Nýtt kvennablað - 01.02.1967, Blaðsíða 14

mér. Eigum við annars ekki að skíra hann upp, mamma,
og láta hann heita Prins?“
„Nei,“ hafði Lísa svarað svo ákveðin að Víóla skildi,
að henni yrði ekki um þokað, þó að hún kvabbaði og því
kvabbaði hún ekki neitt.
„Tryggur heitir hann og Tryggur skal hann alltaf
heita, því að Tryggur er gott nafn og hefur fallega merk-
ingu. Tryggur er sá, sem engan svíkur, enginn prins get-
ur verið honum æðri. Skilurðu þetta, vina mín?“
„Ja-á,“ sagði Víóla dræmt, því að þetta var svolítið of
flókið fyrir hana.
„Það þarf ekki að breyta því sem er gott, þó að annað
geti líka verið gott. Það er hringlandaháttur.“
„Já ... nei,“ sagði Víóla ofurlítið ringluð.
— Lísa gekk um stofurnar, hún þurfti fáu að hagræða,
en gekk úr skugga um að gluggar og svalahurð væri
vandlega hespað, útidyr læstar. Hún leit inn í eldhús til
Ellu.
„Þú ert svo langt komin, að þér finnst víst varla taka
því að ég hjálpi þér að ljúka?“
„Nei, ég er rétt að verða búin,“ gegndi Ella rösklega.
Henni þótti gaman að heimilisstörfum og hafði tekið þá
ákvörðun að verða húsmæðrakennari, ætlaði að hefja
nám um haustið og hafði lofað að láta það ekki rugla
fyrirætlanir sínar, þó að hún væri farin að vera með
pilti og hefði sagt með mikilli staðfestu: „Okkur er al-
vara.“
„Mig langar út að labba í tunglsljósinu," sagði Ella.
Hún var ekki að biðja leyfis, heldur gera grein fyrir því,
hvað hún ætlaðist fyrir.
„Ja-á, skiljanlega,“ sagði Lísa. Hún var að því komin
að segja: Þú verður ekki mjög lengi, en þrýsti saman
vörunum til að stöðva orðin.
Ella brosti, vissi hvað henni var í hug.
„Inn með strönd,“ sagði hún stutt og laggott, en bætti
svo við: „Kannski fáum við okkur snúning á hótelinu.
Það verða skemmtiatriði þar í kvöld, gestahljómsveit og
heilmikið húllumhæ."
„Skemmtu þér vel. Góða nótt!“
„Þakka þér fyrir. Góða nótt!“
„Þú getur setið lengur og spjallað við mömmu, þó að
ég fari upp,“ sagði Lísa við mann sinn. „Góða nótt,
mamma mín, ég vona að þér verði ekki meint af bjástr-
inu í garðinum í dag. Þú ert eins og fyrri daginn alltof
dugleg og ósérhlífin."
Strax og Lísa var komin út úr stofunni sagði frú Holm-
ström með tilsettu seinlæti og rétt eins og umtalsefnið
skipti hana litlu, en viðkunnanlegra væri þó að slá ein-
hvern botn í þær samræður, sem hún sjálf hafði slitið:
„Já, héma .. . þú varst að segja mér áðan frá ferð þinni,
ykkur þremur, sem fór svo einstaklega vel á með, þó að
kringumstæður ykkar væru harla ólíkar. Hvað hét hann
þessi, sem enga átti konuna og taldi það ...“
„Berg,“ svaraði Karl Áki, hann var staðinn á fætur og
ætlaði út á eftir konu sinni.
„Berg!“ endurtók frú Holmström með nokkurri undrun
og létti. „Svo að hann hét Berg sá, sem taldi það mikið
lán fyrir sig, að hafa losnað við konuna.“
(Framh.)
„FJ ALLAGLÓÐ,/
Fyrir mörgum árum heyrði ég frú Rósu B.
Blöndals lesa upp kvæði — aðeins eitt kvæði:
„íslendingur sögufróði“. Það var nóg til þess,
að ég og aðrir áheyrendur vissu, að íslenzka
þjóðin átti þarna afburðakonu. Nú er þetta
kvæði, sem ort var 1936, loks komið á prent —
margur er hraðinn meiri á þessari öld.
Nú fyrir jólin kom út hjá Helgafelli ljóðabók
eftir frú Rósu B. Blöndals: Fjallaglóð, sem flytur
okkur þetta góða kvæði og mörg önnur afbragðs
ljóð, svo sem Himintunglin — Vörðufell —
Ljósafoss — Guðmundur Kamban — Stjörnuför
o. fl. o. fl. — Vinaspegill, sem aðeins er nokkrar
ljóðlínur hljóðar svo:
Við sátum hér áður
og sáum hvort annað,
og sáum ekki annað.
Nú sitjum við löngum,
þú sérð mig ekki,
ég sé þig ekki,
við sjáum ekki
né þekkjum hvort annað.
Og brjóst mitt orðið
eg ekki þekki,
ekki, — ekki.
Eru þetta ekki snilligrip?
Um loftið hrynja hendingar,
á hljóðið oft ég geng.
eru einkunnarorð ljóðanna.
(Úr kvæðinu Harparar.)
Áður kom út eftir skáldkonuna ljóðabókin:
Þakkir, 1933.
— Þakkir, frú Rósa B. Blöndals, fyrir nýju
Ijóðabókina. G. St.
FYHKIPARTUR ÚR OKTÓBERBLAÐINU
Tízkan völdin tckur hér
tækniskrefum hröðum.
Af því fjöldinn eftir fer
afbragðs kvennablöðum.
Botn frá Önnu Jónsdóttur,
Sælandi, Hofsósi.
12
NÝTT KVENNABLAÐ