Skólablaðið - 09.04.1932, Síða 7

-7-
hafið. Margur er með tár í augunum. Ástvin-
irnir eru að heyja baráttu upp á lif og
dauða. Og hver sigrar? Það er spumingin,sem
enginn getur svarað. Menn koma auga á bát
lengst i burtu. Hverri hreyfingu hans er
fylgt með eftirtekt. Smá skekkja. getur rið-
ið honum að fullu. En honum er stýrt af viti
og Þrautsegju og stýrimaðurinn fylgir hverri
ölau eftir með augunum. Hvergi hik. Þetta er
ekki i fyrsta skifti sem hann hefur mátt
taka á allri sinni stillingu. Hann er vanur
Þvi frá barnæsku. Wær og nær færist bátur-
inn. Hver aldan riður undir hann af annari.
Hn Þetta litla fley býður hættunni byrginn.
Tilraunin hafði misheppnast, - skipverjamir
voru dauðans matur. En Þeir,sem stóðu á hafn-
arbakkanum, sáu sjómennina. klifra upp í reiðann
og halda sér dauðahaldi. Og óp vesalings mann-
suina bergmáluðu i klettunum - Þeim gleymi ég
i aldrei. Svo reið alda yfir bátinn. Hún molaði
hann og sogaði hann með ser niður i djúpið.
Skömmu seinna var allt kyrt aftur. Engin
vegsummerki sáust eftir Þennan sorgaratburð,
sjórinn hafði máð allt út og brotnaði á sker-
inu sem áður.
En hafið er ekki alt a.f úfið. Stundum er
Það spegilslétt og friður og rósemd hvilir
yfir Þvi öllu. Menn,sem búa við Það,elska Það
Innan litillar stimdar er Þaö komið inn fyrir og una hvergi, nema Þar sem gjslpin kveður
hafnargarðana i slettsæfið.
En nú skellur myrkrið á. íhn vantar báta.
Við getum gert okkur i hugarlund,hvernig að-
standendunum muni' vera innanbrjósts, Þegar
heimilisfaðirinn er úti á hafinu. Kviði og
angist heltekur alla. AHir hugsa um hið
ssma. Það tekur að birta, ennÞá vantar einn
bát. Mikil likindi eru til Þess,að hann hafi
farist með allri áhöfn. En Þeir diu með ssemd.
FTam i dauðann unnu Þeir skylduverk sín. Og
svo falla Þeir niour i djúpin. Enginn er til
að veita Þeim hina síðustu aðhlynningu. Þeir
eru einir i dauðanum, eins og Þeir voru svo
oft og tið\am i lifinu. Og svo leggjast Þeir
til hinnar hinstu hvíldar i hinni votu sæng
Ægis. Sólin kemur upp óg-slær geislum sin-
um á hafflötinn og blessar minningu Þeirra
manna, semféllu i valinn,er Þeir voru að
vinna í Þarfir lands og lýðs. - En heima
gráta ekkjurnar og börnin.
Ég hefi einu sinni séð bát farast. Þeirri
sjón gleymi ég aldrei meðan ég lifi.
Morgun einn i austanstormi lagði bátur úr
höfn, sem oftar áð\or. En Þetta var i siðasta
sinni. Örlögin höfðu svo ákveðið, að skips-
-höfnin skyldi aldrei stiga aftur á land
'feðra sinna. Þegar báturinn var kcminn úfe
við sendna strönd. Hafið er tröllslegt, mátt-
ugt, dutlungafullt og eihkennilegt. Það eru
andstæður, en Þær elska mennimir, Þvi &ö lífið
i allri sinni fegurð er sjálfu sér ekki sam-
stætt.
En oft er hann kaldur og napur við hin
ystu sker.
H. Sch.
NOKKUR ORÐ TIL GUTTORIVIS ERLENDSSONAR
RITDOMARA o. fl.
| Mjer hafði nú satt a.ð segja. ekki dott'ið i
j h\ig, að svara árásargrein Þeirri, er Guttorm-
j ur Erlendsson sendi frá sjer í siðasta tbls.
! Skólablaðsins. En Þar eð nokkrir piltar hafa
| minnst á Það við mig, að slikri endaleysu
iyrði að hnekkja, Þá rjeðist jeg nú í að hripa
j Þessi orð til "Ritdómarans". Ef til vill var
.nú ekki betri árangurs að vænta af hendi
jGuttorms, Þar eð Þetta er i fyrsta skifti,sem
ihann brokkar út á Þessa braut.
Er Þvi ekki að furða Þótt óliðlega sje af
: stað farið.
Ætla jeg nú með nokkrum orðum að fara i
j gegnum rimgallá; *• Þá er Guttormur telur upp.
fyrir hafnargarðinn bilaði vélin. Þarna voru
irijög mörg sker og braut á Þeim að vanda,Þegar | Tekur hann til dsanis fyrstu ljóðlinumar i
austan kaldi er. Batinn rak fyrir vindinum ;Þrem fyrstu erindum kvæðisins.
upp a eitt skerió. Aðrir batar komu á vett- i I i. ljóðl. 1. erindis koma. fram Þrjú orð
vang. Til Þess að björgun yrði við komið, íer byrja á sama hljóði, aðeins tvö Þeirra
varð að koma festi út i bátinn, sem a skerinu standa i sterkri áherslu, svo að hjer kemur
1 Q T7S -ry-ry 1 T f i 11 ‘Kofi .v. V™—f- i -: — -: A - -l_í_ __•* i .
la. Einn litill batur komst inn fyrir skerið
og kastaði taug yfir til hins. Maður,sem
stóð fram i>greip hana og ætiaði að. festa.
En Þá fór vélin i gang eitt a.ugnablik. En
maðurinn,sem hélt á. bandinu,hélt að nú væri
öllu borgið og kastaði frá ser tauginni.Það
var sem dauðans angíst heltæki hann allan.
,Það ekki i baga við settar reglur. Þá kemur
il. ljóðl. 2. erindis. Eftir Þvi sem hægt er
íað skilja á"Sitdómaranum" er hann segir, að
|i Þessum 3 ljóðlinum sjeu stuðlar ýmist of
imargir eða of langt á milli Þeirra, Þá ætti
;að vera of langt á milli Þeirra i Þessari
linu, Þareð annað getur ekki komið til greina