Nýtt kvennablað - 01.02.1967, Blaðsíða 3

NYTT
KVENNABLAÐ
1.-2. tbl. jan.—febr. 1967
28. drgangur
„í óbyggSinni kemst maður í samband viS allt þaS
bezta, sem tilveran hefur aS bjóSau
VIÐTAL VIÐ MARÍU MAACK, HJÚKRUNARKONU
Er vorbirtan fór að gægjast yfir borgarmúr-
ana, fór ég að sjá mig um í Austurbænum. Oft
hafði verið bjartara yfir Þingholtunum. Ég
hugsaði til hinna merku kvenna í Þingholts-
stræti, Brietar Bjarnhéðinsdóttur, Laufeyjar
Valdimarsdóttur, Hólmfríðar Gísladóttur og
Ingunnar Bergmann, Guðrúnar Erlings, Svan-
hildar Þorsteinsdóttur og Maríu Maack. Þær
áttu allar sín áhugamál, sem þær fylgdu trútt
eftir.
Þetta varð tilefni til þess, að löngun vaknaði
í brjósti mínu að hitta nú einu konuna af þess-
um áðurnefndu þjóðkunnu, góðu konum, sem
hægt væri að hitta — hringdi og óskaði eftir við-
tali við frk. Maríu Maack hjúkrunarkonu.
Sagði ég henni svo tildrögin að komu minni
og spurði:
— Var nokkurn tíma nágrannarígur á milli?
Hún var fljót til svars:
— Aldrei! — Þessar konur voru allar eins og
einn maður — því allar voru þær mestu íslend-
ingar. Þær voru allar nábúar mínir og mér þótti
virkilega gaman þegar ég hitti þær að máli, því
þær voru í hópi allra beztu og skemmtilegustu
kvenna landsins.
— Hvenær fórst þú úr Þingholtsstrætinu?
— Það var 1. okt. 1964, eftir 46 ára starf hjá
Reykjavíkurborg.
— Féllu þér ekki skiptin illa?
— Nei, því ég var undir það búin að flytja úr
Farsóttahúsinu. Þegar ég hætti hjúkrunarstörf-
um, þá flutti ég á Ránargötu 30, í hús mágkonu
minnar, og í þessi mín 2 ár, síðan ég kom hing-
að, hefur mér liðið ljómandi vel. Ein af
skemmtilegustu stundum er, þegar konur koma
með börn sín, sem hafa verið hjá mér sjúkling-
ar og svo dæturnar með sín til að sýna mér, og
spyrja hvort þau séu lík sér, eins og þær voru,
þegar þær voru litlar. Ég er mjög þakklát fólki
fyrir þá vináttu, sem það sýnir mér, þó ég sé
hætt að starfa.
— Ferðastu alltaf á sumrin?
— Já. Nokkru áður en ég hætti hjúkrunar-
störfum fékk ég á leigu hjá kirkjumálaráðuneyt-
inu prestssetrið á Stað í Grunnavík, þar sem
séra Jónmundur var prestur og gerði garðinn
frægan. Nú, því miður er öll sveitin mín í eyði,
nema Hornbjargsvitinn. Vestur að Stað hef ég
síðan farið á hverju sumri og verið þar um
mánaðartíma, og ég er svo heppin, að fólk úr
Grunnavíkinni, sem flutti búferlum til ísafjarð-
ar og Bolungarvíkur, það kemur þangað heim
í sumarfríinu sínu, á sama tíma og ég, og býr í
sínum eigin húsum. Meðan við dveljum þarna,
messar Þorbergur Kristjánsson, prestur í Bol-
ungarvík, fyrir okkur í kirkjunni (Staður er ann-
exía frá Bolungarvík) og það er mjög yndislegt
og hátíðlegt.
Það er svo friðsælt og gott í Grunnavíkinni,
og þar er svo mikið af aðalbláberjum, að hægt
er að fylla margar fötur á nokkrum klukkutím-
um — en það sem mér finnst erfiðast er að fara
fyrst í bíl til ísafjarðar og svo á bát norður yfir
Djúpið til Grunnavíkur. Það eru aðeins 25—30
kílómetrar, sem vantar ruddan veg yfir Snæ-
fjallaheiði, svo komizt verði í jeppum alla leið
til Grunnavíkur frá Reykjavík, og það er mín
heitasta ósk, ef það væri hægt að fá þennan veg.
NÝTT KVENNABLAÐ
1