Nýtt kvennablað - 01.10.1967, Blaðsíða 13

ÞÖRUNN ELFA MAGNtJSDÓTTIR:
FRAMHAlDSSAGAN
Djúpar rætur
Konan neytti til hins ýtrasta þeirrar aðstöðu, sem hún
hafði með því að vera kölluð til Lísu svo að segja strax
eftir árásina, og fylgjast með henni tímakom á eftir, eða
svo lengi, sem henni fannst sér sjálfri henta. Hún taldi
það úr, þegar Sören var að ympra á því, hvort ekki
mundi rétt að athuga hvenær þorpslæknirinn kæmi heim
til sín um nóttina, svo að hægt væri að minnsta kosti að
tala við hann um Lísu, hann gæti þá skorið úr því sjálf-
ur, hvort hann teldi þess þörf að koma. Konan hélt áfram
úrtölum sínum við Sören og út í frá gerði hún lítið úr
meiðslum hennar, hún hefði bara orðið ofsalega hrædd,
því að þetta væri kjarklaus aumingi. Hún hefði líka
skammazt sín fyrir það eftir á, að hafa farið að álpast
ein og að óþörfu út í myrkrið með peningana, einmitt á
kvöldi, þegar töluverð brögð vom að víndrykkju og uppi-
vöðslu þar um slóðir. Hún vann að því með lagni og elju
að veikja álit á Lísu bæði hjá atvinnuveitanda hennar og
öðrum, og þar sem Lísa treysti sér ekki í vinnu aftur og
einangraði sig frá öllum, varð konunni þó nokkuð ágengt.
Alveg sérstaklega féll tal hennar í góðan jarðveg hjá
Sören, honum fannst margt styðja það að Lísa væri stór-
brengluð á taugum, hefði verið það frá upphafi og þess
vegna reynzt svo erfið í sambúð, og auðvitað hafði ekki
þetta, sem hann kallaði „leiðindaatvik" bætt hana.
Það setti hroll að Lísu, er hún hugsaði um fyrsta haust
sitt og vetur í rauða húsinu, raunar allan tímann, sem
hún bjó þar með Sören eftir að hún varð fyrir árásinni.
Allt gekk henni í mót, hún var sílasin, fyrst áleit hún að
það stafaði af áverkunum, sem hún hafði orðið fyrir og
hinu erfiða álagi, sem árásin hafði verið fyrir taugar henn-
ar, síðar hélt hún, og þá var sem ofurlítið rofaði til, að
hún væri bamshafandi, en það reyndist ekki rétt.
Þó að hún hefði viljað bera sig upp við móður sína,
sem ekki hafði verið vandi hennar á undanförnum ámm,
var það ekki hægt, frú Holmström var mikið veik og lá í
sjúkrahúsi. Eftir langar og ítarlegar rannsóknir og undir-
búning var gerður á henni lífshættulegur uppskurður um
haustið, hún var sjúklingur allan veturinn og Lísa hlífði
henni við öllu, er kynni að valda henni angri og áhyggj-
um. Hún lét segja henni að hún hefði fengið inflúenzu
og gæti því ekki heimsótt hana, því að hún þorði ekki að
láta hana sjá sig meðan hún var bólgin og marin, heldur
ekki segja henni, hvað fyrir hefði komið.
Og svo var Sören eins og hann var — og húsið eins og
það var. Út yfir tók, þegar rottur komust í kjallarann,
þá flóði út úr kaleik beiskju hennar og vonbrigða, hún
ætlaði alveg að sleppa sér af hræðslu og viðbjóði og
Sören sagði: „Þinn rétti staður er vitlausraspítali.“ Þetta
var öll hans samúð. Það ýfði sár, sem aldrei hafði gróið
um heilt.
Fyrsta haustið, sem Lísa var gift hafði hún eitt sinn, er
hún kom fram í eldhúsið að morgunlagi séð músarpísl
sitja á eldhúsbekknum, hún hafði annaðhvort komizt upp
með vatnsleiðslum, sem illa var gengið frá, eða niður um
rifu frá efsta loftinu, sem ekki var búið á, þar hafði Lísa
oft heyrt þrusk í músum og hryllti við tilhugsuninni um
þessa nábúa sína. Andartak horfðu þær hvor á aðra, Lísa
og músin, stjarfar af hræðslu, og Lísa gleymdi aldrei hinu
mjóa trýni músarinnar, dökkum augum hennar og löng-
um halanum, þegar hún lagði á flótta. Lísa æddi út eins
og hún var til reika í þunnum morgunsloppi og berfætt
í inniskóm. Hún mundi ekkert eftir því að hún gæti
komizt í síma og náð þannig sambandi við Sören, heldur
hljóp til skrifstofu hans og sagði honum með andköfum
frá því, sem fyrir hana hafði borið. Sören varð ekki sér-
lega uppnæmur fyrir því, en þegar hún afsagði að fara
ein heim í þessa „viðbjóðslegu músarholu" fékk hann frí
og fór með henni, og það mátti hann eiga, að hann þétti
hverja rifu, sem finnanleg var og fyrirbyggði þannig, að
Lísa fengi aftur svo hvimleiða heimsókn. En þessu atviki
var bætt við syndaregistur Lísu, er Sören þótti sér henta
að bera henni það, að hún hefði ekki séð sig í friði á
vinnustað.
Rétt á eftir framangreindu atviki veiktist Lísa með
greinilegum einkennum þess að fósturlát mundi vera í
aðsigi, það tókst að afstýra því, en hún lá nokkrar vikur
á spítala meðan hún var að komast yfir hættuna og jafna
sig. Hún hélt sjálf, að hún hefði veikzt af skelfingunni og
viðbjóðnum, sem hafði gripið hana, þegar hún sá mús-
ina, og setti alltaf þetta atvik í samband við vanheilsu
barnsins, sem aldrei komst til fullrar heilsu og eðlilegs
þroska og dó á öðru ári. Lítið og tært andlit barnsins
minnti hana stundum á hið mjóa trýni músarinnar og þá
fór hrollur um hana.
Þó að Lísa segði upp starfi sínu í söluturninum lét hún
stundum til leiðast fyrir þrábeiðni eigandans að vinna
þar í forföllum, og vorið eftir réði hún sig hjá honum til
að leysa af sumarfrí.
Meðan hún vann aðeins stakar vaktir hafði allt gengið
sæmilega, en þegar hún fór að vinna í sölutuminum að
staðaldri, hafði vakt annaðhvort síðdegis og kvöldið fram
úr og þurfti til vinnu næsta morgun kom í ljós, að hún
þoldi þetta ekki, hún var síkvíðin og taugaóstyrk, hrædd
um að sér yrði eitthvað á, mundi gleyma einhverju eða
týna, eða vörum yrði stolið. Hún þorði ekki að fara ein
heim nokkurt kvöld, hún reyndi hvað hún gat til að eiga
samleið með einhverjum, bað jafnvel lítt kunnugt fólk um
samfylgd, ef í harðbakka sló hringdi hún til Sörens, og
þar sem hún var alltaf viss um það fyrirfram, að hann
væri ófús að baka sér þá fyrirhöfn að sækja hana í sölu-
turninn varð hún fljótt örg yfir undanfærslum hans og
skipaði honum að sækja sig.
Heima fyrir var hún uppstökk, grátgjörn, komst í upp-
nám út af hvað litlu sem var, og þar sem Sören skorti
NÝTT KVENNABLAÐ
11