Morgunblaðið - 08.10.2009, Blaðsíða 25

Umræðan 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. OKTÓBER 2009
fyrir allar dætur
ömmur - mömmur - systur - vinkonur - frænkur …
10% af hverri seldri bleikri Jónu og Jónínu
peysu á timabilinu 8 okt til 15 okt
rennur til stuðnings leitarstarfi
Krabbameinsfélagsins
SPJARAÐU ÞIG
CINTAMANI AUSTURHRAUNI 3
210 GARÐABÆ, S. 533 3805
CINTAMANI CENTER LAUGAVEGI 11
101 REYKJAVIK, S. 517 8088
CINTAMANI
Og
KRABBAMEINSFÉLAGIÐ
Ef Guð lofar, þá er
ég að verða sextug.
Og hef aldrei séð
þjóð mína jafn ofboðs-
lega hnípna og núna.
Er ég þó ein fárra
núlifandi sem man eft-
ir þjóðarsátt.
Og fleiri sér-
íslenskum kreppum
og eignaupptökum.
Reyndar erum við
sem höfum verið húseigendur í 30
ár eða lengur, nú að upplifa þriðju
eignaupptökuna. En þessi er svæsn-
ari en hinar báðar til samans.
,,Undanfarna mánuði hafa mót-
mælaraddir smám saman hljóðnað -
þótt mörgum finnist lítið hafa
breyst. Varð Nýja-Ísland einhvern
tíma til? Er það enn í mótun eða er
tækifærið til breytinga ef til vill lið-
ið hjá?“ spyr Morgunblaðið.
Hvað ef viljinn til breytinga er
liðinn hjá, krakkar?
Ef við erum þögnuð vegna þess
að við nennum ekki að úthella meira
blóði fyrir Ísland?
Þá erum við nú fyrst fökked.
Svona sem þjóð, allavega.
Því ekki verður þjóðfélagið rekið
með Jóhönnu og SJS einum?
Já, og ORG og Dorrit, vitanlega.
Ef okkur hinum væri nú farið að
leiðast þófið.
Kannski er þetta skýringin á því
að við erum þögnuð.
Við erum komin í Íslendings-
mode, þess sem situr og rær fram í
gráðið undir feldi.
Og erum vonandi sem flest að
reyna að afneita í okkur fögur-er-
hlíðin-heilkenninu.
Því þetta er bara ekki boðlegt.
Þetta gengur bara ekki.
Flumbrugangurinn og redd-
ingastíllinn er þvílíkur.
Jafnvel gylliboð Árna Páls – og
svo keypti það enginn.
Of lítið – of seint, glumdi klukkan.
Kannski er hið eina „góða“ sem
kom út úr síðasta ári – að hulunni
var svipt frá augum fólks.
Og harkan og þessi margrómaða
menntun okkar kom aftur til sög-
unnar og lét fyrir sér finna.
Svo eru líka margir orðnir rosa-
lega lúnir á því að vera í spennu og
kvíðakasti í heilt ár.
Þá er það sem fólk fer að hugsa:
Ég verð bara að láta líðanina ráða
ferð og hraða.
Reyna að sofa á nóttunni. Basic.
Maður verður voða basic.
Já, það er til te. Það nægir.
Þess vegna var ég stolt af Ög-
mundi að standa upp úr sætinu
dýra – en þrátt fyrir fórnir ein-
stakra verður samt að díla við hrun-
ið gagnvart okkur núna. Okkur
þjóðinni.
Almenningi. Skattgreiðendum.
Kjósendum. Neytendum. Skuld-
urum.
Ég meina núna – ekki fyrir ára-
mót.
Fólk fer að falla – ekki úr hor,
heldur streitu.
Þetta hefur verið ofurmannlegt
fyrir okkur sem þjóð.
Og flestir töluvert verr staddir en
þeir voru fyrir rúmu ári.
Slíkt tekur á – en í heilt ár –
ásamt svo allri stjórnmálaóvissunni!
Það er bara ekki hægt að bjóða
fólki upp á heilt ár af kvíða og
óvissu.
Hnút í maganum – út í eitt. Og
ljúga að manni allan tímann.
Þetta er nóg til að fella fíl eða
hross.
Við erum þægt fólk og þægileg-
heitagrey, en ekki
meira af þessu, takk.
Ef til þess er ætlast
að íslenskur almenn-
ingur borgi brúsann, þá
gjörið þið svo vel, hver
sem þið eruð í það
skiptið, Alþingi, stjórn-
völd, bjúrókratar, skrif-
stofuþrælar, spuna-
meistarar,
seðlabankastjórar og
aðrir sem málið varðar
– að bjóða stærsta hlut-
hafanum að borðinu.
Að auki legg ég til að allir sem
flytja utan í ár, stofni með sér hags-
munasamtök.
Þá getum við haldið fyrsta út-
lagaþingið í St Pétursborg og þar
verður líka til te.
Einhver ykkar kemur með sam-
óvarinn.
Fögur-er-hlíðin-heilkennið
Eftir Þórdísi
Bachmann »Er viljinn til breyt-
inga liðinn hjá? Vilj-
um við ekki úthella
meira blóði fyrir Ísland?
Langar burtu héðan,
nennum ekki að draga
sleðann?
Þórdís Bachmann
Höfundur er Reykvíkingur.
NÚ LIGGUR í loftinu að gripið
verði til fjöldauppsagna á Land-
spítala-háskólasjúkrahúsi. Í þessu
árferði er líklegt að stór hluti
þess hóps verði án atvinnu á
næstunni.
Fækki starfsmönnum stofn-
unarinnar um nokkur hundruð
lækka skatttekjur ríkissjóðs vit-
anlega í samræmi við það.
Verulegur hluti hópsins fer á
atvinnuleysisbætur frá ríkinu.
Álag á aðra starfsmenn eykst,
þjónusta skerðist, afleiðingarnar
hafa í för með sér aukinn kostnað
til lengri tíma litið. Hvað sparast
í reynd? Þurfum við ekki að
skoða heildarmyndina betur? Það
er gagnslítið að skera niður á ein-
um stað í ríkisútgjöldum þegar
það leiðir til þess eins að kostn-
aður eykst á móti, bara á öðrum
fjárlagaliðum.
Og starfsandi, líðan fólks á
vinnustað, líðan sjúklinga á bið-
listum, neikvæðar afleiðingar þess
ef þjónusta skerðist – slíkt verður
aldrei metið til fjár.
Ólafur Jóhannsson
Er það þess virði?
Höfundur er sóknarprestur
Stórfréttir
í tölvupósti