Morgunblaðið - 14.08.2009, Síða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. ÁGÚST 2009
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu
vegna andláts og útfarar ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
MARGRÉTAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hagaflöt 9,
Akranesi.
Davíð Guðlaugsson,
Guðmundur Rúnar Davíðsson, Margrét Sigurðardóttir,
Sigurður Grétar Davíðsson, Hólmfríður D. Guðmundsdóttir,
Harpa Hrönn Davíðsdóttir, Búi Gíslason
og ömmubörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNÍNA ÁGÚSTSDÓTTIR,
áður Dalbraut 18,
Reykjavík,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund þriðju-
daginn 11. ágúst.
Útförin verður auglýst síðar.
Ragnhildur Ásmundsdóttir, Árni Arnþórsson,
Óskar Már Ásmundsson,
Þráinn Ásmundsson, Guðbjörg Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
LILJU M. PETERSEN.
Birna Jónsdóttir, Jóhann R. Björgvinsson,
Sigurður Jónsson, Dagný Guðmundsdóttir,
Guðný Jónsdóttir, Leó G. Torfason,
Hans Pétur Jónsson, Alda Björk Sigurðardóttir,
Guðrún M. Jónsdóttir, Hörður Ragnarsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
MATTHÍAS BÖÐVAR SVEINSSON
framkvæmdastjóri,
sem andaðist á Landspítalanum við Hringbraut
þriðjudaginn 4. ágúst, verður jarðsunginn frá
Garðakirkju mánudaginn 17. ágúst kl. 15.00.
Ingibjörg Matthíasdóttir frá Vík,
Ólafur Matthíasson, Helga Káradóttir,
Magnús Matthíasson, Ragna Jóna Sigurjónsdóttir,
Birgitta Lára Matthíasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Rósa AðalheiðurGeorgsdóttir
fæddist á Patreks-
firði 26. febrúar
1919. Hún lést á
sjúkradeild Hrafnistu
í Reykjavík, fimmtu-
daginn 6. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Georg Grundfjörð
Jónasson frá Hömr-
um í Grundarfirði, f.
7. ágúst 1884, d. 4.
júní 1962 og Guð-
finna Bjarnadóttir
frá Haga í Staðarsveit, f. 31. maí
1900, d. 24. október 1984. Þau
eignuðust 14 börn og var Rósa Að-
alheiður þeirra næstelst. Fyrir átti
Georg eina dóttur.
Rósa Aðalheiður eignaðist sex
börn, fimm dætur og einn son, þau
Sigríði Guðmundsdóttur, f. 13. apr-
íl 1939, Kristínu Kjartansdóttur, f.
5. ágúst 1945, d. 3. maí 1947,
Kristínu Björgu Kjartansdóttur, f.
6. júlí 1948, Jón Kjartansson, f. 25.
september 1949, d. 5. júlí 2000,
Ástríði Pétursdóttur
Thorarensen, f. 31.
júlí 1954 og Önnu
Maríu Pétursdóttur,
f. 19. janúar 1962.
Afkomendur Rósu
Aðalheiðar eru nú
47.
Rósa Aðaheiður
gekk í Kvennaskól-
ann í Reykjavík og
lærði þar m.a. fata-
saum. Sem ung kona
vann hún við sauma
og var mikil hag-
leikskona. Seinni
hluta ævinnar var hún heimavinn-
andi húsmóðir ásamt því að taka
þátt í ýmsum góðgerðarmálum.
Rósa Aðalheiður studdi ýmiss líkn-
arfélög og var ávallt mjög umhug-
að um þá sem minna mega sín.
Hún stofnaði m.a. Kærleikssjóð
Sogns árið 2004.
Rósa Aðaheiður verður jarð-
sungin frá Áskirkju í dag, föstu-
daginn 14. ágúst, og hefst athöfnin
kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
Hún mamma okkar var skemmti-
legasta manneskja sem við þekkt-
um og hún gat líka verið erfiðasta
manneskja sem við þekktum. Ein-
hvern veginn var hún mamma
þetta allt. Það skemmtilegasta sem
við systurnar og börnin okkar
gerðum var að fara með mömmu í
ferðir um landið. Hún elskaði land-
ið sitt og naut þess að fara í stuttar
ferðir með teppi og nesti, finna laut
nálægt læk, umkringda birki-
hríslum, sitja þar og teyga að sér
gróðurilminn og hlusta á söng
fuglanna. Við skemmtum okkur
konunglega í þessum ferðum og
hún naut þess að lýsa því sem fyrir
augu bar og í bílnum áttum við
margar og góðar söngstundir því
mamma var mikil söngmanneskja.
Við systurnar höfðum það fyrir
reglu seinni árin að fara með
mömmu einu sinni á sumri að Hlíð
í Grafningi þar sem hún ólst upp
og oftar en ekki fór eitthvert
ömmubarnanna með. Mamma elsk-
aði sveitina sína og naut þess að
rifja upp uppvaxtarárin. Eitt það
besta sem hún vissi var að leggjast
í lyngið. Þá sagði hún gjarnan
„komiði stelpur og finnið kraftinn
frá jörðinni“ og hló dátt eins og
henni einni var lagið. Mamma var
af þeirri kynslóð Íslendinga sem
mundi tímanna tvenna í baráttu ís-
lensku þjóðarinnar. Hún var sjálf
alin upp í torfbæ og talaði oft um
að sennilega væri hún ein af fáum
eftirlifandi Íslendingum sem kynni
að baka og elda á hlóðum.
Hún mamma var með heiðarleg-
ustu manneskjum sem við vissum
um, kom alltaf til dyranna eins og
hún var klædd og ávallt reiðubúin
að ráðleggja og hjálpa ef eitthvað
bjátaði á. Hún fann alltaf eitthvað
til að þakka og gleðjast yfir og var
hafsjór af þekkingu um menn og
málefni. Mamma hafði ráð undir
rifi hverju, gafst ekki upp og var
afar fylgin sér. Eitt af því sem við
lærðum af henni var að maður
gefst ekki upp þó að á móti blási og
þó að ein leið lokist má ávallt finna
aðra og þá jafnvel betri. Hún naut
þess að ræða ættartengsl við þá
sem hún hitti og hafði afar
ákveðnar skoðanir á flestu.
Mamma var eina manneskjan sem
við vitum um sem gat bæði grátið
og talað í einu og hún mamma grét
oft, hún átti um svo margt sárt að
binda. Ævin hennar hafði ekki ver-
ið auðveld og mamma kunni að
gráta, hlæja og segja frá, allt í
senn.
Við systurnar og fjölskyldur okk-
ar eigum eftir að sakna hennar
mömmu eða ömmu Rósu eins og
börnin okkar kölluðu hana, en
söknuður okkar er ljúfsár því
mamma var orðin þreytt á sál og
líkama og vildi fara að hitta frels-
ara sinn. Skarð er höggvið í sam-
verustundir fjölskyldunnar, lautar-
ferðir og jólaboð og við kveðjum
hana með þökk fyrir allt það góða
sem hún skildi eftir hjá okkur.
Guð blessi minningu hennar.
Ásta, Anna María og fjöl-
skyldur.
Rósa Aðalheiður
Georgsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Rósu
Aðalheiði Georgsdóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Elísabet JóhannaSigurbjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. desember 1944.
Hún lést á Grens-
ásdeild Landspítalans
hinn 27. desember
2005 og var jarð-
sungin frá Bústaðakirkju 4. janúar
2006.
Meira: mbl.is/minningar
Elísabet
Jóhanna Sig-
urbjörnsdóttir
Minningar á mbl.is
✝ Sigurlaug Sigurð-ardóttir fæddist á
Vigdísarstöðum í
Miðfirði í Vestur-
Húnavatnssýslu 4.
febrúar 1919. Hún
lést á Vífilsstöðum 8.
ágúst sl. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Bjarnason, f. 1.
janúar 1880, d. 29.
desember 1940, og
Ingibjörg Daníels-
dóttir, f. 19. nóv-
ember 1879, d. 11.
október 1970. Systk-
ini Sigurlaugar voru Frímann, f.
1903, d. 1979, Sigríður, f. 1905, d.
1998. Margrét, f. 1906, d. 2001,
Bjarni, f. 1910, d. 1998, Hólm-
fríður, f. 1914, d. 2002, og Kristín,
f. 1917, d. 1940. Sigurlaug ólst upp
á Vigdísarstöðum, en flutti til
Reykjavíkur 16 ára gömul. Sig-
urlaug vann við ýmis störf fram
eftir aldri. Upp úr 1970 tók ásamt
öðrum að sér rekstur
Gufubaðstofunnar á
Hótel Sögu, sem hún
síðan rak fram til
1987.
Sigurlaug giftist
19. maí 1946 Jón
Pálssyni póstfulltrúa
frá Sauðanesi í Aust-
ur-Húnavatnssýslu, f.
28. september 1914,
d. 1985. Þau bjuggu
lengst af í Einarsnesi
64 í Reykjavík. Frá
árinu 2004 naut Sig-
urlaug góðrar að-
hlynningar á Hjúkrunarheimilinu
Vífilsstöðum. Sonur Jóns og Sig-
urlaugar er Páll Árni, f. 1950,
kvæntur Ásdísi Björgvinsdóttur, f.
1953. Þau eiga tvö börn, Jón
Helga, f. 1976, í sambúð með Lilju
Garðarsdóttur, f. 1980, og Krist-
björgu, f. 1983.
Útför Sigurlaugar fer fram frá
Neskirkju í dag, 14. ágúst, kl. 11.
Ung stúlka kemur og sækir kær-
astann í fyrsta sinn, lítur inn um
gluggann og sér granna og fínlega
konu, klædda eftir nýjustu tísku. „Ég
sá systur þína vera að kíkja,“ segi ég.
„Ég á enga systur,“ svarar kærast-
inn. Já, þetta var tilvonandi tengda-
móðir mín, alltaf klædd eftir nýjustu
tísku þegar hún var komin úr nudd-
klæðunum. Ég man enn hvernig hún
var klædd þarna við gluggann. Hún
hugsaði alltaf vel um útlitið og hár-
lagningin var fastur liður einu sinni í
viku. Sigurlaug, eða Lauga eins og
nánir vinir og ættingjar kölluðu hana,
var lágvaxin og grönn kona, en hún
var sterk og karakterinn var ekki síð-
ur sterkur. Alltaf var hún boðin og
búin að hjálpa þeim sem áttu við veik-
indi eða aðra erfiðleika að stríða,
sama hvenær sólarhringsins var,
sendi jafnvel ónafngreind peninga-
umslög til þeirra sem áttu í erfiðleik-
um. Nuddið var hennar líf og yndi og
stundaði hún það á meðan hún gat
staðið. Hún lærði nudd á nuddstofu
Jónasar og rak síðan Gufubaðsstof-
una á Hótel Sögu í allmörg ár eða
fram til 1987, fyrst í samstarfi með
öðrum en síðar ein. Eftir að hún hætti
rekstrinum kom hún upp nuddstofu
heima þar sem hún tók á móti vinum
sínum ef svo bar undir. En heilsan fór
versnandi og í maí 2003 var hún lögð
inn á spítala og átti ekki afturkvæmt
heim í húsið sitt í Einarsnesinu sem
hún unni svo mjög. Síðar lá leiðin á
Vífilsstaði, sem þá var nýlega orðið,
hjúkrunarheimili, þar sem hún dvaldi
fram til síðasta dags og naut góðrar
aðhlynningar alveg frábærs starfs-
fólks. Ferðirnar okkar norður í sum-
arbústaðinn urðu margar og mikið
gróðursett. Þá fannst Laugu gott að
láta stjana við sig uppi í efri kojunni í
gamla húsinu eftir annasama viku á
nuddstofunni. Hún lét reisa minnis-
varða um skógrækt Jóns, mannsins
síns, í skógræktargirðingunni í landi
Sauðaness í Austur-Húnavatnssýslu,
en það var líf og yndi Jóns að gróð-
ursetja og koma upp skógi sem við
fjölskyldan njótum nú góðs af. Lauga
var barnabörnunum tveim góð amma
og átti alltaf eitthvað gott í munninn,
þótt það væri að vísu ekki uppáhaldið
hennar að standa við eldavélina. En
hún átti samt auðvelt með að töfra
fram kræsingar ef svo bar undir.
Sigurlaugu var margt til lista lagt
og var í Myndlistaskólanum á yngri
árum. Hún stundaði þó ekki listina
fyrr en seinna en þá fór hún að mála á
postulín. Framleiðslan var ekki lítil,
plattar, vasar, bollar og margt fleira.
Það útheimti ótrúlega orku að nudda
alla daga og fara síðan flesta laug-
ardaga að mála. Það lýsir því hve
atorkusöm hún var, og kannski var sú
mikla atorka að einhverju leyti ann-
ars staðar frá því eitthvað dulrænt
hafði hún í kringum sig. Elsku
Lauga, þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar.
Ásdís.
Núna er komið að kveðjustund, á
svona tímum er svo margt sem mann
langar að segja en fátt er um orð.
Frá því að ég byrjaði að muna eftir
mér bjó amma Lauga ein í þessu
stóra húsi við Einarsnesið. Ég var
stundum í pössun hjá henni og þótti
mér það ekki leiðinlegt. Það var alltaf
spennandi að hlaupa niður í eldhús
þegar maður heyrði að flugvél væri
að lenda eða taka á loft. Oftar en ekki
sat ég líka undir nuddbekknum á
meðan amma var að nudda kúnnana
og lék mér að einhverju gömlu dóti.
Stundum fékk ég líka að leika í
snyrtidótinu hennar sem var auðvit-
að mjög spennandi þar sem hún átti
hún alls kyns krukkur og túpur. Það
sem ég man einna helst eftir í húsinu
við Einarsnesið er laufabrauðsbakst-
urinn, einn mikilvægasti hlutinn af
jólunum. Þetta var alltaf gert heima
hjá ömmu Laugu. Þrátt fyrir að í
seinni tíð hafi þetta flust úr Einars-
nesinu finnst mér þetta alltaf vera
tenging við ömmu.
Það er ekki erfitt að viðurkenna að
amma Lauga hafi dekrað við okkur
systkinin. Það virtist að aldrei ætti að
spara þegar kom að gjöfum, líklega
hefur það eitthvað haft með það að
gera að við vorum bara tvö barna-
börnin. En hún var alltaf rausnarleg
þegar kom að því að gefa. Amma
Lauga var mjög mikill karakter og
maður heyrði það frá fleirum. Með
tímanum varð hún meiri og meiri
prinsessa, enda af konungsættum
eins og sagt hefur verið. Hún elskaði
að láta stjana við sig en það gat
stundum verið erfitt að neita henni
um það. Eitt af því sem hún þráði
mest var að ég flytti loksins heim en
hún spurði mig oft þegar ég kom í
heimsókn hvenær ég kæmi heim.
Henni leist ekkert á að ég væri að
hanga of lengi í Svíþjóð. Ósk sína
fékk hún uppfyllta í vetur en það
hafði tekið lengri tíma en áætlað var
að uppfylla þessa ósk hennar. Það var
gott að geta glatt hana með þeim
fréttum að ég væri flutt heim en hún
virtist mjög ánægð.
Amma hafði alltaf sterkar skoð-
annir, alveg fram í það síðasta. Ég
vona, þrátt fyrir að ég hafi ekki alltaf
gert eins og hún hefði viljað, að hún
samþykki niðurstöðuna.
Elsku amma, ég vona að þú hafir
það gott.
Kristbjörg.
Sigurlaug
Sigurðardóttir
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urlaugu Sigurðardóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.