Skólablaðið - 09.04.1932, Blaðsíða 3

-3-
nichts Besseres wUnschen. "
Nú gangá öldur ægilegrar f jármálakreppu
yfir heim allan, ýta við hugum manna og sýna
mörgum Þeirra spillingu auðvaldsskipulagsins
svo greinilega, að Þeir snúa sem fljótast
baki við slikum rústum, og hyila Þjóðskipulag
framtiðarinnar, kommúnismann.
Öreigalýðurinn undirbýr-valdatöku sina, k, >
hann Þokast hægt en stöðugt að settu marki,
og er sér Þess meðvitandi, að á herðum hans
hvilir menning framtiðarinnar. Sn markið
næst ekki án mikillar baráttu, Allir verða
að taka Þátt i henni, öðriihvoru megin.Því að
baráttan, sem nú er háö um allan heim, er
enginn barnaleikur. Þar er barizt um lifs-
skoðanir, lam framtiö mannkynsins.
Vel sé Þeim, er verður framtiöar megin i
Þeirri orustu.
Sig. Guðmundsson.
H V Ö T.
Einu sinni endur fyrir löngu var uppi kon-
ungssonur, sem hét Haukur. Einu sinni sem
oftar fór hann út i skóg og sá Þá feyskna,
hrörlega eik, sem komin var að falli. Hann
fylltist meöaumkvun með henni og tók Þvi að
hlúa að henni og rétta hana við, Þar til er
hún stóð Þar aftur keik og fögur,- ef til
vill fegurri, en nokkru. sinni fyr,- Og nú
Þaut aftur svo Þungt, en Þó svo unaðslega i
laufi hennár.
En Þá heyrði hann hvislað undurlágt;"Kauk-
ur - Haukur kon\mgssonl " Er hann leit við,sá
hann yndisfagra. konu standa 'rétt hjá sér,feg_ |
urri konu, en hann hafði nokkurn tima litið j
fyrri. Hann ætlaði að falla henni til fóta,
en hún benti honum að gera Þaö ekki og sagði;
"Haiikuri Ég er sá.l Þess, sem Þú varzt að hlúa
að og bjarga,- ég er viöardisin. Öskaðu Þér
einhvers og Það mun uppfyllast". Er unglingur-
j.nn leit fegurð konunnar, upptendraðist ástar-
Þrá hans, og hann sagði: "Veit mér ást Þina,
agra kona". - Disin roðnaöi litið eitt og
raunasvip brá fyrir á. andliti hennar, "Það er j
hætta", sagði hún,"en Það skal veitast -Þér.
om hingað einni stundu fyrir sólsetur". -
'vo hvarf disin, en kóngsson hélt heim til
. allar. Honum fannst sem hann hefði himinn
öndum tekið.
Er hann kom i konungsgarð, stofnuðu félag- 1
ar hans til leika.. Haukur konungsson tók með
kefð Þátt i leikjunum,- með svo mikilli
ákefð, að hann gleymdi hugðarefni sinu og
hamingjuvonum. Hunangsfluga kom að eyra hans,
en hann bandaði henni frá sér. Öðru sinni
kom flugan, og aftur bandaði hann henni frá
sér. Og enn kom flugan, hið Þriðja sinni og
stakk hann, en Þá brást konungssonur reiður
við og og særði hana. Flugan flaug sifrandi
til skógar,- en Þá ranka.ði konungssonur við
sér og Þatfc út i skóg. Er Þangað kom fann hann
hvergi konuna. Sn hann he/rði hvíslað i ang-
urbliðum álösunarrómi: "Kaukur,- Haukur kon-
ungsson! Hamingjustundin kom,-en Þú sintir
henni ekki. Hún er liðin hjá og kemur aldrei,
aldrei aftur. ÉS sendi hunangsfluguna, en Þú
bandaðir henni frá Þér. Haukur! öskastundin
kemur aldrei aftur".
Hirðuleysi og gjálifi konungssonar varnaði
Þvi, að hann fyndi hamingju sina,- og nú var
hún týnd og tröllum gefin.
Þessi gamla saga er falleg, og Það er sann-
leikur fólginn i henni. ■En hvað kemur hún okk-
ur hér i skólanum við? Jú,- við eigiam óska-
stundir, eins og Haukur konungsson, en sagan
á að minna okkur á, að láta Þessar óskastundir
ekki liða i hirðuleysi og gjálifi, Þvi að Þá
fer illa fyrir okkur eins og Hauki,- Þá finn-
um við ef til vill ekki hamingju okkar.
Skólaárin eru okkar óskastundir. Á skóla-
árunum höfum við margvisleg skilyrði,- já,
meiri, en nokkru sinni fyr eða siðar, til 'Þess
að gera okkur að nýtum mönnum, sem vita hvað
Þeir vilja,- mönnum, sem hafa heilbrigðar og
ákveðnar skoðanir*- mönnum, sem kiinna að
hugsa og skilja. En slikur maður finnur áreið-
anlega.hamingju sina.
Lif okkar á, eins og hús hyggna mannsins,
sem byggt var á klöpp, að vera byggt á fastri
og óhagganlegri undirstöðu, og án efa getum
við haft miki.1 áhrif á Þessa undirstöðu nú á
skólaárunum. Þess vegna riður á að nota Þau
vel,- Þess vegna riður á að vera méðvitandi
un dýrmæti Þessara ára.. Houks
Eins og hunangsflugan kom .til,/l-:.onungssonar
til Þess að minna hann á, að hann væri sofandi,
til Þess að vekja hann, kemur ýmislegt til
okkar, bæði menn og málefni, sem minnir okkur
á og hvetur okkur-til að vera vakandi. Við
slilcu eigum við ekki að skella’skollaeyrunum,-
og ekki að segja; "Þegi Þú, Þetta kemur Þér
ekki við", heldur hlusta., og hugsa svo um Það
á eftir. Og ef við sjáum, aö eitthvað er satt
i Þvi, Þá skulum við breyta eftir Þvi„ En
gott er að hafa i huga, að a.f öllu má of mikið
gera. Ég álit miður heppilegt, að vera ávalt
að Þenkja yfir hin\im andlega "status", sam-