Nýtt kvennablað - 01.12.1967, Qupperneq 10

Minnið það á ríka hljóma
Fátt getur verið til yndislegra en rétta þeim hjálpar-
hönd, sem þurfa hjálp, en það er stundum vandaverk.
Þeir, sem mest er hjálpað, þakka oft lítið eða jafnvel van-
þakka alla viðleitni manns. Vissulega er sárt að þola það og
umbcra. — Aftur á móti eru margir, sem launa margfalt
litla hjálp, með þakklæti og hlýhug, sem ekki gleymist.
Ilver getur óskað sér meiri blessunar, en þakklætis. Hversu
oft getum við, er daprar stundir og crfiðleikar steðja að,
hlýjað okkur í návist þeirra er veitt hafa okkur ástúð
í orði og verki. — Góðvildin er ljós, sem þakka ber, og
til ljóssins verðum við að leita, er sorgin lamar. Komdu
bjartsýni og gcfðu öllum mátt til að sjá hið bezta er lífið
gefur, þá veitist okkur hjálp til að starfa bctur og bæta
eitthvað af öllu því, sem ábótavant er.
Þegar ég var barn sá ég marga, sem þurfti að hjálpa
og því láni átti ég að fagna, að sjá forcldra mína rétta
oft hjálparhönd fátæku fólki og börnum, er í þá daga
áttu cngin úrræði til bjargar,fáklætt og matarlítið. — En
bágindin eru margvísleg og verst eru þau hin andlegu
bágindi. Leti og vanþakklæti ríkja um of. Hcimtufrckja er
ekki arðvænlegur sálargróður.
Þegar ég var 14 ára, kom Ragnhildur, sem síðar byggði
mcð manni sínum Hátcig í Reykjavík og afrckaði margt
er þar má sjá. Þá var Ragnhildur að kcnna matreiðslu í
sveit minni í Rangárþingi og víðar. Mjög var ég hrifin af, að
fá að hlusta á Ragnhildi, og undraðist hversu stór og fall-
eg hún var. Þcgar ég lít um öxl og hugsa um aðstöðu
Ragnhildar heima, þar sem var hlóðareldhús og olíuvél,
kcmur margt í huga minn — en þarna kcnndi hún að
matbúa, og margir nýir réttir komu á borðið heima í stof-
unni, sem dásamlcgt var að borða og allt gckk með prýði
og snurðulaust. Ahugi nemenda var mikill: Þakklæti og
gleði ríkti við hvert borðhald og fyrir hvcrja uppskrift og
hvert samtal, sem við nutum af hendi Itagnhildar. — Ég
átti ekki að vera með sökum æsku, cn ég vildi vera með.
— Eitt er mér þó alltaf minnisstæðast: Ég var að þvo stóra
baðstofugólfið heima, af miklum dugnaði, og Ragnhildur
sat á innsta rúminu í baðstofunni og ræddi við pabba.
Samtalið virtist báðum til mikillar ánægju. Ræddu þau
margt, þar á meðal um góðhcsta, pabbi lofaði, að fara
með Ragnhildi um nágrcnnið á góðum hcstum og fagnaði
hún því. — Allt í einu leit Ragnhildur til mín og sagði við
föður minn: „Hcyrðu Filippus! Þú verður nú að lofa þess-
ari stelpu í mcnntaskólann, hana langar að læra, og hún
á gott með það.“ Pabbi svaraði: „Æ nei, þessi stelpa er
nógu löt, þó að hún fari ekki í skóla.“ Mér lá við að skæla,
en ég var að þvo gólfið, og það hélt tárum mínum í skcfj-
um. — Alla mína ævi hcfi ég í huga mínum þakkað Ragn-
hildi fyrir að bera fram bæn þessa í mína þágu, þótt ekki
gengi betur.
Litlu síðar fór ég í vist til mikillar húsmóður, cr hafði
20 manns í heimili, og lærði ég þar öll algeng hússtörf.
Meiri prýði í hússtjórn hef ég aldrei séð. Næstu 2 vetur
var ég í skóla, og áfram fetaði ég mig á námsbrautinni
og fór í kvöldskóla og vann jafnframt. A sumrin var ég í
heyskap hjá foreldrum mínum, svo fór ég utan, og í mörg
ár barðist ég af öllum kröftum við að læra. Mig langaði að
kenna þeim, sem vildu læra, eins og ég þráði sjálf að læra.
Þetta var hugsjón mín. — f einn skólann, sem ég gekk í,
komu 5 konur frá Ameríku til að spyrja kennslukonur
okkar um stúlku, sem gæti kennt fatasaum, útsaum og
tcikningu. Þeim voru sýnd verk okkar og ég varð fyrir
valinu. — Að fara til Ameríku var mcr torvelt, því að
heim vildi ég fara. — Hcim fór ég, en þá sögu segi ég ekki
nú.
Oft hef ég bcðið og vonað, að ég hafi einhverju áorkað
til góðs — og cndurfunda við nokkrar námsmeyjar mínar
í sumar vil ég geta hér — Víst yrði það alltof langt mál,
ef ég ætlaði mér að þakka öllum námsmeyjum og ýmsum
öðrum fyrir dásamlegar velgerðir við mig, bæði í orði og
vcrki. En hver veit nema mér cndist geta til að minnast
þess scinna.
Einn dag í sumar kom til mín glæsileg dama og heilsaði
mér með þessum orðum: „Mannstu ekki eftir mér, kæra
Ámý! Ég var námsmeyja hjá þér á fyrstu árum, eftir að
þú stofnaðir skólann héma.“ Jú, ég fagnaði henni og kann-
aðist við hana, þótt ég myndi ekki nafn hennar. Þá taldi
hún upp margar minningar og hló. „Já, fátt var þá af nýj-
um efnum til að sauma úr, en allar gömlu flíkurnar, sem
ég kom með, og við allar, sem vomm þá í skóla þínum,
urðu nýjar að útliti í þínum höndum. Ég og námsmcyjan,
sem var með mér úr Vestmannaeyjum höfum oft rætt um
það, hversu mikið happ það var að komast til þín og læra.
Þá vorum við svo fátækar, að við komumst ekki um pásk-
ana hcim til Vcstmannacyja. En það vakti undrun okkar,
hversu gaman var að vera hjá þér þessa hátíðisdaga, enda
munum við vel eftir þeim enn í dag.“ Margt sagði hún er
gladdi mig innilega. — Hún gat þess líka, hversu margt
væri nú hægt að veita sér, en fátt væri þakkað og lítil
gleði væri yfir gæðum þeim, sem hægt væri að njóta. En
þeir, sem þekktu hversu erfitt var að fá þetta og hitt gætu
þakkað og glaðst. Síðan kvaddi hún, en rétt eftir burtför
hcnnar var mér tilkynnt frá Reykjavík, að ég væri beðin
að koma kl. 2, eftir 3 daga, að Víðivöllum á heimili Guð-
mundar forstjóra í húsgagnaverzluninni „Víði“ i Reykja-
vík, því þar biðu mín allar þær námsmeyjar, sem komið
gætu frá árganginum 1946. — Ég yrði sótt fyrir kl. tvö að
verzluninni „Víði“ á Laugavegi.
Tiltckinn dag bjó ég mig af stað og tók minn clskaða
Stefán Herbcrt, 4 ára snáða með mér, sem fagnaði því
mjög, að fara mcð ömmu, á sinn barnslega hátt. Er við
komum að verzluninni Víði, voru þar margir fallegir bílar,
glæsilcgar konur sátu þar undir stýri, sem allar þustu út
til að fagna mér og fara með mig upp að Víðivöllum við
Elliðavatn, þar sem Lóa, ein námsmeyjan frá 1946, býr og
er gift Guðmundi í Víði. Þegar þangað kom urðu miklir
fagnaðarfundir, íullir glaðværra minninga. Þarna komu
16 námsmeyjar af 32 frá ’46.
8
NÝTT KVENNABLAÐ