Nýtt kvennablað - 01.12.1967, Blaðsíða 14

Ég var alltaf að hugsa um að komast til Kaupmannahafn-
ar í heimleiðinni og mundi ég þurfa mikið fé til þess, svo
að ég tímdi ekki að Iáta neitt eftir mér fyrr en þá um
Ieið og ég færi og örlög mín yrðu fullráðin. Annars var
þarna lítill og sætur svertingi, sem málaði afrikanskar
myndir á svartan flöt, mig langaði til að kaupa eina mynd
af honum, en ég dró það of lengi, því að hann var farinn
burt á undan mér.
Ég var allra skepna lengst á Catalína, hálfa fimmtu
viku, ég held að enginn hafi verið þar lengur en hálfan
mánuð, sumir aðeins nokkra daga. En ekki naut ég þess við
uppgjörið hve lengi ég hafði verið, því ég var búin að
borga fyrir mánuð, en átti aðeins eftir að gera upp fyrir
3 daga þegar ég fór, en viti menn þá eru það bara reikn-
aðir sem 5 dagar og hefði ég ekki verið svo heppin að fá
farseðil, sem var 1100 pesetum ódýrari en ég gerði ráð
fyrir mundi ég hafa komist í bobba scinast, fyrir vikið.
Þetta veit ég svo í næsta sinn, svo að þá verð ég ekki að
kljúfa kostnaðinn.
Þessi óvænta heppni mín með farseðilinn byggðist á því,
að ferðaskrifstofan í Sitges, sem ég keypti farseðilinn hjá,
benti mér á þessa ódýru leið í gegnum Sviss, þar sem ég
þyrfti ekki að skipta um lest frá því ég færi frá landa-
mærum Spánar, alla leið til Kaupmannahafnar.
Þetta þóttu mér auðvitað heillaráð, þótt ég með því
yrði að sleppa París, sem ég hafði ætlað mér að stanza í
stundarkorn á heimleiðinni.
Samt kvaddi ég alla með kærleikum þegar ég fór og
lítill sætur Ameríkani fylgdi mér á brautarstöðina til þess
að bera töskuna fyrir mig. Við höfðum bæði verið ein
okkar Iiðs, svo að við drógum okkur saman, þar sem við
gátum talað sömu tungu án vandræða.
En þegar ég kom út á brautarpallinn, var þar mættur
Lúis þjónninn frá Catalína. Hvort það var af tilviljun að
við urðum samferða til Barcelona eða að hann var sendur
af vini mínum Ferdinant hótelhaldara, veit ég ekki.
En eitt er víst að hann fylgdi mér trúlega alla leið til
Termine stöðvarinnar, scm raunar var allt önnur stöð en
ég þekkti í Barcelona.
Veit ég ekki nema ég hefði lent í klandri með að kom-
ast í tæka tíð, ef ég hefði ekki notið aðstoðar þessa góða
þjóns. Mun ég seint gleyma þessari góðsemi minna spönsku
vina!
I lestinni lenti ég í klefa með 2 þýzkum strákum, fann
ég að þeir vildu helzt losna við mig og þeir byrjuðu að
Ijúga að mér og reyna að æra mig. En ég var þá svo
heppin að þýzkan kom til mín óvænt eins og engill, svo
að ég gat rifið kjaft við strákana og þeir urðu almennilegir.
Um 10 leytið, auðvitað í myrkri, komum við til landa-
mæranna og þá var ekki lengur til setu boðið.
Þar skyldi skipta í einasta og seinasta sinn á þessari
löngu leið.
Ég reyndi að haldast í við strákana, þar sem þeir voru
einu skepnurnar sem ég kannaðist við að ættu að Icnda
í sama báti, er við kæmum út úr tollgæzlunni. Mér tókst
það líka, þar til rétt seinast að þeim tókst að sleppa frá
mér í háum tröppum, er lágu upp á pallinn, þar sem fram-
halds-Iestin bcið okkar.
En þar sem Kopenhagen stóð fremst á lestinni lét ég
mig hvorki skipta menn eða málefni, en halaði mig tafar-
laust inn í lestina með farangur minn. Ætlaði mér þó ekki
að ganga greitt að finna klefa, sem ég vissi mig mega vera
í og mátti ég drasla mér aftur eftir allri lestinni, þangað
til ég fann mína frönsku lestarþjóna, sem voru í óða önn
að selja fólkinu rúm í svcfnklefunum. Ég var búin að
hugsa mér að segja þeim, að ég kysi heldur að standa en
taka svefnvagn, ef ég gæti ekki fengið sæti, en þeir sögðu
að ég væri bara komin of langt aftur eftir, Kaupmanna-
hafnar-vagnamir væru framar. En þessir vagnar sýndust
mér ekki aðgengilegir, þeir voru myrkvaðir og það var
legið þversum í þeim fram við dymar.
Nú komu þeir frönsku mér til bjargar. Annar, sem var
mjög lítill og snaggaralegur, bregður þá upp ljósi og skip-
ar íbúum vagnsins að rísa upp og láta mig fá sæti. Kem-
ur þá í ljós að þama í 6 manna klefa vom aðeins hjón
með 2 ára barn. Það var sannarlega ekki með góðu gert
að þetta aumingja fólk færi að hliðra til fyrir mér.
Karlinn, sem var býsna stór og digur hristi sig allan
og skammaðist allt hvað af tók. Þau drepa mig sagði ég við
þann franska og potaði í bakið á honum til þess að stæla
hann upp. Ég lít eftir því sagði hann hughreystandi við mig.
Nú var búið að losa annan homstólinn við dyrnar. Þar
sagði sá franski mér að setjast og varð ég fegin þeirri
lausn. En nú var eftir að koma upp töskunni minni. Frakk-
inn skipaði þeim digra, að taka sína tösku úr hillunni á
móti mér, og setja hana hjá annarri tösku, sem var í
hillunni upp yfir mér. En karlinn skók sig og skamm-
aðist, en hreyfði hvorki legg eða lið við að rýma hilluna.
Tekur sá franski sig þá til og fleygir töskunni hans út á
gang, en setti mína upp í staðinn gekk síðan sigri hrós-
andi á braut.
Ekki batnaði nú úr, því hefði karlinn minn verið illur
áður, þá varð hann fyrst bálvondur nú og hann skammað-
ist og skammaðist, þótt enginn væri lengur til þess að
meðtaka skammimar. Ég fór nú að hlusta eftir á hvaða
máli hann myndi vera að skammast. Það var þá bara bless-
uð danska, sem hann misnotaði svona. Ég varð alveg undr-
andi og sagði: Eruð þið dönsk? Ég er íslenzk!
Það þurfti ekki meira með það varð strax friður og ró í
klefanum og þessi hjón, sem voru Danir búsettir á Spáni,
urðu hinir beztu vinir mínir það scm eftir var fararinnar
alla leið til Kaupmannahafnar og tók sú ferð 37 klukku-
stundir.
Það mcrkasta scm fyrir mig bar á þessarri leið var
Genfarvatnið í Sviss og hin nýja 8 kílómetra langa brú
Dana á milli Lálands og Sjálands, því við fórum í fcrju
frá Þýzkalandi til Lálands. Þessi brú var opnuð með við-
höfn í fyrrahaust, þegar ég lá á spítalanum í Kaupmanna-
höfn og gat ekki mikið gcrt að gamni mínu.
En það var gaman, að ég skyldi eiga eftir að koma til
vina minna, betur stödd en ég var, þegar ég skildi við þá
síðast. Þótti öllum vel hafa rætzt úr, því að nú var minn
brotni handleggur gróinn, eftir sumardvölina við sjóinn
og ég frísk og sólbökuð eins og suðurlandabúi.
Ég varð svo að láta mér lynda að fljúga heim með
Loftleiðum, þar sem ekki var neitt pláss fyrir mig með
Gullfossi. En ég fékk mjög góða ferð og það var dásamlegt
að koma heim, 27. septcmber, að enduðu þcssu yndislcga
sumarævintýri.
Reykjavík í nóv. 19G7
Anna frá Moldnúpi
12
NÝTT KVENNABLAÐ