,
gafst ég upp. Mér fannst þér takast
svo vel upp þegar þú ortir erfiljóð til
hennar Ástu ömmu á sínum tíma og
finnst það ljóð lýsa því svo vel hvað
mig langar að segja. Ég geri því þín
orð að mínum.
Nú er fallinn stofninn sterki,
styrk mér gaf í dagsins verki.
Ungan ólst þú angann heima,
alúð veitt af blíðri ást.
Áfram leiddi höndin hlýja,
höndin sem að aldrei brást.
Varst það þú sem viljann stæltir,
viskuorð þín fögur mæltir.
Heiðarleiki hæstur talinn,
hollráð veitt af sannri ást.
Áfram leiddi höndin hlýja,
höndin sem að aldrei brást.
Um skamma hríð oss skildi leið
er skapanornir efldu seið.
Aftur þá með kærleik komstu,
kunnir veita heita ást.
Áfram leiddi höndin hlýja,
höndin sem að aldrei brást.
Blessun veittir börnum mínum,
blíðu sýndir þeim sem þínum.
Af öllu hjarta þökkum þér
þína hreinu, skæru ást.
Áfram leiddi höndin hlýja,
höndin sem að aldrei brást.
Nú slær ei lengur hjartað heitt,
heimsins mynd er orðin breytt.
Nú er horfin sjónum sýnin,
sú er áður veitti ást.
Nú er kalin höndin hlýja,
höndin sem að aldrei brást.
(Arnar Einarsson.)
Ég kveð þig með söknuði og þakk-
læti fyrir allt og allt.
Erna.
Ég skrifa þessa grein til að minn-
ast föður míns sem nú er fallinn frá
aðeins of snemma. Margar minning-
ar fljúga nú í gegnum hugann og ég
brosi út í annað. Slagsmálin uppi í
rúmi sem leiddu oftast nær til þess
að mamma flúði undan okkur, pylsu-
ferðirnar í Bæjarins bestu, kennslu-
stundirnar í dönsku, ferðalögin til
ömmu í Reykjavík og til ömmu og afa
á Akureyri, allar þær samverustund-
ir þar sem við sátum bara og spjöll-
uðum um heima og geima og smjör-
steiktur humar með sellerísalti,
ristuðu brauði og kokkteilsósu.
Pabbi sendi mig oft til Hermanns
frænda í Vestmannaeyjum á pysju,
því hann vildi að ég fengi að upplifa
hvernig það væri að vera ættuð það-
an og hvaðan hann væri sjálfur.
Þetta var hápunktur hvers sumars
og stundum fékk ég að fara það
snemma að ég komst á þjóðhátíð sem
var agalegt sport. Nú í ár ætluðum
við Addi að mæta og Erna systir og
hennar fjölskylda og hlakkaði pabbi
mikið til og var farinn að skipuleggja
allt eins og honum var einum lagið.
Eitt er víst að það verður sko nægur
matur!
Það var svo ótrúlega margt sem
hann pabbi kenndi mér um lífið og
tilveruna, aldrei að gefast upp og
alltaf að vera sanngjörn en samt sem
áður ákveðin og það er líka þannig
sem ég minnist hans, ávallt sann-
gjarn en strangur. Hvatningin sem
ég hef fengið frá honum í námi mínu
er ómetanleg og ég gleymi því seint
þegar ég hringdi í hann til að til-
kynna að ég hefði verið ein af 6 sem
komst inn í tannlæknanámið. Hann
varð svo stoltur og glaður og ég get
alveg sagt það að þetta hefði mér
aldrei tekist nema með stuðningi
hans og mömmu.
Ég leita þín Guð til að lofa þá dýrð
sem leiftrar af bláhimni þínum.
Ég veit að í hjarta mér visku þú býrð
og virki á lífsvegi mínum.
Að öðlast það yndi í fönguði’ og trú,
er aðall mín lífs sem að lifi ég nú.
(Arnar Einarsson.)
Ég kveð pabba minn með miklum
söknuði en samt svo ánægð með að
hann er kominn á góðan stað hjá
ömmu og afa, laus við kvöl og pínu.
Arnar Einarsson
✝ Kristín Jóns-dóttir fæddist á
Refsteinsstöðum í
Víðidal 1. september
1922. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Hvammstanga 20.
júlí síðastliðinn.
Hún var dóttir
Jóns Lárussonar
kvæðamanns, f.
28.12. 1873, d. 14.4.
1959, og Halldóru
Margrétar Guð-
mundsdóttur, f. 26.6.
1886, d. 28.8. 1963.
Systkini Kristínar eru: Sigríður, f.
1915, d. 1999, Pálmi, f. 1917,
María, f. 1918, Jónas, f. 1925, og
Guðmundur, f. 1925. Kristín gift-
ist Helga Guðmundi Benediktssyni
1.9. 1945, f. í Húnavatnssýslu 12.1.
Hanna Rúna Hjaltadóttir, f. 21.6.
1967, börn þeirra eru Kristrún
Halla, f. 25.7. 1994 og Guðrún
Halldóra, f. 17.2. 2000; og Fríða
Birna, f. 17.10. 1974, maki Guð-
mundur Árni Guðlaugsson, f. 25.6.
1969, börn þeirra eru Rósmarý
Bergmann, f. 22.5. 2000, og Reg-
ína Bergmann, f. 19.3. 2006, barn
Guðmundar er Aron Björn, f. 2.1.
1995. Kristín fluttist með for-
eldrum sínum að Hlíð á Vatnsnesi
fimm ára að aldri og ólst þar upp.
Hún stundaði nám við Kvenna-
skólann á Blönduósi 1944-1945 og
sinnti eftir það sínu heimili á
Hvammstanga, manni og dóttur.
Hún starfaði í Kvenfélaginu Björk
um árabil, var lengi í kirkjukór
Hvammstangakirkju og vann í
mötuneyti sláturhússins á
Hvammstanga fyrr á árum.
Útför Kristínar fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag, mánu-
daginn 27. júlí og hefst athöfnin
klukkan 14.
1914, d. 29.12. 1982.
Foreldrar hans voru
Benedikt Helgason,
f. 2.10. 1877, d. 28.4.
1943, og Friðrikka
Guðrún Þorláks-
dóttir, f. 11.12. 1886,
d. 18.4. 1973. Barn
þeirra er Guðrún
Halldóra, f. 18.4.
1946, d. 2.4. 1987.
Guðrún Halldóra
giftist Þráni
Traustasyni 25.7.
1965, f. í Vesturhópi
9.4. 1942. Börn
þeirra eru: Kristín Harpa Þráins-
dóttir, f. 18.1. 1966, og hennar
börn eru Guðrún Bryndís, f. 10.12.
1985, og Egill Fannar, f. 27.12.
1989, d 5.12. 2004; Sigurður Helgi
Þráinsson, f. 8.5. 1967, maki
Amma mín Kristín Jónsdóttir
kvaddi okkur mánudaginn 20. júlí á
brúðkaupsdegi bróður míns Helga
og Hönnu konu hans. Ég var á leið-
inni norður þegar það var hringt í
mig og tilkynnt fráfall hennar, hún
var óvenjuveik þennan morgun en
gott að það tók stuttan tíma.
Ég keyrði og sá allt í móðu því ég
fann söknuð í hjarta mínu og tárin
streymdu niður kinnar mínar, eina
sem ég fann til að þerra augun var
stórt handklæði, en stelpurnar mín-
ar sem sátu aftur í létu mig vita af
því að þær þyrftu líka handklæðið og
sú stutta sagði, mamma ég þarf líka
að snýta mér. Það komu margar
hugsanir og minningar á leiðinni
norður, hvað amma átti erfitt þegar
mamma mín dó, hvað amma hugsaði
mikið um það að mér mundi líða vel.
Stundum fannst henni ég vinna of
mikið og bað mig nú að ofgera mér
ekki.
Amma hringdi fyrstu árin mín í
sambúðinni á hverjum degi og ég í
hana, ég var búin að gleyma því en
maðurinn minn Guðmundur minnti
mig á það. Fyrsta heimsókn hans
með mér til ömmu var eftirminnileg,
það var vetur, kalt og mikill snjór,
amma tók vel á móti okkur og áður
en við fórum frá henni fór amma nið-
ur í kjallara og náði í lambaskrokk
og vildi gefa okkur, eftir það kallaði
minn maður hana „amma kjöt“, hún
hafði gaman af því og fíflaðist með
þetta lengi. Dætur mínar Rósmarý
og Regína muna bara eftir ömmu
sinni á sjúkrahúsi; ótal margar heim-
sóknir til ömmu. Þær gerðu sér lítið
fyrir og lögðu sig stundum við hlið
hennar, léku sér í slánni sem er fyrir
ofan höfðalagið því sú eldri fann það
út að ef amma sæti uppi gæti hún
sveiflað sér á stönginni í heilan
hring, amma elskaði hvað hún var
fjörug. Amma mín var lífsglöð, sæt
og góð kona og það sem hélt henni
var að það var alltaf stutt í hláturinn
þó svo henni liði mjög illa. María
systir hennar var dugleg að hringja í
hana og senda henni alls konar smá-
gjafir og þó aðallega sem hún bjó
sjálf til. Hún var mjög stolt af systur
sinni og talaði mikið um hana við mig
og sýndi mér listaverkin hennar sem
eru ómetanleg.
Elsku besta amma mín, ég veit að
þú ert komin á betri stað núna, það
er tekið vel á móti þér og þó sér-
staklega afi minn og mamma mín.
Við munum sakna þín sárt og ég veit
að þú ert alltaf hjá okkur.
Þín,
Fríða Birna.
Elsku Stína amma, við vorum
slegin þegar við fengum þær fréttir
að þú værir látin. Þó að þetta hafi
legið í loftinu í þó nokkurn tíma þá er
það alltaf áfall að fá þannig fréttir,
þú varst búin að vera mjög veik und-
anfarnar vikur. Þegar við settumst
niður til skrifa nokkur orð um góða
konu komu margar góðar minningar
upp í hugann. Alltaf var ánægjulegt
að heimsækja þig, fyrst þegar þú
bjóst í Hvammi svo á Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga. Þú varst búin að
vera lengi vel á sjúkrahúsinu og
fékkst þar frábæra umönnun frá
starfsfólkinu og eiga þau mikið
þakklæti fyrir. Þú varst alltaf svo
hress og kát, dillandi hláturinn og
sposk á svip, og alltaf vildirðu vera
fín, þú varst svo mikil dama, þú varst
svo gestrisin, þú vildir alltaf bjóða
öllum upp á kaffi og meðlæti.
Þegar þú þurftir að koma suður til
að hitta lækna kom það fyrir að þú
gistir hjá okkur og höfðum við unun
að því að hafa þig. Þú varst mikil
hannyrðakona alltaf að prjóna sokka
og áttum við alltaf nóg af þeim því þú
varst svo iðinn við prjónaskapinn.
Okkur fannst mjög gaman þegar þú
spilaðir fyrir okkur upptökur af ykk-
ur systkinunum að kveða þú varst
svo stolt af ykkur, þið voruð komin af
miklu kvæðafólki. Mikið varstu
ánægð þegar við eignuðumst gull-
molana okkar Kristrúnu Höllu og
Guðrúnu Halldóru og þegar við
skírðum yngri dóttur okkar sama
nafni og dóttur þína og ekki var það
verra að við kölluðum hana gælu-
nafni hennar Gunna Dóra.
En nú er skilnaðarstundin runnin
upp. Söknuður okkar á eftir að verða
mikill enda skipaðir þú ávallt stóran
sess í lífi okkar. Elsku Stína amma,
við viljum þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur, við vitum að
Helgi afi og Gunna Dóra mamma
munu taka á móti þér og það er með
sorg í hjarta sem við kveðjum þig. Þú
munt ávallt lifa áfram í minningum
okkar.
Helgi, Hanna, Kristrún
og Guðrún.
Kristín Jónsdóttir