Skólablaðið - 09.04.1932, Side 6

-ð-
Oánægju kurr heyrðist úr hópnum, en hann
hjaðnaði brátt niður. Þeir Þurftu að fá
vinnu.
Vindurinn hafði fengið ósk sína uppfylta,
og Það var farið að hellirigna. En verka-
maðurinn, betlarinn, virtist ekki gefa Þvi
neinn gaum, Þó að hann væri orðinn gegnvotur
löngu áður en hann kom heim. Hann stikaði
Þungbúinn á svip með kreppta hnefana á móti
veðrinu og tautaði fyrir munni sér:"BetlariJ''
V I Ð YSTU SKER.
Állsstaðar er barist. Bardaginn er eðli
lifsins, An hans væri allt autt og tómt.
En hann er mismunandi, eins og mennimir.
Við berjumst daglega við latneskar orð-
myndir eða flóknar stærðfræóis formúlur.
En við innum Þetta. af hendi, að minsta
kosti stundum, með elju og Þrautseigju bar-
dagamrnnsins,i Þeirri trú, að Þetta sé nú
helgasta skylda vor - leiðin til Þess að
verða maður. Og með Þetta fyrir a\ig\im höld-
um við syngjandi á móti framtiðinni.
En við hin ystu sker, Þar sem brimaldan
kveður sifelt sama Þunglyndislega lagið>-
óbreytanlegt eins og lögmál tilverunnar,-
er einnig barist fyrir lifinu. Þar er ekki
-barist við spekioró Hórasar eða málsnild
Ciceros, heldur við hina grimmu og trölls-
legu islensku náttúru. Þar, mitt i hildar-
leik náttúrunnar sjálfrar, berjast sjómenn-
imir, kjami hinnar 'islensku Þjóðar, við
höfuðskepnuna sjálfa - Ægir i allri sinni
tign og veldi. Sjómaðurinn elskar hafið,
bæði kyrð Þess og mikilleik Þess. Það er
óskiljanlegt við lif hans, stærsti Þáttur- I
inn i baráttu hans. Fegurri söng Þekkir hann j
ekki, en Þegar Gýmir skellur á bátskinnungn- j
um og ögrar honum með veldi sinu. Hann Þekk- !
ir ekki fegurri tóna. ímist eru Þeir hvellir !
og háir sem ljónsöskur eða blíðir sem barns- j
hjal. Og i eyrum hans -eru ástarsöngvar hafs- j
ins jafnvel fegurri en svannans, sem hvisl- j
ar i eyru unnusta. sins.
Vestmannaeyjar risa hnarreistar upp úr
hafinu. Þær eru hrikalegar en Þó brosandi
og blómlegar með græna og grasi vaxna fjalls-j
tinda, sem gnæfa hátt yfir strandbjörgin,er
útöldur hafsins brotna á. A milli Þessara
einkennilegu f jadla. búa harðfengir sjómenn. j
t skjóli Þeirra leita Þeir bátum sinum hælis á
vetrarvertiðinni.
Klukkan um tvö fara. sjómennimir á kreik.
Þeir verða að komast ut á. miðin áður en birta
tekur. Máninn glottir fölur upp yfir fjallsbrún
irnar og óskar fullhugunum góðs gengis og
góðrar heimkomu úr greipum Ægis.- Þeir verða
að fara oft og tiðum út i hrið og náttmyrkur
meðan aðrir sofa svefni hinna réttlátu i rúm-
um sínum. Náttmyrkrið er svart og engin
birta nema af hinum daufu götuljóskerum. En
Þetta er lif Þeirra, gleði og yndi. Annars-
staðar en á sjónum vilja Þeir ekki vera. Það
er heimkynni Þeirra. páum segja Þeir frá
sorgum sinum, enginn veit Þær og enginn Þekk-
ir Þær. Þeir eru dulir og hylja vel harma
sina., eins og góðum Islending sæmir.. En maður
getur imyndað sér, hvemig Þeim er innanbrjósts
Þegar Þeir fara frá heimilum sinum, ástvinum
og- bömum, og koma ef til vill aldrei aftur.
En Þeir mögla ekki, Það væri uppreisn móti
starfi Þeirra og lifsvenjum. Náttúran sjálf
hefur kennt Þeim Það. Fegurri sjón hefi ég
ekki séð en Þegar bátarnir halda. úr höfn.
Myrkrið grúfir yfir,og ekkert hljóð heyrist
nema köll sjómannanna, sem eru að starfi
sinu, og Þyturinn i vindinum. Bátarnir liggja
á höfninni, allir ljósum skreyttir. Þeir
vagga mjúklega á. hinum litlu öldum. Ljósin eru
græn, hvit og rauð,og ljósadýrðin er stór-
fengleg. Það er sem áhorfandinn sé kominn inn
i einhvern töfraheim, óháðan tima og rúmi, en
ekki i litið og fátæklegt fiskiÞorp við suður-
strönd landsins.
Svo gefur einn báturinn ljósmerki. Smátt
og smátt fer allur flotinn að hreyfast. Ljósa-
dýrðin verður enn margbreyttari. Allir regn-
bogans litir endurspeglast i tærum vatnsflet-
inum. Vélaskröltið verður hærra og hærra.
Það bergmálar i fjöllunum og Heimaklettur,
Þessi risvaxni jötunn, magnar hljóðið og send-
ir Það út i náttmyrkrið. Brátt fara bátarnir
ut úr höfninni. Þeir dreifast i allar áttir,
til Þess að leita Þorsksins- gullsins.Siðustu
ljósin hverfa út i náttmyrkrið.
Veðráttan er hörð Þarna i Eyjunum. Hún hef-
ur leikið ibúana grátt og höggvið stórt skarð
i sjómannastéttina. Þegar kemur fram á miðj-
an dag hvessir oft skyndilega,Þó að litið hafi
út fyrir gott sjóveður um daginn. Himininn
verður skýjaöur}og öldurnar fara að verða
risavaxnar. Sjórinn lemur klettana án afláts,
og strandlengjan er eitt brimlöður. Bátarn-
ir tinast smátt og smátt heim undir landið.
Fólk Þyrpist á hafnarbakkann og starir út á