Nýtt kvennablað - 01.05.1967, Blaðsíða 12

henni með hressingu, sem hann mátti 'þó vita að hún hefði
mikla þörf fyrir, hvað þá að honum hefði dottið í hug, að
sækja hana eða fara á móti henni.
Hún var orðin svo þreytt, ringluð og taugaóstyrk að
hún varð að þrítelja í peningakassanum áður en hún var
viss um, að hafa fengið fram rétta tölu, sem hún skrifaði
á blað og lagði í eitt peningahólfið. Hún setti alla pen-
ingaseðlana í stórt, gult umslag og tróð því í handveski
sitt, skiptimyntina setti hún í poka, sem var dreginn sam-
an í opið, og stakk honum ofan í stærri tösku, sem hún
hafði meðferðis. Hún setti líka nokkrar pylsur og pylsu-
brauð niður í töskuna, það þótti henni leiðinlegt, þegar
farið var að gramsa í töskunni. Það var rétt eins og hún
legði það i vana sinn, að taka eitthvað heim með sér úr
söluturninum. En því fór fjarri, hún gerði það einmitt
mjög sjaldan. Auðvitað hefði hún getað sagt, að hún hefði
borgað pylsurnar, en það hafði hún ekki gert og sagði
það því ekki heldur, enda enginn, sem spurði hana. Hún
hafði ætlað að borða pylsurnar, er heim kæmi og fundizt
þá að hún væri vel að þeim komin, hún hafði hvorki
bragðað þurrt né vott alla þá löngu og erfiðu vakt, er hún
hafði að baki.
Hún hringdi á leigubílstöð, en þar var henni sagt, að
bið yrði á því að hún gæti fengið bíl, það væri svo mikið
að gera við akstur frá hótelinu og útidansstaðnum. Svo
að hún lagði af stað heimleiðis án frekari umsvifa.
Það setti hroll að henni, þegar hún kom að eyðilega
kaflanum, engan mann var að sjá, og heldur ekkert grun-
samlegt að heyra. Hún hljóp áfram hálfbogin og þrýsti
veskinu fast að brjósti sér. Allt í einu heyrði hún brak í
trjágrein, leit til hliðar og sá skugga bærast á milli
trjánna. Strax datt henni í hug, hverjir þarna væru á
ferð, hún beit saman vörunum til þess að stöðva ópið,
sem var að brjótast fram yfir varir hennar. Ef hún æpti
mundu þeir bregða hart við til að þagga niður í henni.
Ef hún aftur á móti héldi áfram ferð sinni, eins og hún
vissi ekki af neinni hættu, mundu þeir ef til villi fara sér
hægara, og nú skipti hana öllu að fá frest til að komast
nær fólki, þá fyrst mætti hún taka til fótanna eða hrópa
á hjálp. En það skipti engum togum, þeir voru komnir á
hæla henni og hún æddi áfram. Hún var mjög fljót á
fæti, en nú var hún þreytt og auk þess svo skelfingu
lostin að mátt dró úr henni. Þegar hrifsað var í bakið á
henni og sagt kæfðum rómi: „Peningana!" snerist hún til
varnar og hljóðaði upp yfir sig eins hátt og hún gat. Hún
beit um höndina, sem lögð var yfir munn hennar, beit
svo fast, að hún fann volgt blóðið seytla frá bitinu yfir
andlit sér.
„Það ætti að kyrkja helvitið," hvæsti sá, sem bitinn
var, hann kippti að sér hendinni og um leið hljóðaði hún
hátt og skerandi. Aftur var gripið fyrir munn hennar, og
svo var henni greitt þungt högg á höfuðið. Um leið og
hún missti meðvitundina fann hún að henni var hrint og
nístandi verk í handleggnum, sem hún hafði þrýst svo
fast að brjósti sér, að hana hafði kennt til, þegar veskið
klemmdist að rifjunum. Síðan ekki meir. —
Þegar hún komst aftur til meðvitundar lá hún í rúminu
sínu. Sören laut yfir hana og hélt blautri dulu að vitum
hennar, hún kyngdi blóði og klígjaði við, svo 'að hún varð
að setjast upp og kúgast, þá tók sig upp aftur blæðingin
úr nösum hennar, sem Sören hafði haldið sig vera búinn
að stöðva. Hún var dofin í höfðinu, en hafði þó morrandi
verk, og fann því meira til, sem hún vissi meira af sér.
Hún reyndi að hugsa, en í fyrstu var allt þokukennt.
Þegar hún minntist þess, sem gerzt hafði, tók hún til 'að
skjálfa svo ákaflega, að henni fannst sem allt léki á reiði-
skjálfi.
„Þetta eru taugarnar,“ sagði rödd, sem hún kannaðist
við, en það tók hana stundarkom að átta sig á því að
þetta var rödd konunnar, sem skipti vöktum með henni
í turninum. Hún stóð álengdar með hendurnar krosslagðar
yfir brjóstið og var í tandurhreinum nælonsloppi rétt eins
og hún væri að byrja á vakt. Þegar Lísa náði sér svo, að
hún gat spurt konuna, hvers vegna hún væri þarna, svar-
aði konan hróðug, að Sören hefði hringt til hennar og
beðið hana að koma, sagt henni að hún skyldi fá sér bíl
á hans kostnað.
„Auðvitað kom ég á auga lifandi bragði. Ég læt aldrei
á mér standa, þegar einhver er í nauðum staddur. Svo
bar mér auðvitað að athuga þetta með peningana, hvort
ég ætti ekki að skila þeim af mér í fyrramálið,. En þeir
höfðu þá tekið peningana.“
„Þeir hafa þá sloppið," stundi Lísa upp, hún hvítnaði
svo mikið, að Sören hélt að væri að líða yfir hana og
skvetti á hana blóðlituðu vatni úr skálinni, sem hann
vatt upp úr duluna, sem hann hélt að blóðugum vitum
hennar. Lísu varð ónotalega við, þegar vatnið rann niður
á háls hennar, brjóst og bak.
„Bezt að vera ekkert að tala um þetta við hana,“ sagði
sjoppukonan við Sören, „hún þolir það ekki, hefur orðið
svo ofsalega hrædd, auminginn, öll í rusli á taugum. Að
hugsa sér annað eins gáleysi að flana þetta út í myrkrið
ein, hún hefði getað hringt í þig eða mig, eða farið í
leigubíl. En svona er að treysta sjálfum sér í blindni, það
verður mörgum hált á þeim háleistunum."
„Ég var að spyrja, hvort þeir hefðu sloppið,“ sagði Lísa
veikróma, hún hafði varla þrek til að tala, en þetta varð
hún að vita. „Lögreglan er þó að leita
„Uss, uss,“ sagði konan, „reyndu að vera róleg og sofna.
Attu ekki eitthvað til að gefa henni inn, Sören, einhverjar
töflur, hvað sem er, bara það sé eitthvað, sem deyfir
hana svo að hún róist.“
Undarlegt hvernig Sören hafði snúizt við árásinni, sem
hún hafði orðið fyrir. Lísa hafði nógan tíma til að velta
því fyrir sér á löngum einverustundum í rauða húsinu
um haustið og veturinn. Hún taldi sér hafa orðið það til
hins mesta óláns, að Sören fékk eftirþanka af símtalinu
og fór út til að mæta henni, en ekki strax, fyrst þurfti
hann að ljúka úr tebollanum og svo var hann seinn að
koma sér af stað. Ef hann hefði ekki borið að, hefði hún
trúlega fengið nauðsynlega læknishjálp, jafnvel spítala-
vist.
Sören heyrði óp hennar og hraðaði sér á vettvang. En
það gerðu fleiri, í skjótri svipan dreif að margt fólk, íbúar
næstu húsa og ferðafólk í bílum, sem hafði heyrt ópin.
Ránsmennirnir náðust með feng sinn, lögreglan tók við
þeim og þýfinu, sem eigendur skyldu vitja um á lög-
reglustöðinni næsta dag.
Það náðist ekki í þorpslækninn, hann hafði verið kall-
aður að heiman í sjúkravitjun. Raddir komu fram um
10
NÝTT KVENNABLAÐ