Skólablaðið - 12.11.1935, Blaðsíða 2

arrit um Jón Sigiirðsson o. fl. - Gets menn
af Þessu séð, eð hér var maður, sem af-
kastaði miklu, a\jk beins starfa við skól-
ann. Var Því og viðbrugðið, að hann væri
aldrei óvinnandi.
Um starf Þorleifs fyrir Menntaskólann,
má Það eitt segja, að hann gérði meir en
skyld.u sína. Meðan aldur og heilsa höml-
uðu ekki, átti skólinn Þar beztan tals-
mann, er hann var. Hann var vinsæll mjög
af nemendum sínum, enda mættu Þeir ætíð
alúölegu viðmóti og skilningi af hans
hslfu. Hann ver hjllpfús og fljótur til
sátta, og vildi eigi í neinu vita misjafnt
um nemendur sína, eins og einn samkennari
hans sagði,- Umhyggja hans fyrir nemendum
sínum kom fram í mörgu, og Það eftir að
Þeir voru farnir úr skóla. Hafði hann
bréfaviðskipti við marga. Þeirra, og hjálp-
aði Þeim I ýmsan hltt. Loks Það, sem bezt
sýndi hug hans til Menntaskólans: Þegar
henn lá fyrir dauðans dyrum, voru síðustu
orð hans við konu sxna: Ef kalt verður í
veðri við jarðarförine, Þá sjáðu uun að
mennteskólanemendur fái að stende inni í
kirkjunni.
Þorleifur var forinn heilsu síðustu
Irin, enda háaldreður orðinn; sjötíu og
tveggja ára gemall. Hann gat litið ánægður
yfir unnið æfistarf, enda Þótt hugurinn
hefði gjai'nan viljað bæta Það einhverju.
Er líklegt að Mennteskólinn hefði notið
Þar tryggðer, sem aður. En deuðinn hefir
nú gert strik í reikninginn, og Menntaskól'
inn á aðeins eftir minninguna um stai'f
Þorleifs H. Bjarnasonar.
Á dýrðlegum nóttunum di-eymdi henn
um dalbúann snauða sem fxægan mann
einan með seðstu Þjóðum.
Hann hugsaði djarfiege’um heima Þá;
Þær hugsanir vöktu hans ferðaÞrá,
er birtist í ljúfum ljóðuin.
Hann ætlaði að nema imi óðsins listj
í ómfagra hljóme var sál hons Þyrst,
og fögru hann unni flestu.
Henn Þráði eð sitja við litla lind
og líta með tónun'um fagra mynd
við brunnana allra beztu.
En draumamir heilluðu han3 fegurð frá.
Hann fluttist í bæinn, er greip hans Þrá.
Fjrrst gerðist hann ofsaglaður.
En gleðin var hverful,- Nú hvessti hann brún,
Því hvergi var vinna né iðgrænt tún.
- Hann verð bara verkamaður.
Nú greetur hann doginn, er dreymdi hann
um dalbúann snauða sem frægan mann.
- Sá draumur er löngu dáinn.-
Hér situr hann hokinn og hærugrér
með helsærða óðÞrá og daprar brár,
hann starir með beizkju’ í bláinn.
Á. L.
ESPERANTO.
Sigurður Ólafsson
insp. scholee.
Hann verð bara verkameður.
Hann dreymdi um tónanna milda mál,
ex- megnaðist stundum og greip hans sál
himneskum heillagripum,
Þá sé hann í óðfleygum anda lönd
með iðgmenar hlíðar og sendna strönd
í tónanna töfrasvipum.
Eins og nemendur Menntaskólans sjelfsagt
muna, kom Það til orða i fyrrevetur, að hér
í skólenum yrði haldið námskeið í Esperantó
fyrir Þá, sem teka vildu Þstt í Því. Milli
40 og 50 nemendur - í tveim bekkjum höfðu
tjáð sig fúsa að taka Þátt í slíku námskeiði,
og ákveðið var, eins og að líkindm lætur,
eð fé Þórberg Þórðarson til að kenne mllið.
Því miður varð ekkert úr Þessu Þe, en Þeð
stafaði af Því, hve seint vor hafist handa í
málinu. Þórbergur gat nefnilega ekki tekið
eð sér kennsluna vegna utanforar, sem hann
átti Þá fyrir höndum. En henn hvatti okkur,
sem áttum við hann tal um Þetta, að léta ekki
við svo búið sitja, og bezt- væri, sagði hann,
að byrja kennslu í málinu strax að haustinu.
Með Því móti yrði fyrirhöfnin við námið minni,