Nýtt kvennablað - 01.12.1967, Blaðsíða 3
NÝTT
KVENNABLAÐ
8. tbl. desember 1967
28. árgangur
Anna frá Moldnúpi:
Ævintýri
úr Spánarferð
Ég œtti nú sjálfsagt að hafa vit á að blygðast mín fyrir
að láta nokkurn mann vita um það, að ég hafi síðastliðið
gumar brugðið mér suður til Spánar í því farartæki, sem
ég af gömlum prakkaraskap er vön að kalla hundalest,
þegar enginn getur hugsað til að fara spönn frá rassi öðru
vísi en í bláloftunum. Það má og sýnast ólíkt göfugra,
þótt mér finnist ávallt notalegt að halda mér við móður
jörð, mcðan ég nú einu sinni á að dveljast þar.
En þetta lálabbaferðalag sannar svo að ekki verður um
villzt hið fornkveðna, að seinna koma þeir seinna fara.
Aftur á móti hittir maður líka miklu fleiri og misjafnari
samfcrðamcnn og kynnist við það betur h'fi og háttum
mcðbræðranna mcðal annarra þjóða. Fararcfnin verða líka
ódrýgri og allt önnur, þegar mestallur ferðakostnaður
verður að greiðast með erlendum gjaldeyri, sem úthlutað
hefur verið nokkum veginn jafnt án manngreinarálits,
þessi síðustu og beztu ár! — Hvað sem framtíðin nú ber
í skauti sínu.
Ég skrciddist fyrsta áfangann með Gullfossi út til Skot-
lands á 3. farrými. Er ég ætíð sæl og hólpin, þegar ég er
komin þar inn fyrir borð, hvernig svo sem veltist. — Þótt
förin væri byrjuð um liásumar, 29. júh var haldið af stað
frá Reykjavík í logni og glampandi sól, fengum við alls
ekki gott í hafi, heldur stinnings storm og slampanda beint
á móti, gerði það mörgum óhægt fyrir brjósti, þótt ekki
sé nú meira sagt. — Það voru nú orðin 8 ár, síðan ég hafði
síðast siglt mcð Gullfossi. Hafði bæði tíminn og örlögin
breytt ýmsu þar og ekki til hins betra fyrir mig. Góðir
vinir voru horfnir frá borði ýmist dauðir eða lifandi. —
Meira að segja þurfti Guðmundur Þórðarson að vera í fríi
og kenndi ég því um, að mér varð allóhægt af kvöldmatn-
um síðasta kvöldið, svo að ég fékk naumast hænublund
þá nóttina. Bætti og ekki úr að mikill umgangur og ókyrrð
var á farþegum 3. farrýmis, þótt ég hefði nú oft áður ekki
látið slíka smámuni koma mér við. — En oft cr lítil stund
til góðs, segir máltækið og svo reyndist það mér um hænu-
blundinn, sem ég hlaut rétt fyrir fótaferðina. — Ég hafði
svo góðan draum, að ég vissi að allt mundi ganga mcr að
óskum, þótt ég væri hálf handleggsbrotin og þar af lcið-
andi ckki mcira en svo vel upplögð til langferðalags.
En góðir hlutir koma sjaldnast til okkar mannannabarna
fyrirhafnarlaust og þar sem ég vildi mér til heilsubótar,
eftir langt og erfitt strit við slys og harmkvæh, lauga minn
auma skrokk bæði í sól og sjó, var ekki nema eðhlegt að
ég þyrfti eitthvað á mig að leggja. Ég hugsaði mér annað
hvort að duga, eða þá að drepast, og legg ég ekki að líku
hvað ég vildi fremur hið fyrrnefnda.
Ekki var hægt að segja, að það væri sálarlega uppörv-
andi að líta upp til Stórbretavcldis frá Leith-höfn þatm
sæla morgun 1. ágúst 1967. Það var hcllirigning og hálfgert
mistur-rökkur grúfði yfir. En ég vissi að það er ekki alltaf
að marka morgunsárið á þessum slóðum. Það getur birt
vel upp seinna, þótt iha horfi í fyrstu. Skotarnir voru
líka ennþá sjáhum sér líkir, glaðir og gestrisnir. —
Hvað ætlar þú að verða lengi hér? spurði sá, sem skoðaði
passann minn. — Ég er á leið til Spánar, sagði ég þó nokk-
uð borginmannlcga. „Góða ferð,“ og ég mátti fara með það
nesti frá honum.
Það voru engir bílar mættir við skipshlið, þegar ég kom
upp á hafnarbakkann. Ég treysti þá Guði til að hjálpa
brotna handleggnum til að bera það, sem ég gat ekki bætt
ofan á töskuna í þcim hcila. Ætlaði ég svo að ganga í veg
fyrir sporvagn, sem ekki er alllítill spotti fyrir aulabárða
með byrði sína. — En Drottinn þekkir 1000 ráð þar sem
við sjáum aðeins cinfalda skímu. — Rétt á undan mér sá
ég hilla undir stóran mann, með hálfvaxna stúlku sér við
hlið. Hann liafði orðið rétt á undan mér frá skipinu. —
Nú var það hann, sem datt í lukkupottinn. BíII kom ak-
andi beint í flasið á honum.
En þessum stóra manni nægði ekki að bjarga sjálfum sér
og sinni stúlku, heldur Ieit hann líka líknaraugum til mín,
sem kom kjagandi með mína allt of þungu byrði. Hann lét
stúlkuna sína lilaupa til mín og bjóða mér með. Hef ég
ekki í annan tíma orðið fegnari liðveizlu. En í smásálar-
skap mínum sagði ég, að það væri gott að fá að vera í
félagsskap með öðrum um bíl. Þegar við þrjú höfðum
komið okkur fyrir í bílnum, koma tvær konur á harða
spretti og biðja um að fá að vera með og með góðum vilja
tókst að koma þeim fyrir líka. — En þegar upp í Princ-
esstreet kom og við vildum gieiða okkar part af bílfarinu,
vildi sá stóri góði maður, sem víst var einhver yfirmaður
af Fossinum, er ég þekkti ekki nein deili á, ekki heyra
nefnt að taka neitt af okkur hinum. — Og verst þykir
mér, þegar ég liugsa um þennan góða greiða, að ég er
hrædd um að ég liafi vcrið allt of ráfuleg til þess, að
þakka honum eins vel eins og ég hefði viljað og efni stóðu
NÝTT KVENNABLAÐ
1