Nýtt kvennablað - 01.05.1967, Blaðsíða 10

EIGUM VIÐ AÐ KENNA ...? (Framh. af 1. síðu.)
laus. — Og þau heima. Kannski héldu þau að
þau hefðu nú gleymt sér og farið að slóra, eða
leika sér. Tárin voru ekki langt undan, þegar
litla stúlkan kvað upp úr með það, að eitthVað
yrðu þau að gera, en hvað? Og drengurinn minn
svaraði: „Við skulum biðja guð að hjálpa okkur
og reka kúna í burtu,“ þau gerðu síðan bæn sína
— „og þá hættum við að vera hrædd,“ sögðu
þau, „við bara biðum.“ Og hjálpin kom. Allt í
einu kom laus hestur á harðaspretti eftir vegin-
um og dró tjóðurband. Við þetta brá kusu svo
mjög, að hún tók líka á rás og hvarf í öfuga átt
við það, sem þau þurftu að fara, þar með var
öllum vanda rutt úr vegi og þau flýttu sér heim.
Áreiðanlega hefur þökk þessara litlu ferða-
langa einnig borizt rétta leið að ferðalokum. Ég
trúi að slíkar bernskuminningar séu dýrmætur
sálarauður og geti komið til okkar sem ljós í
myrkri á erfiðum stundum síðar á ævinni:
Kæru ungu foreldrar! Hugsið um það í tíma,
meðan börn ykkar eru ung og ykkur hand-
gengnust, hvílík guðsgjöf þau eru, og hve miklu
ábyrgðarstarfi ykkur hefur verið trúað fyrir,
með því að fela einmitt ykkur uppeldi þeirra.
En munum það líka öll, að frelarinn sjálfur hef-
ur heitið okkur hjálp sinni og sagt: „Engan sem
til mín kemur mun ég burtu reka,“ og: „Sagði
ég þér ekki: Ef þú trúir, munt þú sjá dýrð guðs.“
Við foreldrar þekkjum víst flest ótta og áhyggjur
vegna barna okkar. En ef við treystum hinum
himneska föður og viljum fela honum allt í bæn
og trú þurfum við ekki að berjast ein við
áhyggjuefnin. Guð er alltaf að leita liins týnda,
og mikið þykir mér vænt um þessi orð úr dæmi-
sögunni um glataða soninn: „En er hann var
enn langt í burtu sá faðir hans hann, og kenndi
í brjósti um hann, hljóp og féll um háls honum
og kyssti hann,“ fyrirgaf allt. En það eru ekki
foreldrarnir einir og þeirra heimafólk, sem ala
börnin upp nú á dögum, fjarri fer því.
Sem betur fer eru þar mörg jákvæð öfl að
verki, einnig utan heimila og skóla, svo sem
margs konar kristileg æskulýðsstarfsemi. En þar
er líka hið gagnstæða. Eða hvað um þá, sem
hafa sínar stóru tekjur að meira eða minna
leyti af því að selja æskumönnum tóbak, áfengi
eða aðgang að siðspillandi kvikmyndum. Ein-
hvern tíma hljóta þessir veslings skammsýnu
menn að verða þess varir, að þeir eru snauðir
menn, jafnvel þó fyrirtæki þeirra hafi skilað
aurum unglinganna í ríkum mæli í þeirra hend-
ur. Þeir eru aumkunarverðir vesalingar, hversu
sem auðæfi þeirra glansa — sem vitandi vits
dreifa hryllingsmyndum og sorpritum eða lam-
andi eiturlyfjum, hverju nafni sem nefnast —
til meðbræðra sinna. Og valdhafarnir, ekki eru
þeir víst alveg óttalausir um sitt eigið skinn.
Ætli þeir þori t. d. nokkurn tíma að setja hnef-
ann í borðið og segja: „Nei, þetta getum við
ekki leyft vegna barnanna.“
Ég veit það ekki, en finnst að þeir mættu vel
vera djarfari í sókn gegn óheillaöflunum, sem
vald hafa þar til og ættu að geta stemmt þar á við
upptök a. m. k. stundum. Sjálfsagt er slíkt hægara
um að tala en í að komast, eins og um fleira. En
nokkurs stuðnings hlýtur þó að mega vænta frá
þeim sem hin efri sætin skipa hverju sinni, svo
fast sem menn sækja það, að sögn, að komast í
öruggan sess sem forsvarsmenn fjöldans. Eitthvað
telja þeir sig hafa til brunns að bera, og hafa það
eflaust, sé því beitt til góðs í hvívetna. — Ætli
við getum ekki öll verið sammála um það, að því
brattsæknari sem við erum til hinna efri sæta —
því víðar sem áhrif okkar ná — þeim mun meiri
þörf er okkur að vaka og biðja. Verðum við ekki
svo oft að játa það, að við ráðum ekki við vand-
ann, finnum ekki rétta veginn innan um allar
villigöturnar, þótt við séum öll af vilja gerð og
höfuð óteljandi nefnda séu lögð í bleyti til að
finna lausnina. Spyrjum við ekki svo oft með
sjálfum okkur í uppgjöf: Hvað á nú að gera?
Geta þá nokkur tölvísindi eða tæknimenntun
gefið hrelldri, villuráfandi sál betra ráð en þetta
einfalda svar barnatrúar okkar: „Við skulum
biðja guð að hjálpa okkur”, gefa okkur vizku
og náð til skilnings og aðgerða, er að gagni megi
koma til lausnar í aðsteðjandi háska. Jesús „er
vegurinn, sannleikurinn og lífið”, það er jafn
óhagganlegt nú sem alltaf. Og umfram allt, reyn-
um öll að kenna þeim ungu þann sannleika.
Guðrún Jónsdóttir.
Birnustöðum
Þingmönnum þakkað.
Ykkur skyldi ég alla kjósa ef ég mætti!
fyrir það að fella ölið.
Flestum ægir drykkjubölið.
G.J.
8
NÝTT KVENNABLAÐ