Nýtt kvennablað - 01.05.1967, Blaðsíða 13

það, að réttast væri að aka með konuna til borgarinnar
og láta rannsaka hana á slysavarðstofu eða sjúkrahúsi.
Sören var ætlað að taka ákvörðun um þetta, en hann
þurfti að hugsa sig um og á meðan bar að mann, sem
þóttist bera skyn á þessa hluti, fór höndum um Lísu og
sagði að hún mundi vera ómeidd að öðru leyti en því, að
hún hefði fengið blóðnasir af höfuðhögginu, og ef til vill
snert af taugaáfalli. Ef hún væri þá bara ekki í hálfgerðu
yfirliði enn. Bezt væri fyrir hana að komast sem fyrst í
bólið sitt og halda kyrru fyrir í nokkra daga. Svo ók
hann Sören og Lísu heim og hjálpaði honum að bera
hana inn og leggja hana í rúmið, sagði honum hvað hann
skyldi gera við nasablæðingunni, og hann skyldi forðast
að láta hana verða þess vara, að hann teldi það alvarlegt,
þó að hún væri eitthvað slöpp og taugaóstyrk fyrst á eftir,.
Sören, sem lítið eða ekkert þekkti til veikinda, lagði
mikið upp úr orðum þessa aðvífandi manns, er talaði eins
og sá, sem vitið hefur og þekkinguna. En ekki kunni
hann rétt vel við sig, þegar hann var orðinn einn með
Lisu, honum var einhvers vant, er betur kynni til hjúkr-
unar en hann, því að enn dreyrði úr nösum Lísu, hún
var orðin ferlega bólgin í framan og meðvitundarleysi
hennar átti ekkert skylt við svefn eða hvíld. Hann hugs-
aði sig ekki lengi um áður en hann hringdi, og þegar
svarað var í símann fannst honum hann hafa gert hið
eina rétta.
Þar sem þau Sören og Lísa höfðu skamman tíma búið
í þorpinu, er þetta vildi til, höfðu þau ekki eignazt þar
neina svo nána kunningja, að Sören fyndist hann geta
leitað til þeirra á nótt sem degi. Þó var þar ein kona,
sem hafði sýnt Lísu sérstaka velvild og hún laðaðist að
og treysti. Hefði Sören beðið þessa konu að koma til
þeirra nóttina, sem Lisa varð fyrir árásinni hefði betur
farið, en það hugkvæmdist honum ekki. Hann hringdi til
konunnar, sem vann á móti Lísu í söluturninum og það
talaðist svo til að hún kæmi og sæi, hvort hún gæti eitt-
hvað gert fyrir Lísu. En þegar konan kom hafðist hún
ekkert að, enda sagði hún að hið eina, sem Lisa þyrfti
með væri að sofna, hún væri „öll í rusli á taugum“.
„Ef hún getur sofið vel og lengi ætti hún að jafna sig
fljótt, að öðru leyti en því, að hún hlýtur að ljóma í öll-
um regnbogans litum fyrst um sinn eftir þetta myndar-
lega kjaftshögg, sem henni hefur verið greitt,“ sagði kon-
an og hló við. „Mikið mú manneskjan sjá eftir því að
hafa verið svona bíræfin. Ætli ég verði ekki að taka tvö-
faldar vaktir næstu dagana.“
Konunni var vel um vært, hún bjó ein, hafði litið fyrir
stafni og hafði alltaf verið fús til að taka aukavaktir.
Helzt hefði hún viljað hafa heilsdagsvinnu í söluturnin-
um, vera talin þar yfir, og eiga vísa ígripamanneskju,
sem hún gæti látið vinna í staðinn fyrir sig, eða með sér,
allt eftir því, sem henni sjálfri sýndist. Hún vildi hafa
töglin og hagldirnar við daglega vinnu og vera svo mikils
metin af eiganda sjoppunnar, að hann teldi hana sína
hægri hönd. Hún varð strax öfundsjúk, þegar hún sá
hvað eigandanum og sömuleiðis konu hans geðjaðist vel
að Lísu. Þeim þótti hún svo lagleg að prýði væri að henni
við búðarborðið, svo var hún rösk og lipur við afgreiðsl-
una og skjót og örugg í hugarreikningi. Þau töldu aukin
viðskipti og þar með aukinn ágóða síðan hún kom henni
að þakka. Nú bættist við metsala á laugardagskvöldið,
Kosningaraldur
Fara skal að öllu með gát. Það var sannarlega
farið eftir því heilræði, þegar konur hlutu kosn-
ingarrétt árið 1915. — Áður, frá því ísland fyrst
fékk stjórnarskrá 1874 höfðu karlmenn einir
kosningarrétt til Alþingis og var hann bundinn
við 25 ára aldur auk annarra skilyrða, svo sem
um tiltekinn efnahag. Með stjórnskipunarlög-
um, sem sett voru 1915, var kosningarrétturinn
rýmkaður. Hlutu nú konur og hjú kosningar-
rétt, með þeim takmörkunum, að þessi réttur
miðaðist við 40 ára aldur — þetta finnst manni
nú mjög merkileg ráðstöfun, en lækka skyldi
aldurstakmarkið um 1 ár í senn næstu 15 árin
unz hann væri kominn niður í hinn almenna
kosningaraldur 25 ár. En með stjórnarskránni
frá 1920 var hið frábrugðna aldurstakmark
kvenna og hjúa fellt niður og eftir það kosning-
arréttur allra hinn sami.
Árið 1934 var svo kosningaraldur allra færður
niður í 21 ár og hefur staðið við það þar til nú.
Árið 1967 er kosningaraldurinn færður niður í
20 ár. Hefur þá aldurstakmark kvenna til kosn-
ingarréttar til Alþingis færzt niður um helming
í allt, frá því þær fyrst hlutu kosningarrétt 1915,
40 ára gamlar. Það er ekki lítið traust, sem kon-
ur hafa áunnið sér á þessu tímabili.
Af hinum Norðurlöndunum er það aðeins
Svíþjóð, sem hefur lækkað kosningaraldurinn í
20 ár frá 3. des. 1965. í Danmörku, Noregi og
Finnlandi öðlast allir kosningarrétt við 21 árs
aldur.
og það hve vel hún hafði varið þá fjármuni, sem voru í
hennar vörzlu, beinlínis hætt lífi sínu í vöminni, því að
hefði hún fleygt veski sínu og tösku til bófanna, hefðu
þeir sennilega ekki veitt henni eftirför, og hún því sloppið
ómeidd, en með því að berjast hafði hún tafið fyrir ráns-
mönnunum, sem því munaði að þeir náðust.
Samverkakona Lísu sáröfundaði hana af því að hafa
lent í svona háskalegu ævintýri. Hvort hún hefði ekki
kunnað að færa sér það í nyt, ef annað eins hefði hent
hana sjálfa. En Lísa kunni sjáanlega ekki að gera sér
mat úr þessu, hvorki notaði hún það til að upphefja sjálfa
sig fyrir trúmennsku og hugprýði, né heldur leita sér
lækninga og fá þannig staðfestingu á því, að hún hefði
beðið tjón á heilsu sinni við árásina.
(Framh.
NÝTT KVENNABLAÐ
11