Víkingur - 31.03.1933, Blaðsíða 11

V 1 K I N G U R
11
*
llm morguninn lögðu þeir af stað. Pá
bað Ben, Dunbar um leyfi til að bitta
konu sína, sein bjó þar skamt frá. Durn-
bar gat ekki neitað honum um þetta,
og þeir ráku nú stóðið heim til hans.
Pegar þeir komu jiangað, kom konan
hans Ben Jijótandi á móti jieim ytir sig
af hræðslu og sagði manni sínum, að
sonur þeirra hefði rneitt sig svo hættu-
lega, að hann mætti til með að sækja
lækni jiegar í stað. En þegar henni varð
litið á Dunbar, sá lnin hvernig í öllu lá,
og hjónin horfðu þegjandi hvort á ann-
að, örvingluð yfir óláni sínu. Loks sagði
Ben: »Lögregluliði, þorið ]>ér að reiða
yður á loforð mitt, að ég hitti yður í
Mabeltown kl. 6 í fyrramálið. Líf drengs-
ins míns er í veði — en á eftir getið
þér gert við mig hvað sem þér viljið«.
Eitt augnablik horfði hann í augu Bens
og tók síðan handjárnin af honum.
»Ég reiði mig á yður, Ben«, sagði hann
alvarlega, »vegna sonar yðar og vegna
þess, sem ég heyrði yður segja í gær-
kvöldi, leyfi ég yður að fara, en framtíð
mín er í húfi, ef þér bregðist mér.
»Pér inegið reiða yður á hann«, sagði
Bessie kjökrandi, »þvi að ef hann bregst
yður, getur hann hvorki litið mig né
drenginn framar«.
Á næsta augnabliki sveitlaði Ben sér
á bak og geistist austur yfir grundirnar.
Morguninn eftir kl. (i var Linsey gamli
vakinn af værum blundi. Hann gekk að
glugganum. llti stóðu þeir Dunbar og
Tommy.
»Ég er kominn aftur með 52 hesta
og einn fanga«.
»Já, en Ben — Hale — BenV« þrum-
aði Linsey. »Fari þessi til fjandans, —
livar er hinn? Skutuð þér hann?«
»Eg verð að fá að segja yður söguna«,
sagði Dunbar.
Linsey opnaði nú dyrnar. Hann hafði
enn ekki klætt sig.
Nú sagði Dunbar honum alt eins og
var, og eftir |)ví, sem leið á söguna, varð
Linsey æfari og æfari.
»Og þér trúið þessu, — eruð þér band-
vitlaus, maður? Nú er hann kominn yfir
landamærin — og þér voruð ekki einu
sinni svo skynsamur, að gæta að því,
livort drengurinn var í raun og veru
veikur«.
En þetta var nú að eins inngangurinn
að reiðilestrinum, því að aldrei hafði
nokkur maður heyrt annan eins munn-
söfnuð til gamla mannsins.
»Ég set vður í fangelsi, öskraði hann,
því — því aldrei á æfi minni hefi ég
vitað annan eins ræfilskap lijá nokkr-
um manni«.
Dunbar stóð náfölur undir þessu orða-
ílóði og hlustaði á. Klukkan var orðin
10 mín. yfir sex, þegar hestur kom á
þeysiferð að húsinu. Dyrunum var hrund-
ið upp, og Ben var kominn, og sagði:
»Lögreglan frá Greatly var á hælum
mér, svo að ég varð að taka á mig krók,
og því kom ég of seint. Viljið þér nú
ekki taka mig aftur fastan, herra lög-
regluliði?*
Pá varð það í fyrsta sinni á ætínni,
að Linsey gamli varð orðlaus og — bað
fyrirgefning&r.
»Fyrirgeíið mér, Dunbar«, sagði hann
og rétti honum hendina. Eitt augnablik
stóðu Jiessir tveir menn og horfðust í
augu. Síðan sneri Linsey sér að Ben.
»Hald'ð þér, að drengnum batni?«
spurði hann.
»Ég vona það. Læknirinn segir, að
hann geti hjálpað honum«.
»Svo-o, — en það er ekki yöur að
þakka«, [irumaði nú Linsey, »því aö
[)ér eruð versti þorparinn, sem stolið
hefir liesti hér í Bandaríkjunum, og þér
eigið skilið að vera í fangelsi æfilangt/
Skiljið þér? En ef að þér hegðið yður
sæmilega í fangelsinu, getum við kann-