Morgunblaðið - 14.08.2009, Side 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. ÁGÚST 2009
✝ Guðmundur Svav-ar Jónsson, fyrr-
um hafrannsókn-
armaður, fæddist í
Reykjavík 11. október
1931. Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu, Laufási að
Laugarvatni, í morg-
unsárið 7. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Jón
Jónsson frá Gemlufalli
í Dýrafirði og Fanney
Guðmundsdóttir úr
Hafnarfirði. Eftirlif-
andi bræður Guðmundar Svavars
eru Páll Viggó, Björn, Þorgrímur og
Gunnar Jónssynir. Guðmundur
Svavar og bræður hans ólust upp í
foreldrahúsum í hjarta Reykjavíkur
að Ránargötu 1A þar sem hann og
kona hans Sigríður Guðrún Sveins-
dóttir stofnuðu síðar sitt fyrsta
heimili og enn síðar sonur þeirra og
kona hans. Enn í dag búa niðjar Jóns
og Fanneyjar í fjölskylduhúsinu að
Ránargötu.
Guðmundur Svavar greindist með
berkla 17 ára gamall og eyddi næstu
12 árum í baráttu við þessi veikindi
ýmist á Vífilsstöðum eða Reykja-
lundi. Á Vífilsstöðum kynntist hann
ástinni sinni, Sigríði Guðrúnu og
fæddist þeim sonur árið 1954, Haf-
þór Birgir. Þau gengu í hjónaband í
september árið 1961 eftir fulln-
aðarsigur á berklunum og samein-
aðist þá litla fjölskyldan, en einka-
unum 1997 til 1999 þeyttist hann
heimsálfa á milli vegna útboðs á
smíði rannsóknarskipsins Árna
Friðrikssonar. Hann var skipaður
verkefnastjóri við þessa uppbygg-
ingu skipsins og dvaldi í Chile í rúmt
ár 1998–1999 sem á síðari árum varð
ljóslifandi minning í huga hans.
Utan vinnu lágu áhugamál í
fræðslu og öflun hennar. Ferðalög
voru stunduð innanlands sem utan
og þekking um menn og málefni við-
komandi staða sótt víða áður en af
stað var haldið enda fróðleiksfús
maður með eindæmum.
En umfram allt áttu málefni og fé-
lagsstörf Sambands íslenskra
berklasjúklinga, SÍBS, hug hans all-
an þar sem hann sat í stjórn frá 1962
til 1974 og svo aftur frá 2000 til
2004. Auk þess tók hann að sér ým-
iskonar stjórnar- og nefndarstörf,
meðal annars í uppstillinganefnd
enda rómaður sáttasemjari. Guð-
mundur Svavar var formaður
Berklavarnar þegar hann lést.
Árið 2000 létu Guðmundur Svavar
og Sigríður kona hann af störfum,
hann sem rannsóknarmaður hjá
Hafró en hún sem verkstjóri hjá
Múlalundi, og létu gamlan draum
um lítið hús með garði rætast. Þau
festu kaup á einbýlishúsi að Laug-
arvatni þar sem fjölskylda sonarins
býr. Þar nutu þau sveitasælunnar
þar til Sigríður lést í júlí 2004, en
hann sem ekkill bjó áfram í húsinu
til dauðadags.
Útför Guðmundar Svavars fer
fram frá Skálholtskirkju í dag,
föstudaginn 14. ágúst, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Jarðsett verður í grafreitnum að
Laugarvatni.
Meira: mbl.is/minningar
sonurinn hafði búið
hjá afa sinum og
ömmu fyrstu 7 árin
vegna veikinda for-
eldra sinna.
Hafþór Birgir er
kvæntur Sigríði V.
Bragadóttur og eiga
þau fjóra syni sem
urðu augasteinar afa
síns og ömmu. Þeir
eru: Bragi Dór, kvænt-
ur Vöku Ágústsdóttur
og börn þeirra eru
Hera Dís og Kristján
Helgi. Næstur í röðinni
er Guðmundur Sveinn, í sambúð með
Karen Ýr Lárusdóttur, þeirra barn er
Heiða Dögg. Sá þriðji er Árni Páll, í
sambúð með Díönu Gestsdóttur, og
yngsti sonurinn er Sigurður Orri, enn
í heimahúsum en kærasta hans er
Agnes Erlingsdóttir.
Guðmundur Svavar hóf störf hjá
Hafrannsóknastofnun Íslands árið
1961 þar sem hann starfaði óslitið til
aldamóta. Lengst af sem rannsókn-
armaður með sérhæfingu í svifdýr-
inu átu og rannsóknum á íslensku
síldinni. Hann kom ennfremur að
ýmiskonar verkefnum fyrir Hafró
m.a. selatalningu úr lofti, mælingum
á hafstraumum og uppbyggingu og
ráðgjöf við endurnýjun á skipakosti
stofnunarinnar.
Árin 1969–1970 dvaldist hann í
Bremerhafen í Þýskalandi þar sem
smíði rannsóknarskipsins Bjarna
Sæmundssonar fór fram og á ár-
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran, úr Spámanninum.)
Tengdafaðir minn, Guðmundur
Svavar Jónsson, lést á föstudaginn.
Það var of snemma og of snögglega.
Við héldum að við fengjum lengri
tíma með honum. Hann var á spítala í
júlí síðastliðnum, greindur með blóð-
tappa í lungum og þá vorum við ekki
viss um að hann kæmi heim aftur. En
hann braggaðist og var ákveðinn í að
ná upp einhverju þreki aftur og það
var farið að ganga vel. En svo á föstu-
daginn – allt búið.
Mæt kona sagði við dóttur sína:
„gott fyrir hann – vont fyrir hina“.
Orð að sönnu, gott að þú þurftir ekki
að kveljast á sjúkrabeði til þess að við
gætum kvatt.
Ég kom inn í líf Gummafa og Sigg-
ömmu eins og við kölluðum þau síðar,
þegar ég kynntist mannsefninu mínu
17 ára gömul. Þau buðu mig vel-
komna með sinni einstöku hlýju, hann
strax frá upphafi, hún heldur seinni
til enda um að ræða kærustu einka-
sonarins. Frá þeim tíma var framtíð
mín ráðin. Ég eignaðist jafn yndis-
lega tengdaforeldra eins og mínir eig-
in foreldrar eru og voru. Foreldra
sem alltaf létu sér umhugað um aðra,
voru ekki afskiptasamir en höfðu
mikil áhrif á líf okkar og samheldni.
Jákvæðni, traust og trú á getu okkar í
hverju sem var, skilyrðislaus hvatn-
ing en þó rökræður um hvað betur
mætti fara í einstaka tilfellum. Rétt-
sýn, glöð og umhyggjusöm.
Tengdafaðir minn var maður sem
gat allt. Að minnsta kosti var það trú
tengdamóður minnar. Við hófum bú-
skap í fjölskylduhúsinu að Ránargötu
1A þar sem þau bjuggu á efstu hæð,
afi og amma Hafþórs á miðhæð og við
á neðstu hæð. Áttum engin húsgögn
sem var ekkert mál, bara smíða þau.
Viðkvæðið var: viljið þið ekki bíða eftir
Gumma, hann hjálpar ykkur. Sem
hann gerði alltaf. Þessi maður, hann
tengdafaðir minn, var ávallt tilbúinn
að aðstoða, uppfræða og umvefja okk-
ur með kærleika. Hann var líka tilbú-
inn til að þrátta og þrasa um pólitík,
menn og málefni en alltaf á sinn ljúfa
hátt og alltaf tókst honum að ljúka
máli sínu þannig að menn skildu sáttir.
Tengdafaðir minn var maður sem
gat allt. Fyrsta barnabarnið skreið
ekki heldur mjakaði sér áfram á
höndum og með sundspyrnu frá fót-
um. Þannig að afinn fór á fjóra fætur
og kenndi barninu að skríða.
Tengdafaðir minn var maður sem
gat allt. Nú er það mín trú. Hans trú
var einfaldlega sú, að ef kunnáttuna
vantar aflar maður sér upplýsinga og
sækir þekkingu í fræði, visku og
reynslu annarra. Aldrei að yppa bara
öxlum og gefast upp. Þannig var hann
og þannig verður hann í minni minn-
ingu.
Elsku Hafþór minn, þú ert einstak-
ur maður í mínum augum enda af-
sprengi einstakra foreldra.
Elsku synir okkar, framtíðin er
ykkar, farið þið vel með hana, lítið
annað slagið um öxl og hugið að því
hvernig rætur ykkar liggja í ein-
stökum öfum og ömmum sem þið er-
uð nefndir eftir.
Elsku Gummafi, tengdafaðir minn,
ég er lánsöm kona að hafa kynnst
syni ykkar og blandast fjölskyldum
ykkar. Þú fórst frá okkur daginn fyrir
afmælisdag Siggömmu, tengdamóður
minnar, fimm árum eftir andlát henn-
ar. Farðu vel og njóttu þess að vera í
örmum hennar aftur, saman umvafin
fegurð Bláskógabyggðar.
Takk fyrir mig.
Þín tengdadóttir,
Sigríður V. Bragadóttir.
Elsku afi. Þá ertu búinn að stimpla
þig út í síðasta skipti. Það var líka
sniðugt að þú skyldir láta ömmu
koma og sækja þig, enda átti hún af-
mæli daginn eftir, það var viðeigandi.
Þegar maður horfir til baka á allt það
sem þú hefur gefið okkur koma upp í
hugann ótal minningar sem gott er að
hugsa til, það er þess vegna sem sorg-
in getur verið erfið, það er hugsunin
um gleðina sem fylgdi þeim sem er
farinn. Það var alltaf gaman að koma í
kotið til þín, þú og amma tókuð alltaf
á móti okkur með opnum örmum en
við vildum þakka þér sérstaklega fyr-
ir nokkra hluti:
Takk fyrir að kenna Braga Dór að
skríða, það er alls óvíst hvar hann
væri í dag ef þú hefðir ekki kennt
honum það. Takk fyrir vídeómorgna,
það var alltaf mikil gleði að fá að gista
hjá ömmu og afa, miklar deilur gátu
risið um það hver það var sem átti að
velja spólu, en alltaf varstu með það á
hreinu, enda geymdir þú miðann og
við gátum alltaf gengið að því vísu
hver átti næstu spólu. Takk fyrir að
leyfa okkur að renna okkur niður síð-
asta handriðið á Ránargötu, alveg
eins og pabbi fékk, eða þú sagðir það
allavega. Takk fyrir að hleypa okkur
alltaf inn í „afaskip“ en það voru öll
þau skip sem við sáum niðri á höfn.
Við munum eftir því hvað það gat
verið hrikalegt að veiða marhnúta, við
áttum erfitt án aðstoðar að losa hann
af króknum. Og veiðin hélt áfram eft-
ir að þið fluttuð á Laugarvatn, þar
gátum við farið með þér að kíkja í net-
in, þar þroskaðist maður. Takk hafa
okkur alltaf efst í huga þínum, hjá þér
giltu aðrar reglur, við vorum alltaf
eins og kóngar á þínu heimili. Takk
fyrir að láta okkur smakka allt sem
var á borðum, jafnvel þó það þýddi
bara að það væri ein græn baun fyrir
Árna Pál. Takk fyrir að mæta þegar
við vorum að keppa í íþróttum, þegar
þú gast komið þá mættir þú og hvattir
okkur áfram. Takk fyrir alla kennsl-
una á ferðalögum, það var varla fjall,
vatn, dalur eða fjörður á Íslandi sem
þú vissir ekki eitthvað um, það var
ómetanlegt að ferðast í brúnu Cort-
ínunni og gista í tjaldi með þér og
ömmu. Takk fyrir kexskúffuna, það
var oft fyrsti viðkomustaður þegar
við komum í heimsókn, jafnvel þó þú
hafir fært hana við og við þegar við
komum í heimsókn bara til þess að
stríða Gumma. Takk fyrir að kenna
okkur að búa til skutlur. Takk fyrir að
leyfa okkur að keyra á litlum sveita-
vegum áður en við fengum bílpróf,
það var ómetanleg æfing. Takk fyrir
Stubb, hann varð eins og einn bróð-
irinn, það var ekkert lítið sem Siggi
var glaður þegar hann birtist í jóla-
pakkanum, enda urðu þeir bestu vin-
ir.
Við strákarnir þínir vorum alltaf
velkomnir, þar var alltaf stuðningur
og alltaf hlýja og alltaf eitthvað fróð-
legt sem maður gat dregið úr kolli
þínum. Þetta breyttist enn síður þeg-
ar barna-barnabörnin komu í heim-
inn, þú varst jafnan fyrstur til að
hlaupa af stað til þess að sjá þau og
skemmta þeim. Hjá þér giltu aðrar
reglur. Takk Gummafi (dummammi).
Takk fyrir allt og skilaðu kveðju til
Siggömmu.
kv.
Strákarnir þínir,
Bragi Dór, Guðmundur, Árni
Páll og Sigurður Orri.
Guðmundur Svavar
Jónsson
✝ Kristín Þórsdóttirvar fædd á Hnjúki
í Skíðadal 30. maí
1919. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 1.
ágúst sl.
Foreldrar hennar
voru Þór Vilhjálms-
son, f. 13.3. 1893, d.
6.12. 1975, frá Bakka í
Svarfaðardal og Eng-
ilráð Sigurðardóttir,
f. 1.6. 1896, d.
9.8.1993, frá Göngu-
stöðum í Svarf-
aðardal. Systkini Kristínar eru Ósk,
f. 1921, látin, Eva, f. 1923, býr í
Reykjavík, Helga, f. 1927, látin,
Rannveig, f. 1929, látin, Vilhjálmur,
f. 1930, býr á Dalvík og uppeld-
issystir hennar, Anna Gréta Þor-
bergsdóttir, f. 1944.
Eiginmaður Kristínar var Þór-
7) Halldóra Lilja, f. 1958, maki Hall-
dór Jónasson, börn þeirra Þórarinn
Már, Bjarki Már og Guðrún Þórdís.
8) Árni Sigurður, f. 1960, maki
Kristín S. Sigtryggsdóttir, börn
þeirra Þórhildur Sara, Kjartan
Snær, Eiður Smári og Jón Steinar.
9) Torfi, f. 1962, dætur hans og
Gunnlaugar Sigurðardóttur eru
Sóley Sandra og Lilja Lind. Barna-
barnabörn Kristínar eru 10.
Kristín flutti með foreldrum sín-
um frá Hnjúki að Bakka í Svarf-
aðardal þegar hún var fjögurra ára
og átti þar heimili allt til ársins
1992 að undanskildum tveimur ár-
um sem hún og Þórarinn bjuggu á
Böggvisstöðum við Dalvík. Að
hausti 1992 flutti hún að Mímisvegi
10 Dalvík og bjó þar með tveimur
sonum sínum til dauðadags, að und-
anskildum nokkrum vikum sem hún
dvaldi á Dvalarheimilinu Dalbæ í
Dalvík.
Kristín verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju í dag, 14. ágúst, og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Jarðsett verður að Tjörn.
arinn Jónsson frá
Hæringsstöðum í
Svarfaðardal, f. 3.
júní 1918, d. 25.6.
1992. Þau giftu sig
6.6. 1949, og eign-
uðust 9 börn. Þau eru:
1) Vilhjálmur Þór, f.
1949, börn hans og
Ástu S. Guðnadóttur
eru Óskar Þór, Rann-
veig og Þór. 2) Jón, f.
1951, maki Ingibjörg
R. Kristinsdóttir,
dætur þeirra Kristín
Svandís, Eydís Ósk og
Brynhildur Heiða. 3) Sigurhjörtur
Sveinn, f. 1952. 4) Baldur Óskar, f.
1954. 5) Friðrik, f. 1955, maki Sig-
urbjörg Karlsdóttir, börn þeirra
Karl Heiðar, Atli Þór og Anna
Kristín. 6) Ingibjörg Engilráð, f.
1956, maki Páll Harðarson, börn
þeirra Þórarinn, látinn, og Sigrún.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Elsku tengdamamma. Ég kynntist
þér fyrir rúmum 30 árum þegar ég
hóf búskap með Jóni syni þínum. Þá
hafði ég aðeins séð þig einu sinni og
þekkti þig varla í sjón þótt við byggj-
um í sömu sveit. Það er skemmst frá
því að segja að þessi saklausa afdal-
astúlka var ein taugahrúga þegar
hún gekk inn á Bakkaheimilið til til-
vonandi tengdaforeldra sinna. Mót-
tökurnar sem ég fékk voru hreint
ótrúlegar. Þarna stóðst þú róleg, blíð
og elskuleg og bauðst mig velkomna.
Eldhúsborðið var hlaðið heimabök-
uðu bakkelsi með kaffinu og mér leið
eins og ég væri einhver drottning.
Þegar árin liðu og dætur mínar fóru
að koma í heiminn var aldrei neitt
mál að biðja þig að passa þær því það
var alltaf sama svarið hjá þér. „Það er
alveg sjálfsagt, komdu bara með þær
til mín, það er svo gaman að hafa
þær.“ Þannig hefur þú alltaf verið,
aldrei neitt mál að leita til þín og allt-
af boðin og búin að hjálpa öðrum. Hin
síðari ár höfum við oft setið saman við
eldhúsborðið og spjallað saman um
lífið og tilveruna og eru þær stundir
mér ógleymanlegar og mikils virði.
Það var gott að koma til þín og spjalla
og alltaf fór ég léttstígari út frá þér.
Öll okkar samskipti voru ljúf og góð.
Þú sagðir aldrei eitt styggðaryrði við
mig og aldrei fannstu að neinu sem ég
sagði eða gerði og það er nú alveg
einstök tengdamamma. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að eignast
heimsins bestu tengdamömmu. Þú
varst alveg dásamleg elsku Stína og
áttir engan þinn líka. Minningarnar
um þig eru allar perlum prýddar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt elsku
ljúfa vinan mín.
Megi eilíft ljós lýsa þér.
Ingibjörg R. Kristinsdóttir.
Elsku Stína amma. Takk fyrir allar
góðu samverustundirnar, það var svo
gott og gaman að koma til þín á Dal-
vík. Ég var svo heppin að eiga bestu
ömmur í heimi, þig ásamt Laugu
ömmu. Þú varst alltaf svo glöð og
komst öllum til að hlæja af því að þú
hlóst svo mikið og sérstaklega að
okkur krökkunum þegar við gerðum
einhverja vitleysu eins og þegar ég
var lítil og sagðist ekki borða soðið
brauðið þitt því það væri kúbein í því
(þá meinti ég kúmen), þá hlóstu sko
mikið. Eitt sem ég man sérstaklega
eftir var þegar þú kenndir mér Olsen
Olsen og kasínu og ég var alltaf að
biðja þig um að spila kasínu við mig
því enginn af vinum mínum kunni
kasínu. Ég mun alltaf muna eftir þér,
þú verður alltaf í hjarta mínu. Guð
geymi þig, elsku amma.
Þín,
Sigrún.
Þeim hefur fækkað ört síðustu
misserin ættarhöfðingjunum í fjöl-
skyldu okkar og nú kveðjum við
Kristínu Þórsdóttur móðursystur
okkar – Stínu á Bakka. Að leiðarlok-
um horfum við yfir farinn veg þar
sem margs er að minnast. Við sjáum
fyrir okkur margar myndir en senni-
lega er hún sterkust myndin af Stínu
í eldhúsinu sínu á Bakka, þangað sem
allra leið lá, á öllum tímum dags, sí-
felldur erill af fólki að koma og fara.
Mitt í hringiðunni stóð þessi trausta
og hægláta kona sem hélt öllu gang-
andi, fylgdist með öllu og var á sinn
rósama hátt, með sitt hlýja bros, mið-
punktur þessa mannmarga heimilis.
Fjölskyldan var stór en auk hennar
áttu margir viðdvöl um lengri og
skemmri tíma á Bakka, bæði hjá
Stínu og Tóta en einnig á efri hæðinni
hjá Helgu og Ingva. Eins og margar
konur af hennar kynslóð stóð hún
vaktina ósérhlífin og starfssöm alla
daga. Alltaf hlaðin borð af mat og
bakkelsi og það er auðvelt að kalla
fram minningu um lyktina og bragðið
af nýbökuðum vínarbrauðum og
fleira góðgæti sem varð til í eldhúsinu
hjá Stínu. Nú er borðið autt og
hlátrasköll liðinna tíma þögnuð en
minningarnar lifa áfram í huga okkar
um ókomna tíð.
Ættleggur Stínu er orðinn fjöl-
mennur og fylgdist hún vel með öllu
sínu fólki og naut góðra samskipta við
þau alla tíð. Hún var líka áhugasöm
um hagi frændgarðsins og ótrúlega
minnug t.d. á nöfn nýjustu systur-
barnabarnanna sem bættust í hóp-
inn. Stína hélt andlegri reisn sinni til
hinstu stundar og kveðjum við systk-
inin og fjölskyldur okkar mæta konu
með virðingu og þökk. Börnum henn-
ar og aðstandendum öllum vottum
við innilega samúð.
Kristinn, Sigríður, Þór Ingi og
Einar.
Kristín Þórsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Guð-
mund Svavar Jónsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
 Fleiri minningargreinar um Krist-
ínu Þórsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.