Skólablaðið - 01.03.1934, Blaðsíða 6

-6-
rrænir tifjsndi til himins, um leið og búkur-
inn brýzt um s hæl og hmkks. Msnnskepnan
Þsrf suðsjsanlegs sð flýta scr - en Þsð eru
líks sllir, sem Þtirfs ^ flýto sér og Þess-
vegn? ryðjost sllir áfrsm, og Þessvegno
kemst enginn úr sporunum.
Tvær elclri konur ó íslenzktim peysufötum
stsnrla utsrlegs í Þyrpingunni. Þ?er skeyts
engu sem frsm fer í kringum Þnr - sðeins
gróts og kysssst, um leið og tesr horfa hug-
fsngnsr hvor ? sðra. Stöku sinnum hsfa Þser
dólítið hlé - Þsð er Þegar Þnr fora niður í
hyldjúpo pilsvossno til Þess oð ná sér í
vosoklút og Þurks sér um ougun. Svo snýto
Þnr sér ósköp lítið, setjo klútons oftur í
vasono og byrjo svo upp ó nýtt.
- Voldi.' ég mó til oð tolo við — Toskoh
mínj Toskon min.' Jó — ég gleymdi henni
heims I rumi - Þú verður oð sendo — -
- Bless - hofðu Þsð gottj - Þú verður
oð skrifo-----J
- Toktu í mig - neij - toktu við töskunni
minni - ég er að verðo strand----------.
Hróp - köll - menn sem kyssast - menn sem
bölvo - menn sem gróto - menn sem hlægp ■ -
skerondi bílfloutu.* - skipið blæs. Uppfyll-
ingin verður að snjóhvítri breiðu - voso-
klútarnir kome s loft.
Svo færist skipif fró londi. Andlit og
búlcor verðs ógreinilegiú', og loks rennur
allt í eina grout. Perðin er oð byrjaj
k ferðinni - sem er eins og lífið sjólft
- skiftost menn í tvennt - í Þó æðri og
lægri. Þeir asðri búo s fyrsts plóssi, Þor
sem Þeir éto grænmeti og buff við snóhvíto
dúko. Þeir sitjo líks í hótíðlegri ró á ljós-
rouðum flouelisbekkjum, reykjo.góðsn vindil,
lesa í "London Illustroted Nevra" og hlusta
ó “Moonlight-sónötuna" spilaða sf Friedrich
Lamond.
Þeir Lægri búa ó Þriðja plóssi og éta
sósu - miklar ketbollur við mislitan d^k.
Þeir sitja olstaðar, Þar sem hægt er að"sitja
ó bekkjum, pokum, koffortum, reykja "Comm-
ander, skoðs myndir í "London Illustrated
News" og hlusto ó hinn áíjieta sponska tangó
"I love you ", spiluðum af harmonikusnill-
ingnum Jóni Jónssyni, sem situr ó stórum
sænguf a tapolce.
Ég bý ó Þriðja plóssi - en mér gengur
djöfullega að komast Þangað. Þröngi jórnstig-
inn, sem liggur Þangað, er troðfullur af
fólki, sem ýmist er að tröðsst upp eöa nið-
ur. Eftir ótol olnbogoskot og geysimikls
svitalykt, kemst ég loks inn í klefonn minn
og set töskuna mína upp í eitt of sex jóm-
rúmunum, sem Þar eru. Svo sezt ég niður ó
bælið og kosta mæðlnni.
Það er barið að dyrum. "Kom inn"J "Sælir
herro minn, sælir. ósköpin öll af fólki -
alveg fullt - man bara ekki eftir öðru eins".
Litill, horaður maður, ókaflega ókveðinn
í öllum hreyfingum vindur sér inn úr dyrunum.
"Ekki til að tala um að allir komist fyrir
hér niðri - ómögulegt - verður að fara í
lestino - hundalíf x lestinni - hvmdolíf
herra minn - hver gubbar ofan ó annan"
Hann setur geysistóra handtösku í eina
kojuna og horfir svo ónægður fram fyrir sig.
"Eg naði í Þessa koju - allra síðasta lcojan
- talaði skynsamlega við jómfrúna (ónægju-
legur hlátur) - Það Þarf bara ósköp litla
lægni, herra minn. Allt kvenfólk er eins -
nakvæmlega eins - nauðsynlegt að kunna tökin
á Því - braðnauðsynlegt”.
Nú heyrist hávaði fyrir framan dyrnar.
Svo er Þeim skellt upp á gátt og fjórir menn
allir.vel kenhdi'r- ryðjast inn í klefann.
Þeir eru allir með ke§ju á úlnliðnum, og af
Því sé ég að Þeir eru sjómenn. SÓ sem geng-
ur fyrstur ýtir litla manninum rólega til
hliðar og segir um leið.
"Allright, strákar - hér eru kojur - ég
tek Þessa", og um leið Þrífur hann í tösk-
una sem litli maðurinn kom með.
"Þessa koju hefi ég, herra minn - Þetta
er mín taska".
"Kemur mér ekki við - ég Þarf að fa koj-
una, góði".
"Kemur ekki til málo, herra minn.'" (litli
maðurinn er auðsjáanlega brá.ður) Ég er
búinn að borga fyrir hana - var að enda við
oð gera út um Það við jómfrúna, herra minn.'"
"Haltu kjafti - Þér er bezt að fara, áður
en maður fer að tako é Þér".
"Jómfrúin --------"
"Hver andskotinn segir, að hún sé jómfrú".
-Allir hlæja', og litla manninum er ýtt út að
klefahurðinni.
"Eg kæri yður, herra minn - dreg yður
fyrir lög og dóm - Þér eruð fantur - ósvífin
bullr - ég skal ná mér niðri ó yður - ",
Meira heyrist ekki, Því • að nú taka'Þeir
töskuna og litla manninn, sem dansar af reiði
og henda hvorutveggju út.
Þessir fjórir menn setjast hver ó sína
koju. Af samtali Þeirra ræð ég, að Þeir hafi
farið illo út úr vertíðinni, og Þó er ouðvit-r
að sjálfsagt að hressa upp ó sálina með eán-
um púrtoro.' Svo byrja Þrír Þeirre skjrndilega
að skamma Þann fjórða - kokkinn.-Þeir skamma