Nýtt kvennablað - 01.12.1967, Blaðsíða 6

annan stað vantaði mig nú kort af ncðanjarðarbrautunum.
Ég vissi ekki hvaða stcfnu ég skyldi taka. — Fór ég nú
að iðrast þrjózku minnar, að hafa ckki þegið bíl frá stöðv-
ardyrunum.
Þar scm ég stend þarna eins og þvara mitt í allri um-
fcrðarþvögunni, sem geystist í allar áttir, kemur til mín
sætur og breiður Frakki, sem gekk um eins og auglýs-
ingastólpi, því að hann var með stöng festa við sig og á
henni voru auglýsingaspjöld, þótt ég væri annars hugar,
þá held ég að það hafi verið eitthvað viðkomandi hótel-
um. Hann gaf sig á tal við mig og fékk að vita hvert ég
þyrfti að komast. Æðrulaust tók hann töskuna mína í
sína sterku hönd og gerði árangurslausar tilraunir að
stöðva bíla, sem fram hjá brunuðu. Sá hann þá þann kost
vænstan að snúa mér við til stöðvarinnar aftur og bíða
þar, sem viðskiptabílar stöðvarinnar höfðu sína bækistöð.
Þar kom, að hann gat haft hcndur í hári gamals bílstjóra
og fengið hann til þess að lofa því að koma mér á Aust-
crlits-stöðina. Ég dró einn af De Gaulle frönkunum fögru
upp úr vasa mínum og rétti þcim sæta breiða, og þótt mér
að vísu þætti þctta of lítið fyrir hans drengilegu hjálp, þá
varð hann samt glaður við, því hann hafði aðcins hjálpað
mér af meðfæddri góðsemi, cn ekki í eigingjömum til-
gangi.
Héldum við gamh nú sem lciðin lá til Austerlits og
komum brátt hcilu og höldnu á áfangastað. Ég átti ekki
neitt sem hét af frönskum peningum og fékk honum pund.
En hann vissi ekki neitt hvað það gilti og þótt ég segði
honum að hafa pundið, þá var hann svo frómur að hann
ætlaði mcð það inn á stöðina í skiptibankann. Koma þá
tveir þrjótar í flasið á honum og segja, að þetta sé meira
að segja minna en aðrir tækju fyrir sama verk. Ég flýtti
mér hið bráðasta inn með pjönkur mínar, en karlinn hélt
sína leið með pundið, cf til vill hefur það verið bczti bíl-
stjórinn í París, sem ég hitti þarna á. Ég skipti nú aurum
til þess að gcta fengið kaffið, sem ég Iofaði sjálfri mér í
London, þegar ég kcypti farseðilinn. Ég hafði aldrci fundið
svo Ijóshærðan og hcrmannlcgan þjón á veitingastofu í
París. Enda fór flcira eftir því. Aldrei hafði ég fengið í
svo stórum bolla og kaffið var líka gott. Ég hámaði í mig
2 af þcim frægu frönsku hornum, sem ég aldrei áður hafði
litið við, þótt þau séu jafnan á borðum, ef cinhver vildi
vera svo lítillátur að þiggja þau. Nú veit ég að þau cru
ágæt, gerð af lítið sætu „butter“-deigi og mér fannst þau
hafa lieilmikið næringargildi, eftir því scm maginn í mér
bezt veit. Því ég varð södd og ánægð af þessu. Það átti
að kosta citthvað á 3ja franka, en ég taldi nú ekki 3 eftir
þeim stóra ljóshærða. Og eins og Napóleon forðum hressti
hcrmcnn sína með því að minna þá á sólina við Austcr-
lits, þá mun ég gleðja mína sál með að minnast stóru
bollanna í Auserlits.
Einu sinni hafði mér dottið í hug, að stanza 2—3 nætur
í París ef ég gæti fcngið mér hentugt pláss. En nú hætti
ég alveg við það, því vcðrið var drungalegt og virtist
standa að mcð rigningu, og fyrst ég var nú búin að drekka
kaffið, var mér ekkert að vanbúnaði að taka Iestina, sem
átti að fara af stað 5 mín. fyrir 8 (20). Til þess að vera þó
viss um að verða innan dyra í lcstinni, þegar hún rynni af
stað, dreif ég mig inn í fyrstu vagnana. En lestin var afar
löng og ef 2. farrými var allra aftast, gat margt skeð áður
cn ég kæmist alla leiðina utan gátta mcð draslið, sem ég
hafði meðferðis. En það var heldur enginn hægðarleikur
að komast áfram eftir þröngum ganginum og komast milli
vagnanna. Ég Ieit þá inn í einn vagninn, rétt að vita hvað
ég frétti þar, og spurði hvar mundu vera 2. farrýmis
vagnar. Það cr mikið langt aftar, sagði fyrirmannleg og
göfugleg eldri kona. Hún vildi vita eitthvað um mig og
mína ferð, en ég leysti greiðlega úr öllu. Loks kom þar
að hún spurði, hvort ég ætti ekki erfitt með að bera dótið
mitt. Það er nú ekkert, sagði ég, en ég er handleggsbrotin,
það myndi enginn hermaður hafa sagt þetta með meiri ró
og skeytingarleysi. Þá féll þessari göfugu konu allur ket-
ill í eld og hún skipaði ungri stúlku, sem þarna var inni,
að taka töskuna mína og fylgja mér til sætis á öðru far-
rými.
Þessi unga stúlka var bæði stór og glæsileg. Mér fannst
hún vel hefði getað verið drottning í hvaða landi sem
var. Líklega liafa þcssar konur verið brezkar, þótt ég
spyrði þær ekki um þjóðerni sitt. Þessi stóra stúlka tók
nú töskuna mína og braut okkur braut aftur eftir endi-
langri lestinni. — Allir voru á þönum að Ioka gluggum,
því það var sem allar gáttir himinsins hefðu skyndilega
opnast og regnið streymdi með ógnar þunga yfir allt, sem
fyrir varð. Ég prísaði mig sæla, að hafa þó drifið mig inn
áður en ósköpin dundu yfir. Það hefði ekki vcrið gaman
að koma gegnhlaut inn í Icstina undir nóttina. En þetta
var alveg eftir minni gömlu hundaheppni. Loksins vorum
við komnar fram hjá svefnvögnum og öllu hafurtaski og
ég vistaðist í vagni hjá spönskum hjónum, ásamt hálfupp-
komnum börnum þeirra, drcng og stúlku. Þau voru svo
elskuleg að eftirláta mér annað hornsætið við gluggann.
Þetta fólk var á leið til Barcclona, eins og ég.
Það hellirigndi allan tímann, scm ég vissi af mér um
kvöldið. En ég sofnaði fast og vaknaði í morgunsárið við
það, að klefafélagar mínir voru farnir að éta, buðu mér
meira að segja að vera mcð, þegar þeir sáu að ég opnaði
augun. En ég var þá svo heppin að ciga einhvem bita frá
frú King, svo að ég gat sýnt lit á að éta þeim til samlætis.
Annars bjó ég cnnþá að Austerlits-góðgerðunum og ásctti
mér að eyða ekki grammi af mínum farareyri fyrr en ég
kæmi alla Ieið til Barcelona.
Það var skringilcgur skítakuldi þarna í útsuðurs-horni
Frakklands, meðan fyrstu sólargeislamir voru að búa sig
undir að ylja jörðina, vesalings-karlar voru komnir á stjá
og famir að basla eitthvað á ökrunum. Mér fannst eins
og ég kannaðist eitthvað svo vcl við krikann austan undir
Pyreneafjöllunum. Ekki samt svo að skilja, að ég hafi
nokkurn tíma búið þar. Þcgar við komum til Perpignan
vissi ég, að skammt mundi til landamæranna. Og þar kom
að við skyldum öll hypja okkur út úr lestinni, yfirgefa
Frakkana, en varpa okkur í arma Francos. — Ég var
dauðhrædd um að týnast, ef ég hefði ekki eitthvcrt veður
af mínu samferðafólki. Konan var með rauðlcita húfu og
reyndi ég að hafa hana að leiðarljósi. En þetta fólk var
heilhent og frískt, svo að ég mátti hafa mig alla við að
hafa nokkurt vcður af því.
Mér var tekið ágæta vel í tollinum, það var ekkert
annað gert en kríta og stimpla og ég var einskis spurð,
sem víst líka var bezt fyrir alla. Ég hafði misst af iillum
Iciðarljósum, þegar ég kom út úr tollinum. En ég vissi þó
hvert ég ætlaði og það dugði mér. Ég lenti mcð nýju
4
NÝTT KVENNABLAÐ