Skólablaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 10

-10-
KVÖLDVÍSUR.
Fyrir löngu sól er setzt
í sæverdjúp,
Nóttin breiðir yfir sllt
sinn undrehjúp.
Alveg síðen dagur datt
í djúpan sjó,
er yfir öllu einhver friður,
einhver ró.
Úti brosa stjörmor, og allt
er undur hljótt.
Nú skaltu sofna og sofa lengi
sætt og rótt.
Hann, sem ávalt vakir og allt
og alla sér,
mun í nótt með ró og friði
rugga Þér.
Legðu aftur litlu augun,
Ijúfan mín.
Ég skal biðja góðan guð
að gceta Þín.
G. Þ. G.
komi fram hjá mér sem a.ulalegur angurgapa-
háttur. Líklega á Þetta að vera nokkurskonar
samanburðurj ég sé svona, en hann hátt yfir
alla Þessa lesti, eins og eflaust alla sAr
hafinn. Elías hefir aldrei andlegur angur-
gapi verið, að minnsta kosti ekki hér í skóla,
hann hefir aðeins verið eitt stóit núll. -
Maður, sem aldrei hefir verið tekið eftir
og aldrei staðið neinn styrr um.
Og svo Þegar ég minnist a loddara og
moldvörpustarfsemi, Þá Þýtur hann upp til
handa og fóta oghellir yfir mig svívirðing-
um x fullum nœli, Ef mannaumingóinn hefði
athugað hvað hann fer hrapalega með sjálfan
sig, með Því að fletta af sér grímmnni. svona
bersýnilega, hefði hann efla.ust aldrei skrif'-
að Þessa grein. En búið sem búj.ð er og aum-
inginn stendur nú ber og grímulaus fyrir
framan ykkur öll hér, og finnur víst varla
skjól fyrir næðingunum.
Ég ætla ekki frekar að svara hinum per-
sónulegu svívirðingum mannsins x minn garð,
heldur ætla ég að leggja mig og Þar með um-
mæli hans um mig undir nemendur Þessa skólr.,
í Þeirri von, að Þeir séu ekki allir fallnir
eins djúpt í mannvonzku og aulahætti og
Elías Þ. Eyvindsson.
Gnn-nar Stefánsson.
ER ' EINN EG GENG.
STUTT SVAR TIL^GÖFUGMENNIS".
Eftir áskorun minni í fyrsta tölublaði
Skólablaðsins hefir aðeins einn maður farið.
Hann heitir Elías Þ. Eyvindsson og er í 6.
bekk B. Ég geri varla. ráð fyrir, að mörg
ykkar Þekki hann. Þetta er afar rólegur og
dagfarsljúfur nemandi skólans, sem aldrei
hefir látið til sín taka, hvorki að góðu
né illu hér í skólanum, svo ég muni. En
auðvitað hefir maðurinn sína veiku punkta,
einS og við öll. Og svo óheppilega vildi
til að ég minntist einhversstaðar á loddara
og sjálfbirginga í grein minni, og Þá Þurfti
ekki meira með ; hann óskapast eins og naut
í moldarflagi. Hann hamast eins og óður sé
og hellir yfir mig ósköpunum öllum af
skömmum, og mörgum svo skrítnum að furðu
gegnir: Að ég sé ósvífinn, telji vitlaust
atkvæði á skólafundum, og sé voðalegur
undir gærunni, að ég trani mér fram og Það
Er einn ég geng á niðadimmri nóttu,
í næturkyrrð, ég yrki kvæðin flest.
Og nóttin hlustar, Því nóttin heyrir til mín,
og nóttin skilur hugsun mína bezt.
Ég segi henni um ástir mínar allar,
og ein hún Þekkir hugarí'ylgsni mín.
Og myrkrið brosir, Því myrkriö hlustar á mig,
og myrkrið flytur kveðjuna til Þín.
Það ber Þér hana í breiðum faðmi sínum,
Það ber svo hljótt Þér ástarorðin mín.
Og kyrrðin hlustar, og kyrrðin við mér brosir,
Þvi kyrrðin veit um ást mxna til Þín.
G. Þ, G.