Víkingur - 31.03.1933, Blaðsíða 10

10
VlKINGUR
r
Itvo daga hafði lögreglu-
|)jónn nokkur, John Dun-
Drengskaparheitið.
bar að nafni, verið á þeysi-
ferð um steppurnar, áður en hann hafði
orðið nokkurs vísari. En nú var pað
parna — punn reyksúla Iangt í vestri.
Hann var gramur við sjálfan sig, pví
að hann hafði purft tvo daga til að finna
tvo menn með 50 hesta, sem peir höfðu
stolið. Pað var meira en rétt að segja,
að fela slíka hjörð í steppugróðrin-
um. Ilonum fanst hann eiga mikið eftir
ólært enn.
Hann reið eftir miðjum, gömlum árfar-
vegi, og pegar hann kom að nokkrum
viðarrunnum, batt hann hest sinn og
gekk áfram, pangað til hann átti nokk-
ur hundruð metra eftir að eldinum, sem
pjófarnir höfðu kynt. Hann lagðist niður
og skreið á fjórum fótum. Pað var engin
pörf á að ílýta sér. Hann varð að bíða,
par til myrkrið skylli yfir.
Hann fikraði sig hægt áfram og full-
vissaði sig um, að petta væru hestapjóf-
arnir Hale-Ben og Tommy, nokkuð frá
hestunum, sem peir höfðu stolið.
Ben lá á bakið og reykti, en Tommy
sat fyrir framan hann og nagaði trjábút.
Dunbar pótti peir ekki vera neitt Iíkir
hestapjófum, sem voru að flýta sér yfir
landamærin. Peir virtust auðsjáanlega
mjög öruggir. En hann fékk brátt skýr-
ingu á pessu, pví að Tommy spurði:
»Pekkirðu manninn, sem er að leita
okkar?«
»Pað er blessað barn«, sagði Ben og
geispaði. Svo heyrði Dunbar, að Ben fór
að segja Toinmy, að hann væri nýkom-
inn í lögregluliðið, og frá pví, að hann
hefði farið að leita að peim, hefði hann
stöðugt verið á villigötum. Aö Linsey,
foringi liðsins, væri ekkert lamb að leika
sér við, pegar menn hans kæmu aftur
úr árangurslausri leit, og ætti hann pá
til, að reka pá frá sér. Að hann hefði
Vilhelm Gross.
einu sinni séð hann í slíkurn ham, og
hafði hann pá ekki verið neitt frýnileg-
ur. Af öllu pessu kvaðst hann vera viss
um, að pessi grasasni, sem nú væri að
leita að peim, pyrfti ekki að keinba hær-
urnar í liðinu, pvi aö Linsey myndi reka
liann strax, pegar hann kæmi aftur, pví
að petta var fyrsta reynsluför hans.
Og svo hélt Ben áfram.
»l'að var einu sinni, að mig langaði
ákaft til að koinast í lögregluliðið hans
Linsey. Eg kom til hans og bauð mig
fram. lín hann horfði á mig irieð megn-
ustu fyrirlitningu og sagðist ekki hafa
pörf fyrir aðra en pá, sem væru karl-
menni. Pá var pað, að ég hét pví að
láta karlinn gjalda pessara orða sinna
og hóf pessa atvinnugrein, seui nú hefi
ég. Ég hefi haldið petta heit initt svo
dyggilega, að ég liefl ekki litið við peim
hestum, sem voru fyrir utan umdæmi
hans. 1 fjögur ár hefi ég leikið á hann
og strítt honum á allan mögulegan hátt,
og hann hefir enn pá ekki getað haft
hendur í hári mínu, pví að hann vantar
allar sannanir. En nú er ég farinn að
preytast á pessu, pví að konan mín bið-
ur mig svo ákaft um að hætta og setj-
ast einhverstaðar annarstaðar að, vegna
barnanna okkar«.
Sólin var gengin til viðar, og síðustu
geislar hennar snertu efstu fjallatindana,
pegar Dunbar skreið frain úr fylgsni sínu
og paut að bálinu: »Upp með hendurn-
ar«, hrópaði hann.
»Petta var fallega gert«, muldraði Ben
með aðdáun, pegar peir stuttu síðar sátu
báðir vopnlausir frammi fyrir Dunbar.
»Pá hefir petta farið svona. Hafið pér
etið, herra fyrirliöi ?«
»Ég pakka fyrir, ég hefi kex í vasa
mínum!«