Nýtt kvennablað - 01.12.1967, Page 5

scm sat hinum megin við borðið, ætlaði að meina henni
að setjast, þótti hún víst ekki nógu fín, ætlaði svo gamla
konan að hrökklast á burt. En ég sagði, að víst skyldi hún
setjast þarna og varð það þá úr. Hún spurði mig hvaðan
ég væri, en sjálf sagðist hún vera frá Eeast-End og var
nú í kynnisferð í þeim fínni hluta borgarinnar, West-End.
Hún var nú í vandræðum að ná plastinu utan af kexinu
með síniun lúalegu fingrum, svo að ég dró upp nagla-
þjölina mína og skar upp pakkana fyrir hana. Þessi gamla,
slitlega kona liefur víst ekki átt miklu góðu að venjast af
heiminum, því að hún komst við af þeirri mjög sjálfsögðu
tillitssemi, er ég sýndi henni. Þakkaði mér af hrærðum
huga og bað Guð að blessa mig og með það veganesti
lagði ég af stað í herbergisleit. Það mátti segja, að ég
gengi það sem eftir var dagsins hús frá húsi, því þeir eru
margir, sem nurla mcð greiðasölu þarna í grennd við Vikt-
oríustöðina.
En hvergi var til eins manns herbergi. Allir vildu láta
það heita tvöfalt rúm, sem þeir hefðu upp á að bjóða. Sumir
þóttust jafnvel ekki hafa minna en fyrir heila fjölskyldu.
Endaði þessi þrautaganga mín loks með því, að ég tók
tvöfalt rúm, sem kostaði 2 pund á nóttu með morgun-
verði. Taldi ég 4 af mínum dýnnætu pundum í hendurnar
á hálf skítugri og ágjarnri kerlingarálku. Öðruvísi mér
áður brá, oft hafði ég gist í stærra herbergi og rúmi í
Englandi og ekki verið talað um tvöfalt gjald! En eftir-
spurnin eftir herbergjum í nágrenni Victoríustöðvanna,
bæði vagna og járnbrautar, er svo mikil, að fólkið hefur
lært að notfæra sér það og gert hvern sinn krók og kima
að tekjulind. Það sparar líka ferðafólkinu, að búa svo
nærri stöðvunum að hægt sé að ganga á milli með pjönk-
urnar.
Þótt ég hefði viljað spara mér fé með því að gista ekki
nema eina nótt í London, þá var ég búin að spilla svo
tíma mínum í lcitinni að húsnæði, að búið var að loka
farmiðasölunni til mcginlandsins, þegar ég loksins kom
þangað um kvöldið. En það þýðir nú ekki alveg að ætla
að taka það í nösunum að kaupa þar farseðil, því maður
verður að standa löngum og löngum í biðröð, áður en
komizt vcrði að náðardyrunum.
Farseðillinn frá London til Barcelona kostaði mig 13
pund og 2 shillinga, annars átti hann að kosta 13 pund og
12 shillinga. En þar sem ég var fús að bíða eftir scinni
Iestinni fékk ég 10 shillinga rabbat. Ég var ekki lengi að
koma augum á björtu hliðina af því, að kaupa mér kaffi
í París fyrir þann skilding.
— Þessi eini dagur, sem ég átti til þess að skemmta
mér í London, byrjaði ekki sérlega skemmtilega, það
var rigningarsvækja, ekki regluleg Lundúnarigning, held-
ur fremur fíngerð rigning með miklum hita. En úr
því að það þurfti endilega að rigna annanhvorn dag,
þá var nú langtum betra fyrir mig, að fá sólskinið
þann daginn, sem ég lagði af stað suður fyrir sundið.
Veðrið var líka alveg yndislegt miðvikudaginn þann
9. ágúst, sem ég lagði upp frá London. Sjórinn glampaði
eins og spegilflötur og það var svo mátulega margt fólk
með þcssari ferð, að allir gátu haft sæti í skipinu og látið
fara vel um sig. Líklega stóð það í sambandi við það, að
þetta var seinni lestin. Það tók nákvæmlega 3 klukku-
tíma og 15 mínútur að komast yfir sundið frá Newhaven
til Dieppe í Frakklandi. Það vantaði ekki heldur sæti í
lestinni. Ég kom að altómum klefa og settist þar að með
dót mitt, rétt á eftir kom svo negrapar. Kom okkur svo vel
saman, að við vorum rétt eins og einn maður. Þau þurftu
margs að spyrja um mitt kalda land og þar kom, að konan
fékk svo mikinn áhuga fyrir Iandinu, að hún vildi lielzt
fara þangað í næsta sumarfríi. En herrann var hræddur
um, að þar mundi verða of kalt fyrir þau. Ég gaf þessum
blakka vini spjaldið af töskunni minni. Þar gat hann séð
legu landsins og afstöðu þess til umheimsins, því að Eim-
skipafélagið var svo hugkvæmt, að hafa landabréf á bak-
hlið spjaldsins, þar sem aðalsiglingaleiðir þess eru sýndar.
Ég er viss um að þessar blökku verur hafa um tíma gleymt
því að þau höfðu annan hörundslit en aðrir í umhvcrfi
þeirra. Franski útlendingaeftLrlitsmaðurinn var líka eins
góður við þau eins og þau væru börnin hans. Má vera að
hörundslitur þeirra hafi valdið því að þau voru með svo
marga pappíra, sem þurfti að útfylla. Mér skildist þau
þó aðcins vera brezkir þegnar í sínu sumarfríi. — En ég
var cinskis spurð, fékk bara lítinn rauðan stimpil í pass-
ann minn. Við héldum nú svona áfram í ást og eindrægni í
átt til Parísar. Þar til allt í einu að lcstin nam staðar í
einhverju óhcillaþorpi, eða borg, og eitthvert fólk kom inn
í okkar þrístirnisvagn. Mundi þá ekki kvensnift, sem fylgt
hafði þcssum persónum á stöðina, gretta sig með ódæma
fyrirlitningarsvip á glaða, sæta negrakrílið, sem sat við
hliðina á mér. — Ég öfundaði hana ekki af þeim augna-
gotum, sem ég sendi hcnni og hún sýndist þó kunna að
skammast sín. En gert var gert og ekki aftur tekið. Það
var líkast því sem hníf hefði verið stungið í hjarta þessa
unga blakka manns, hann leit undan í lamandi angist, og
hvernig sem ég reyndi að bæta honum þetta atvik upp
með vinsemd og tillitssemi, þá náði hann ekki gleði sinni
það sem eftir var leiðarinnar til Parisar. Það er víst að
fljótara er að særa en græða, þess vegna ætti enginn að
gera sér það að leik.
Það eykur bæði kostnað og fyrirhöfn, að þurfa alltaf
að skipta um lest í París, og koma sér á eigin spýtur
gegnum borgina. Ég var nú komin til Sankti Lazzarí-
stöðvarinnar. En til þess að koma mér áfram til Spánar
þurfti ég að komast til Austerlits-stöðvarinnar, sem er í
suðausturhorni Parísar. — Það er enginn vandi að ferðast
og eyða peningum, en það er mikill vandi að ferðast og
spara peninga, því að peningar eru þeir hlutir, sem flestar
ef ekki allar þjóðar virðast kunna að meta. — Ég vissi að
bílar myndu vera dýrir í París og ég vissi líka að hægt
átti að vera að komast milli stöðva í strætisvögnum, var
það auðvitað ólíkt ódýrara, það hafði ég sjálf reynt. Ég
fór þó inn á upplýsingaskrifstofuna og spurði enskumæl-
andi stúlku, hvernig ég ætti að komast til Austerlits-stöðv-
arinnar. „Með bíl,“ svaraði liún. Ég sagðist nú þekkja
nokkuð til Parísar og ég vissi að liægt væri að komast á
milli stöðva í vagni. „Jæja, þá getur þú gert það,“ svaraði
hún. Ég spurði hvað það mundi kosta og hún gizkaði á 3
franka, þcssa nýju hans De Gaulle, auðvitað. Ég var þá
með þá spegilfagra í vasa mínum, síðan ég hafði keypt
mér eina appelsínflösku í lestinni. Mcð þetta hélt ég út á
stræti, en þá vandaðist málið, ég sá vagna mcrkta öllum
stöðvum Parísar, nema „Gar de Austcrlits" var hvergi
sjáanlegur.
Fyrst var mér enn í fersku minni ferðin mín gegnum
París, neðanjarðar, á þessum tíma dags fyrir 11 árum, í
NÝTT KVENNABLAÐ
3