Morgunblaðið - 30.07.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 2009
✝ Kolbrún Ólafs-dóttir fæddist 9.
október 1971 í
Reykjavík. Hún lést á
sjúkrahúsi í London
sunnudaginn 19. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Ólafur Rúnar
Árnason, f. 9.3. 1948,
og Guðrún Ása Ás-
grímsdóttir, f. 13.10.
1948. Systkini Kol-
brúnar eru a) Þröst-
ur, f. 26.6. 1965,
kvæntur Ingu Björk
Gunnarsdóttur, þau eiga fjögur
börn Ólöfu Karitas, Rakel Ósk, Ar-
on Örn og Mikael Andra. b) Íris, f.
5.12. 1973, gift Halldóri Gunnari
Vilhelmssyni, börn þeirra eru
Guðný Ása og Ingi Rúnar. Fjöl-
skyldan bjó í Fossvoginum öll upp-
vaxtarár Kolbrúnar en að þeim
tíma liðnum bjó hún á Skólavörðu-
holtinu. Eftir grunnskóla lá leiðin í
Menntaskólann við Hamrahlíð og
Kolbrún starfaði sem fulltrúi
sýslumannsins á Eskifirði frá 1999
og var staðgengill sýslumannsins í
Neskaupstað á árunum 2000-2001,
eftir að sýslumannsembættin voru
sameinuð. Hún starfaði sem
fulltrúi lögreglustjórans í Reykja-
vík á árunum 2002-2006. Kolbrún
var aðstoðarmaður Sivjar Frið-
leifsdóttur, þáverandi heilbrigðis-
og tryggingamálaráðherra 2006-
2007.
Kolbrún hafði mikinn áhuga á
félagsmálum og vann ötullega að
þeim á ýmsum sviðum. Hún var
varaformaður Félags ungra fram-
sóknarmanna í Reykjavík suður
frá árinu 2003, ritari Sambands
ungra framsóknarmanna 2003-
2005, formaður Varðbergs, Félags
ungra áhugamanna um vestræna
samvinnu 2004-2005 og sat í fram-
kvæmdastjórn Landsambands
framsóknarkvenna frá 2003 og var
varaformaður frá 2005. Kolbrún
var formaður Barnarvernd-
arnefndar Reykjavíkur 2006-2007.
Útför Kolbrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, fimmtudaginn
30. júlí, og hefst athöfnin kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
varð hún stúdent ár-
ið 1991. Kolbrún út-
skrifaðist sem lög-
fræðingur frá
lagadeild Háskóla Ís-
lands árið 1999. Hún
stundaði nám við há-
skólann í Vín árið
1997-1998. Kolbrún
öðlaðist málflutn-
ingsréttindi fyrir
héraðsdómi árið
2004. Á námsárum
sínum starfaði hún
meðal annars hjá ut-
anríkisráðuneytinu
og í viðskipta- og iðnaðarráðu-
neytinu. Haustið 2007 flutti Kol-
brún til Kína og hóf þar tveggja
ára meistaranám í alþjóða-
samskiptum („International Affa-
irs“) Námið var tvískipt og var
fyrra árið kennt við Háskólann í
Peking en seinna árið kennt við
London School of Economics í
Lundúnum og þar bjó Kolbrún
þegar hún lést.
Lífið gefur og lífið tekur.
Á örskotstundu breytist allt,
gleðin og hamingjan var gærdags-
ins, sorg og söknuður morgundags-
ins.
Þú varst okkar gleðigeisli,
góða barn, um liðna tíð,
eins og blóm á björtu vori,
er brosti móti sólu hlíð.
En vetur kom og voðinn kaldi
vafði um okkur heljar mund
sorgin skar og sárin blæddu
að sjá þig líða hinstu stund.
Vertu sæl um alla eilífð,
elskulega góða barn.
Þótt að stöðugt þig við grátum
þreytt og mædd um lífsins hjarn
eigum við í huga hrelldum
helga von og bjarta þrá
að eiga vísa endurfundi
aftur þig að mega sjá.
(Höf. Guðrún Jóhannsdóttir.)
Með þessum ljóðlínum kveðjum
við elskaða dóttur okkar og þökkum
þá endalausu gleði sem hún veitti
okkur með því bara að vera hún.
Mamma og pabbi.
Það er örugglega eitt það erf-
iðasta sem maður þarf að gera í líf-
inu að kveðja systur sína og bestu
vinkonu í blóma lífsins. Minningarn-
ar eru ljúfar sem ég á um þig, Vá,
hvað ég leit upp til þín enda sagði ég
alltaf ég vil alveg eins og Kolla, sama
hvort mér fannst það best eða ekki,
bara að það væri eins. Ég man að
þegar við vorum litlar þá sváfum við í
sama rúminu og spjölluðum enda-
laust, við töluðum um kjólana sem
mamma átti og ákváðum hver ætti
að eiga hvern þegar við yrðum stór-
ar. Við vorum með kerfi þannig að ef
önnur okkar gæti ekki sofnað mætti
hún vekja hina, en við sofnuðum auð-
vitað alltaf báðar áður en til þess
kæmi.
Skemmtilegustu jólin okkar voru
barbí jólin, við fengum ógrynni af
barbí dóti og lékum okkur til kl. 4 um
nóttina. Þú áttir fjölbreytt og
skemmtilegt líf, ferðaðist út um allan
heim og varst ekki smeyk við neitt
þó að þú værir ein á ferð, ég dáðist
að þér að þora þetta …
Þegar börnin mín fæddust eign-
uðust þau frábæra frænku sem alltaf
var til í að leika, spila fara í bíó eða í
bæinn, alltaf kom hún færandi hendi
þegar hún kom. Það er óhætt að
segja að Kolla hafi verið mjög gjaf-
mild. Við mæðgurnar fórum nokkr-
um sinnum til útlanda saman, það
voru mjög skemmtilegar ferðir og þá
var nú mikið hlegið. Ó, hvað við eig-
um eftir að sakna þess að geta ekki
farið oftar allar saman.
Við áttum yndislegan tíma saman
þegar við heimsóttum þig til Kína,
þú varst fljót að tileinka þér allt,
bjargaðir þér bara, ferðin á Kína-
múrinn stendur upp úr, það var æð-
islegt að fara þangað með þér. Ekki
má þó gleyma nuddinu, fót- og hand-
snyrtingunni sem við fórum í næst-
um daglega meðan við dvöldum hjá
þér í Kína.
Þú hringdir í mig í júní og vorum
við að spá í hvað við gætum gert í til-
efni 40 ára brúðkaupsafmælis for-
eldra okkar, þú stakkst upp á að við
færum á Snæfellsnes og myndum
fara á Jökulinn, við töluðum við
Þröst og skipulögðum ferðina og
mætti öll fjölskyldan saman á nesið
3.-5. júlí, ekki tókst að fara á Jökul-
inn vegna þoku og stefnan var að
koma aftur fljótlega og þú sagðir við
mig að við mættum ekki fara án þín,
ég lofaði því … Þessi ferð lifir í
hjarta mínu og er ég svo þakklát fyr-
ir að við vorum þarna öll saman
þessa helgi. Ekki hvarflaði það að
mér að þetta væri síðasta ferðalagið
okkar saman.
Elsku fallega systir mín, ég kveð
þig með söknuði og sárum trega, ég
þakka þér allar yndislegu stundirnar
og hvað þú varst traust og góð systir.
Þín litla systir,
Íris.
Okkur er þungt fyrir brjósti yfir
skyndilegu og ótímabæru andláti
Kollu. Hvernig getur það gerst að
heilbrigðri, ungri konu sé kippt
svona snögglega úr lífinu, í burtu frá
ættingjum, vinum og björtum og
metnaðarfullum framtíðardraum-
um?
Þegar við hugsum til baka um
Kollu finnst okkur orðin fágun og
hlýleiki einkenna hana. Hún var ljúf
og hæglát en vissi hvert hún stefndi
og vann að takmarki sínu af festu og
öryggi. Allir sem þekktu hana vita að
henni hefðu verið allar leiðir færar ef
henni hefði hlotnast aldur til. Hún
hafði ríka réttlætiskennd, mikla for-
ystuhæfileika, var óhrædd við að
takast á við nýjar áskoranir og var
sáttasemjari af Guðs náð. Það sem
helst olli henni uppnámi var spilling,
óréttlæti og óheiðarleiki. Kolla var
heimskona og naut sín best í stór-
borgum með fjölbreytilegu og iðandi
mannlífi. Hún átti auðvelt með að
kynnast fólki og átti fjölda vina um
allan heim.
Hún var mjög vel lesin og var sér-
staklega áhugasöm um sögu, menn-
ingu og listir. Hún hafði yndi af
ferðalögum og að kynnast mismun-
andi menningu. Því lá það beint við
þegar hún var við lögfræðinám í Há-
skóla Íslands að fara eitt ár sem
skiptinemi til Vínar. Þegar starfi
hennar sem aðstoðarmaður heil-
brigðisráðherra lauk ákvað hún að
hefja nám í samtvinnaðri tvöfaldri
meistaragráðu í Alþjóðasamskiptum
en það var hennar heitasti draumur
að geta sinnt störfum í þá veru. Sér-
stakan áhuga hafði hún á Asíu.
Fyrra ár námsins nam hún í Peking
en seinna árið var í London School
Of Economics.
Síðustu samverustundir fjölskyld-
unnar voru á Snæfellsnesi aðeins
tveimur vikum áður en hún lést.
Ætlunin var að fara með vélsleðum
upp á Snæfellsjökul en vegna skýja-
fars varð ekkert úr því. Þegar við
kvöddumst eftir yndislega helgi
sögðum við við Kollu, sem var á leið
til London þremur dögum síðar, að
við myndum gera aðra tilraun þegar
betur viðraði. Hún bað okkur að fara
ekki án sín. „Að sjálfsögðu færum
við ekki án hennar!“ Hvern gat órað
fyrir að hún myndi veikjast lífs-
hættulega aðeins nokkrum dögum
seinna? Eftirleiðis verður öðruvísi að
horfa á Jökulinn, sú sýn mun tengj-
ast söknuði.
Það er of mikið lagt á foreldra að
þurfa að jarðsetja barn sitt. Við biðj-
um um styrk þeim til handa í þessari
miklu raun. Eftir lifa minningar um
dagfarsprúða en jafnframt stórhuga
konu – góða systur og mágkonu.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.),#
Þröstur og Inga.
Í nótt hefur haustið hljóðlega gengið
um veginn
og höndum farið um viðkvæm
sumarblóm.
Og söngfuglinn litli, sem ljóðaði á
hörpu sína,
hann lék ekki í morgun, ég heyrði ekki
nokkurn óm.
Og silfurtær lindin, sem niðaði, nú er
hún þögul,
náttúran öll hefur misst sinn vorglaða
róm.
(Ásgrímur Kristinsson
frá Ásbrekku.)
Þannig varð mér innanbrjósts eft-
ir andlátsfregn systurdóttur minnar
Kolbrúnar, en hún lést í London 19.
júlí sl. eftir skyndileg veikindi, að-
eins 37 ára að aldri.
Þessi glæsilega unga kona, sem
var allra hugljúfi, hafði aðeins tíu ára
gömul lýst því yfir hvað hún vildi
gera, þegar hún yrði stór. Hún sagð-
ist ætla að verða lögfræðingur og
brosti þá fullorðna fólkið. En litla
stúlkan lét æskudrauminn rætast,
þegar fram liðu stundir.
Kolbrún var afburðagreind, ein-
staklega vel skapi farin, létt í lund,
en ákveðin að ná markmiði sínu. Og
meðfædd glettni í öllum samskiptum
var lykillinn að vinsældum hennar á
námsárunum og í öðrum störfum
sem fylgdu í kjölfarið. Hún var mikið
leiðtogaefni, hugmyndarík og rétt-
sýn allt frá barnæsku, sem er und-
irstaða ábyrgðarstöðu.
Hún hlaut gott uppeldi í heima-
húsum, og ung að árum var hún í
sveit á sumrin hjá frændum sínum á
Ásbrekku í Vatnsdal og Varmalandi
í Sæmundarhlíð, sem reynist ungu
fólki gott veganesti til framtíðar og
aukins þroska.
Ég minnist Kolbrúnar frá æskuár-
um alltaf með bók í hönd. Það sýndi
snemma hvert hugurinn stefndi.
Auðvitað gekk hún menntaveginn og
lauk lögfræðinámi frá Háskóla Ís-
lands, þar af háskólanámi um eins
árs skeið í Vínarborg. Ég gladdist
yfir því, að hún skyldi ávallt fylgja
sannfæringu sinni og láta ekki deig-
an síga í hverju því sem hún tók sér
fyrir hendur.
Að háskólanámi loknu starfaði
hún hjá sýslumannsembættinu á
Eskifirði og Norðfirði um skeið.
Einnig hjá lögregluembættinu í
Reykjavík og síðar sem aðstoðar-
maður ráðherra í heilbrigðisráðu-
neytinu.
Eftir stjórnarskipti ákvað frænka
mín að fara næstu tvö árin í fram-
haldsnám erlendis. Hún hafði mik-
inn áhuga á málefnum Asíuþjóða.
Fyrra árið stundaði hún nám í Pek-
ing í Kína og heimsótti einnig mörg
lönd á þessum slóðum. Þá lá leiðin til
Englands og London varð fyrir val-
inu til námsdvalar. Þar hafði hún
dvalið um skeið, en þá er klippt fyr-
irvaralaust á lífsþráð þessarar hæfi-
leikaríku ungu konu og vísast kölluð
til æðri starfa, sem okkur eru hulin.
„Hvað er lífið?“
Þannig komst Kristján Jónsson
Fjallaskáld að orði, en hann lést að-
eins 27 ára að aldri:
„Lífið allt er blóðrás og logandi und,
sem læknast ekki fyrr en á aldurtila-
stund.“
Elsku Ása, Rúnar, Þröstur, Íris og
fjölskyldur, hugur minn hefur verið
hjá ykkur og ég hef beðið fyrir ykkur
á hverjum degi, að þið öðlist styrk til
að takast á við sáran söknuð, sem
engan lætur ósnortinn.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Blessuð sé minning Kolbrúnar
Ólafsdóttur.
Sigurlaug Ásgrímsdóttir.
Elsku Kolla, við skiljum ekki af
hverju þú varst tekin frá okkur
svona fljótt og nánast án nokkurs
fyrirvara og munum eflaust aldrei
skilja það.
Það er ótrúlegt að hugsa til þess
að síðast þegar við hittumst, sem var
á Snæfellsnesinu í byrjun júlí, voru
allir svo hressir og kátir. Þar áttum
við yndislega daga vegna frumkvæð-
is þíns að þeirri frábæru hugmynd
að koma ömmu og afa á óvart á 40
ára brúðkaupsafmælinu þeirra. Við
munum aldrei gleyma þessari ferð.
Vegna veðurs ákváðum við að fara
ekki upp á Jökulinn en lofuðum þér
því að fara ekki án þín og að bíða
þangað til þú kæmir næst til lands-
ins. Við vitum að ef við förum ein-
hvern tímann á Snæfellsjökul munt
þú fylgja okkur og við munum öll
hugsa til þín.
Þú varst þannig frænka að það var
ekki hægt annað en að líta upp til
þín. Þú lést alla drauma þína rætast
og hjálpaðir okkur hinum að láta
okkar drauma rætast. Besta dæmið
um það er þegar Ólöf og Ómar heim-
sóttu þig til Kína á meðan þú bjóst
þar. Það var ævintýraleg ferð sem
mun lengi sitja í minnum okkar. Það
er okkur einnig ofarlega í huga þeg-
ar þú varst skiptinemi í Vín, en þá
vorum við litlar stelpur. Þaðan send-
ir þú okkur mörg falleg bréf og sagð-
ir okkur frá öllu fólkinu frá mismun-
andi löndum sem þú varst búin að
kynnast. Okkur fannst þetta svo
spennandi að okkur langaði mest að
taka næstu flugvél til þín.
Þú varst mjög vinamörg og lýsir
það persónuleikanum þínum vel, svo
ljúf, skemmtileg og alltaf til í að gera
eitthvað skemmtilegt. Við systurnar
munum alltaf muna eftir þér sem
einstaklega sterkri, ævintýra-
gjarnri, gáfaðri, ákveðinni og ynd-
islegri frænku. Við bjuggumst við að
fá að eiga miklu lengri tíma með þér
og geta fengið að sjá þig uppfylla
drauma þína og jafnvel að fá að taka
þátt í þeim eins og við höfum stund-
um gert.
Okkur systurnar langar að feta í
fótspor þín, meðal annars með því að
skoða alla þessa ólíku menningar-
heima sem þú heimsóttir. Rakel ætl-
ar í lögfræði eins og þú og hún hlakk-
aði svo til að geta rætt við þig um
námið og félagslífið í Háskóla Ís-
lands. Við munum alltaf líta upp til
þín því það sem þér tókst að gera á
stuttri ævi var ótrúlegt.
Við munum alltaf sakna þín og við
ætlum að varðveita allar góðu minn-
ingarnar um góðu stundirnar með
þér.
Við biðjum um styrk til handa
okkar nánustu til að takast á við
þennan mikla missi en þó sérstak-
lega fyrir ömmu og afa.
Ólöf Karitas og Rakel Ósk.
Maður átti ekki von á því að vera
kveðja í síðasta sinn þegar ég sagði
„sjáumst“ við hana Kollu rétt áður
en hún fór út til London aftur eftir
skemmtilegt ferðalag sem við vorum
nýkomin úr af Snæfellsnesinu.
Það eru margar minningar sem
koma upp hjá manni þegar maður
hugsar til baka, t.d. þegar þær syst-
ur ákváðu að fara í konfektgerð fyrir
ein jólin, þetta var svo einfalt, bara
bræða súkkulaði, fylla í form og
frysta, en þegar ég kom heim voru
þær skellihlæjandi allar út í súkku-
laði og eldhúsið líka, en það komu nú
nokkrir góðir molar úr þessu öllu
saman.
Þegar Kolla ákvað að fara til Kína
að læra fannst okkur tilvalið að kíkja
á hana því hún var búin að lýsa fyrir
okkur hvað þetta væri frábært
þarna. Hún var alveg heilluð af Asíu
og sagði okkur einu sinni að hún gæti
alveg hugsað sér að vinna þar að
loknu námi. Það var alveg ótrúlegt
hvað hún gat reddað sér, maður dáð-
ist að henni þegar maður fylgdist
með henni eiga samskipti við Kín-
verja sem töluðu hvorki né skildu
stakt orð í ensku, en með einhverjum
óskiljanlegum aðferðum skildu þeir
hana alltaf.
Þegar hún var á Íslandi var það
alltaf mikil tilhlökkun hjá börnum
okkar að hitta Kollu því þau gátu
vafið henni gjörsamlega um fingur
sér og látið hana gera allt með sér,
hvort sem það var að spila, fara í bíó
eða eitthvað annað, alltaf var hún til.
Það er því með miklum söknuði
sem ég kveð elskulegu mágkonu
mína og ég þakka fyrir allar þær
ánægjulegu stundir sem við áttum
saman.
Leiði þig í hæstu heima
höndin drottins kærleiks blíð.
Ég vil biðja Guð að geyma
góða sál um alla tíð.
(Friðrik Steingrímsson)
Þinn mágur
Halldór.
Elsku Kolla frænka
Við trúum ekki að þú sért farin frá
okkur allt of snemma. Við áttum svo
skemmtilegar stundir saman, feng-
um að gista hjá þér á Skólavörðu-
stígnum í algjöru dekri, fórum á Súf-
istann og fengum okkur morgunmat
og skoðuðum bækur og blöð.
Skemmtilegast var þegar við vinkon-
urnar fórum í svörtu kápunum niður
í bæ, við vorum sko algjörar pæjur.
Þegar þú varst í útlöndum fannst
okkur gaman að fá að tala við þig á
skypinu. Ingi Rúnar spyr alltaf hvar
hún Tolla vinkona sín sé og hvenær
hún komi.
Ó hvað þín verður sárt saknað,
elsku besta Kolla okkar.
Guðný Ása og Ingi Rúnar.
Lífið er stundum svo miklum til-
viljunum háð að maður virðist á
stundum hafa ósköp lítið um sín ör-
lög að segja. Þannig rataði Kolbrún
alveg óvænt inn í líf mitt eitt rigning-
arkvöld fyrir tólf árum þar sem við
Kristbjörg Karí Sólmundsdóttir
gengum í Vínarborg og veltum fyrir
okkur hvernig við myndum leysa úr
því að finna meðleigjanda í stað ann-
ars sem hugðist flytja út á næstunni.
Kolbrún Ólafsdóttir
Elsku Kolla, takk fyrir að
vera alltaf góð við mig. Mér
fannst gaman að sitja með
þér og mömmu á Súfistanum
og lesa blöð. Mamma saknar
þín mikið. Vonandi líður þér
vel á himnum.
Dagur Salberg Mooney.
HINSTA KVEÐJA