Nýtt kvennablað - 01.12.1967, Blaðsíða 11
Staðurinn Víðivellir er fyrirmyndar hús, með túni, renni-
sléttu og halla norðan við heimreiðina alsettum skógviði
og blómum. Allt var þetta nýrækt, þar sem áður var þýfi
og mosaþembur. Fast við íbúðarhúsið er blómaskáli, að
mestu úr gleri, tengdur við hina stóru dagstofu hússins,
sem var margbreytilcg með fínum húsgögnum og lista-
verkum og gluggum móti sólu. Sést þar niður á Elliða-
vatn. Mér fannst ég vera komin til suðrænna landa, cnda
skein sólin á sinn dýrlegasta hátt, okkur öllum til gleði.
Út úr stofunni voru dyr út í eldhúsið, rétt þar hjá for-
stofa með ýmsum gögnum, fatahcngi, klósetti og flciru.
Ur einu horni stofunnar var gangur og herbergi til beggja
hliða. f einni stofunni voru börn hjónanna að leik, hið
yngsta sveinn jafngamall vininum mínum. Kom það sér,
því að hann þurfti að kanna húsdýr og fleira með börn-
unum. — Ekki stóð á vcizluréttum handa okkur, allra
handa lostæti, en ekki nenni ég að greina það nánar, enda
varla hæf til þess. En góð skil voru réttunum gerð og hver
sótti sér eftir vild á hin stóru, vcglegu borð. Masað var
allan tíinann, og er líða tók á daginn var staðið upp og
talað í ræðuformi, þakkað og rifjaðar upp ljúfar minning-
ar, sem komu fram í hugann. Eg mundi vel og vissi að
margt vantaði í skóla minn og mörgu var ábótavant. En
mér er það alltaf jafn ljóst, er ég talaði um og sagði þá, að
litlu skipti hvaða skóla verið er í, allt sé undir því kom-
ið fyrir hvern ncmanda, að hann ávaxti námið vel, ekki
sízt hið verklega, og færi sér í nyt hið bczta, sem hann
hefur séð og heyrt í skólanum.
Dúxinn, sem allt gat Iært og var efstur, gleymist stund-
um með öllu, en hinn neðsti, cða næstneðsti, hefur sig upp
í hciðurssæti með ástundun, í hvaða stöðu sem hann velur
sér. — Ræktun hvers og eins verður ævinlcga þyngst á
metunum og kcmur að beztum notum. Við verðum að
fullkomna sífellt lærdóm okkar, en engum cndist ævin til
að læra allt, er hann vill, þótt vel sé á haldið. — Ég er
orðin gömul, cn veit, hversu undur margt mig þyrstir í
að æfa og læra. Bráðum er ævi mín öll, ef ráða má af
aldri, þótt sjón og heyrn séu í bezta lagi. En ég bið um
náð til að geta fengið að starfa til enda, þótt ég viti að
störfum mínum sé ábótavant, ég hcf þær málsbætur, að
ég gat ekki betur.
Þakklát var ég og er námsmeyjum mínum fyrir hlý orð
og gerðir í minn garð, sem þær hafa sýnt mér. — Þessi
dagur á Víðivöllum líður mér ckki úr minni. Forstjórinn
blindi í Víði og húshcrra á Víðivöllum stóð hjá okkur,
fallegur og kvikur, sem ungur væri, en aðgætinn og hlýr,
fljótur að hugsa í samræðum. — Það var eins og hann
sæi þetta allt, er í kringum hann var. Sú sjón var margæfð
innra með honum. Drengirnir hans ungu og konan hans
clskulcga, sem er góðum gáfum gædd og hagyrðingur
bczti, er hún dvaldist í skóla mínum ’4G, voru sýnilega
yndi hins blinda manns á hinu fagra heimili. Hjónin
fylgdu okkur út fyrir tún er samkvæminu sleit og við
skildum í þökk. Ég hef þó mest að þakka, meðal annars
fyrir gjöf, handunninn lampa, er lýsir mér á marga vegu,
frá námsmeyjum mínum, þcim cr þarna voru, enn frcmur
fyrir heillaóskir og ástúð er veitir mér yndi og verma
minningar mínar.
Heima á Þelum í Hveragerði sumarið 1967.
Árný Filippusdóttir.
Heimspeki tvítugs manns
Eftir Vilhjálm Stefánsson, landkönnuð.
Á hjarta mitt leitar kennd i kvöld,
er kærleikur skaparans
i öndverðu gaf sem leiðarljós
i lifi hvers óbreytts manns,
því ástin er lögmál — alheimsmál,
hver einasta sál það kann.
Hún veitir þvi ytra veg og skraut
og vermir hinn innra mann.
Það stórt er að vinna sigursveig,
i sögunni dýrð og hrós,
i frœgðarverkum og skörungsskaþ
að skína sem fagurt Ijós.
En öll þau verðlaun, sem veröld á
frá valdhafa nokkurs lands,
ég fyrirlit — kýs mér Itonuást.
og kóngsríki óbreytts manns.
Þó glaumurinn nafn mitt hefji hátt
i hrósi’ er mér engin þægð,
því konunnar ást, sem óð minn söng,
skal aldregi mæld við frægð.
Og engin virðing, sem veröld á
frá valdhafa noltkurs lands,
má komast til jafns við konuást.
í kjörum og líðan manns.
En bregðist himnesk og heilög ást
og hlotnist ei þér né mér,
þá dyljum sorgir og dáið lif,
með drengskap við hvað sem er.
Þvi þeir, sem ölturu byggðu bezt,
og brautsmiðir sérhvers lands,
eru Itappar, sem hlutu’ ei konudst
né kóngsriki óbreytts manns.
(Blaðinu var sent þetta kvæði og þakkar fyrir að mega birta það.)
SVARTBAKUR
í 4.-5. tbl. 1965
er útsaums-
mynd: Sex ís-
lenzkir fuglar,
nú kemur sá
7. Þegar hann
bætist í hóp-
inn er tilvalið
að sauma þá í
klukkustreng.
NÝTT KVENNABLAÐ
9