Nýtt kvennablað - 01.10.1967, Blaðsíða 7

hefur verið vikið að, þessu, sem þið konurnar
eigið sjálfar að bera úr býtum andlega við það
að vinna saman að ýmiss konar góðum málum
og verkefnum. Fyrst og fremst tel ég, að nútíma
konan geti tæpast talizt hlutgeng í sínu samfé-
lagi, ef hún hefur ekki tileinkað sér einfaldasta
stafróf félagshyggjunnar, ef hún hefur ekki náð
þeirri „gráðu“, sem nauðsynleg er til að geta
talizt sæmilega hlutgeng í samvinnu með öðrum.
Víst má ætla að fólk sé gætt mismikið félagsleg-
um hæfileikum — samvinnuhæfni, en veruleg-
um þroska ná fáir nema við þjálfun og æfingu í
starfi. Þessa skólun eiga kvenfélög m.a. að veita
konunum. Þær eiga þar að læra að taka hóflegt
tillit til annarra sjónarmiða, án þess að vera
sjálfar gungur, æfast í að meta meira félagsheill
og málefni en persónulegar hugðir og meting,
eflast að réttsýni, sáttfýsi og umburðarlyndi, þótt
skiptar séu skoðanir, temja sér að láta ekki ann-
arleg sjónarmið eins og flokkapólitík villa sér
sýn, þegar góð málefni eiga í hlut, reyna sem
oftast að gleyma sér og „sinni dýrð“, því að sá
vinnur aldrei farsællega að félagsmálum, sem
hugsar mikið um „að skína sjáliur“ og er fús að
skreyta sig með annarra fjöðrum, ef færi gefst.
í stuttu máli: Félögin ykkar eiga að hjálpa ykk-
ur til að vera félagslega þroskaðar konur, sem
finna sig samábyrgar fyrir menningu þjóðarinn-
ar í nútíð og framtíð. Ekki sízt vegna þessa mega
konurnar ekki missa sín kvenfélög. Og þess
vegna þurfa ungu konurnar að veita þeim sitt
brautargengi af alhug. Ungu konurnar, sem fram
yfir okkur flestar hinar hafa margar hverjar
notið æðri menntunar og hlotið ýmiss konar sér-
menntun og fagkunnáttu. Þeirra er framtíðin —
og kvenfélögunum liggur á að fá að njóta þeirra
ungu starfskrafta, njóta að menntun þeirra, sér-
þekkingu og fjölhæfni. Og þeim sjálfum ætti
einnig að vera í mun að fá að beita sínum ungu
kröftum að félagslegum störfum í þágu góðra
málefna, vitandi það, að enn er þeim sem okkur
öllum liinum hollt að hafa vakandi í vitundinni
áminninguna, sem skáldið gaf forðum þjóð
sinni: Græðum saman mein og mein,
metumst ei við grannann,
fellum saman stein við stein,
styðjum hverjir annan.
Plöntum, vökvum rein við rein,
ræktin skapar framann.
Hvað má höndin ein og ein?
Allir leggi saman!
SAUTJAN
ÁRA
Ég var sjúklingur á Vífilsstöðum, þegar ég
varð sautján ára. Ég er fædd 21. ágúst 1898 eins
og ég hef áður skýrt frá í ferðasögu minni suður
á Vífilsstaðahæli ísavorið 1915, þá aðeins 16 ára
gömul.
Eftir 17 ára afmælið gerðist margt og mikið í
sambandi við framtíð mína. En eitt veit ég með
vissu, hefði Reykjalundur þá verið kominn upp,
hefði ég ekki farið lengra, þegar ég fór af Vífils-
staðahæli. — Ef satt skal segja, átti ég eiginlega
ekkert heimili um þessar mundir, vegna þess,
að ég vann alltaf hjá vandalausu fólki, en for-
eldrar mínir unnu hingað og þangað fyrir sínu
brauði, að vísu taldi ég mér heimili hjá þeim,
þar sem það var hverju sinni.
Mér voru settar ýmsar reglur, þegar ég fór af
hælinu, bæði með húsakynni og annað og strang-
lega bannað að fara strax að vinna, heldur reyna
að eiga góða og rólega daga. Ég lofaði náttúrlega
öllu fögru um það, eins og gefur að skilja, en
efndirnar urðu víst ekki eins góðar, sem varla
var við að búast. — Já, nú var ég komin heim í
sveitina mína, Svarfaðardal. Hvað skyldi nú taka
við? Margt langaði mig til að læra á þessum
árum. En til hvers var að láta sér detta nokkuð
slíkt í hug? Það gerði fjandans fátæktin, þessi
bölvaldur margra unglinga á þeim árum, sem
löngun höfðu í þá átt. Nei, um slíkt var ekki að
tala, bara að vinna og vinna meðan orkan leyfði.
(Ég vil geta þess hér, að ég var 10 ára, þegar ég
fór að vinna fyrir mér.)
Húsbændur mínir á Akureyri, sem ég hafði
verið hjá síðustu undanfarin ár, skrifuðu mér
og buðu mér að vera hjá sér einhvern tíma, með-
an ég væri að jafna mig. Ég þyrfti ekkert að
vinna, aðeins eiga góða daga. Þeim hefur kann-
ski fundizt að ég ætti það inni, ég veit það ekki.
— En þessi ferð var aldrei farin.
Ég ætlaði að þiggja þetta boð. En nú var kom-
inn vetur og vont veður og úfinn sjór, en farar
tæki engin önnur en blessaðir litlu bátarnir og
valt á þeirra ferðir að treysta. Samt tók ég mig
til einn morgun og ætlaði að fara inn til Akur-
eyrar með einurn þessara litlu báta. Foreldrar
NÝTT KVENNABLAÐ
5