Nýtt kvennablað - 01.11.1967, Blaðsíða 15

NORNIRNAR (Framh. af 5. síðu.)
58.
„Hvað er það nú eiginlega sem nornirnar gera á Bloks-
bjargi á Jónsmessunótt, Jóhansen fraendi?" spurði hún.
„Þær halda hátíð,“ sagði hann. „Þær skemmta sér og
hlæja og dansa.“
„Því halda þær þessa gleðihátíð?"
„Þær gleðjast yfir því að sorgin hefur ekki drepið á
dyr hjá öllum. Þær gleðjast yfir glöðu og óspilltu fólki,
og siðast en ekki sízt, gleðjast þær yfir fögrum draumum,
sem enn hafa ekki orðið að táli.“ Hann þagði litla stund
og hélt svo áfram:
„Sjáðu til, nomirnar, þær eru ekki vondar. Þær geta
ekki gert að því þó þær séu nornir, því einhver verður
að dreifa sorg og skömm og ógæfu yfir heiminn. Þetta
er þeirra hlutskipti, en þær eru ekki glaðar yfir því. Á
hverju ári óska þær eftir lausn frá því, en það er tilgangs-
laust, því þær eru dæmdar til að fylgja mannkyninu. Þær
gleðjast á Jónsmessunótt af því, að á hverju ári vona þær
að eitthvað af hinum illu kornum, sem þær sáðu hafi
orðið að engu.“ — „Hm,“ sagði Lena, “þú sagðir einu
sinni að þær færu þangað líka í nóvember, hvenær?“
„Það veit nú enginn, svaraði hann, „því í nóvember eru
kvöldin svo dimm og drungaleg að enginn sér til þeirra. Og
stormurinn blæs og hvín um fjallatindana svo enginn
heyrir til þeirra.1
„Hvers vegna eru þær að fljúga þangað, þá?“
„Þær verða að gera það. Þær setjast og tala um sorgina
og syndina og táldraumana, sem hin illu sáðkorn þeirra
urðu valdandi og svo gráta þær.“
„Af hverju?" spurði Lena.
„Líklega af því þær eru nornir,“ svaraði Jóhansen —
Lena stóð upp, teygði úr sér og gekk niður að tjöminni,
tók upp smásteina og kastaði í vatnið — „Þær eiga bágt
nornirnar,“ sagði hún. „Það er synd, að þær skuli eiga
svona bágt.“
Svo komu sumarfríin, þá fór Lena með pabba sínum til
Ítalíu. Hún kom aftur með snjóhvítt hár, koparbrúnt and-
lit og skrámulausa fótleggi. Hún sagði Jóhansen frá
skemmtisiglingum og lífinu á baðstaðnum, og frá flugferð-
inni og Miðjarðarhafinu og öllum ísnum, sem hún hafði
borðað.
Þegar haustaði kom hún ekki eins oft, þá var það skól-
inn, þá var það pabbi og þá var það sér í lagi fröken
Nielsen, sem var flutt í húsið á hæðinni, og hún rak Lenu
í rúmið á þeim tíma, sem hæfði hennar 8 ára aldri. Þar
komu engin mótmæli til greina. En það kom fyrir að
hún stalst út og hljóp niðureftir til Jóhansens í fallegum
vel pressuðum skólakjól, og rausaði við hann um hina
ströngu frk. Nielsen og ýmsan haustleiða, sem sótti að
henni.
Svo kom hún ekki í 14 daga, þá var það einn nóvember-
dag í ljósaskiptunum, að hún kom hlaupandi í galla-
buxum og úlpu. Hún mátti ekki vera að því að setjast,
og ekki vildi hún koma inn í stofu og sitja hjá ofninum
og drekka forboðið kaffi með miklum sykri í. — Hún stóð
keiprétt fyrir framan hann og sagði hátt og sigrihrósandi:
„Mamma er komin aftur. Henni þótti loksins vænna um
okkur. Hún er betri og elskulegri en hún var áður en hún
Skínandi falleg-
ur prjónabekk-
ur(og þó frek-
ar 2 en einn) í
þrem litum. auk
grunnlitsins:
Hvítt, svart og
þriðji Iitur, sem
fer vel með að-
allitnum.
fór, og það þó hún gráti öll ósköp. Og frk. Nielsen ætlar
að fara, og pabbi er svo glaður og ég er líka glöð.“ Gamli
maðurinn brosti. — „Eg má vera hér þangað til klukkan
6,“ hélt hún áfram. „Veiztu nú hvað, Jóhansen frændi.
Getum við ekki kveikt bál úti, þó nú sé kalt? bara pínu-
lítið bál?“
Hann kinkaði kolli og sótti fullt fangið af þurrustu kvist-
unum sem fundust í viðarkestinum að húsabaki. Hann
raðaði þeim vandlega á bálsvæðinu hjá tjörninni, fyrir
framan trjábolinn. Svo kom hann með gömul dagblöð og
eldspýtustokk og kveikti í. — Lena litla fór svo fast upp
að bálinu að hún rak næstum nefið í það, hún rétti fram
hendurnar og vermdi sig og reyndi að snúa höfðinu svo
ylurinn næði einnig til hnakkans. Þetta var ósköp lítið
bál og var fljótt að brenna út. Hún hjálpaði honum að
slökkva eldinn, þau gerðu það vel og vandlega. — Hún
tróð niður síðustu glæðurnar með gúmmístígvélunum sín-
um og heyrði þær snarka og deyja út.
„Það eru engar nornir til,“ sagði hún. „Þetta var bara
ævintýri, er ekki svo Jóhansen?“ — „Jú,“ sagði hann, „það
var bara ævintýri."
Una Þ. Árnadóttir þýddi.