Skólablaðið - 01.05.1936, Blaðsíða 8

•3-
Hión, eng'i llinn fallegi, c ‘Og
ég elska hana líka af dýpstu rótua hjant-
ans'k- Og h.ann langar til að kyssa allt,
faðma allt að ser; hann er svo glaður,
hann er svo astfang’inn.- En hann er líka
aoeins sextan ara.
Loksins, loksins er tíminn kominn -
cg á slaginu keaiur hón að ^lfkonus t -:iní
En áður en hann ser hana a hæðinni fyrir
utan, var h.ann farinn að efant, ja, hann
hiátt áfram kwaldist a? hví, að ef til
vill myndi hún ekki kcma, kannski vera
veiko 0g honum datt í hug að kasta stein-
um i staur rétt hjá - ef hann hitti þris-
var í röð, myndi hún koma, en annars
ekki, í fyrstu lotu hitti hann aðcins
einu sinni, en ha® var ékki að marka,
hann var svo ostyrkur og titrandi, Sn
bað fór eins í næstu lotu, sem og í
þriðju og fjérðu, Og’ hann var aiveg orð-
inn vonlaus um, að hún myndi koma, þeg-
ar hún rak höfuðið upp fyrir hæðarbn.m-
ina, "G-uði sé lof" , guðlastaði hann
af innstu þörfum sálarinnar,
HÚn heilsar og htum saara.r eins, Svo
þegja hæði, Allt er kyrrtc. í fjmrska
heyrist kvak í bresti,og fiskiflugan
suðar anægjulega í solskininu við stein-
irm.c Annars er allt hi.jétt fau líta
allt í einu upp - hæði í einu, Ándartak -
og svo flýgur hún um hálsinn á honum:
"En hvað ég elska þig heitt<’>"
O^ þarna standa þau £ faðmlögum,tvö
30xtan ara hörn, sem kyssast í fyrsta
skipti, börn, sem hafa. glejnat öllu, "llu
" ðru en astinni, sem hau hekkja svo lít -
ið, ástinni, sem þau halda að sé lífið,
en er hsre. draumur - draumur eins cg al.l-
ar aðrar lysriserodir riannéandans-. Þau
vilja helzt aldrei þr-rfa að skilja., allt
af fá að verti í þessum faðml’gum - augu
Jieirra skjéta orcunum: ást, ást. ást , „„
Þau eru ekki lengur sömu hörnin og £ gær,
eklti sörou hornin og rett áðan - ]pau eru
umhreytt, umhrcytt £ elskendur, sem vilja
lifa og deyja fyrir hina einu hreinu og
sönnu ást, harnastina,
Þau kyssast, tala saman cg kyssast,
en táka bá eftir því, c.ð nokkrar sekúnd-
ur, noldcrar mínutur af tíros’. eilif ðarinn—
ar eru r'oknar hurt - þaim tíma hafa þau
verið ahyggjúlaus £ unaðsheími a.sts.rinn-
ar
tá losc. þau faðmlögin cg ganga a.f
stað - leiðasto Þau ganga eittvert hurt,
hiort frá steininum, þa.r sem þau höfðu
stefnumétið sæla, hnr'c frá hensum vonda
heirai, hurt, hurt, heim £ hinn dularfulla
cg heillandi ástaheim, Þa.u eiga hágt með
mælið, eh heygja sig ætí.Ö við annað hvort
fétmal hvort að öðru og kyssast, kyssast
stuttum en astþr-angnum kossum0 HÚn efast
■um ast hans,
- "Elska.ii mín, hjartað mittj Bara að
hú elskaðir mig jafn heitt og ég þigJ"
- "Einnur hú ekki, að ég elska þig heit-
6ir en nokkur annar maður getur elslcaö konu?"
svarar hanru
- "En eiska.Tðumig þa eins heitt og ég
elska þig? Konur elska alltaf heitar en
karlar",
- "Ég elska .þig svo. að ég get aldrei
hugsað. um annao en þig, Og í huganum kyssi
ég þíg' liundraö, já, þúsund milljónir kossa",
Og hami faðroar hars. að sér og ihnsiglar
svarið moð astríðuf'ul.lum kossi,
Þau halda áfram, afram út í náttúruna^ ’
í f jsjci.ægo heyrist fuglakvak: og solhjört'
fiðri.ldi svífa dreymandi um ioftið, limur-
inn ur grasinu, suðið í lækjunum, niðurinn
frá heonum, allt hjd.lpar það til að gera
I iof tið svo undar.lega ástþrungið, einkenni-
lega heillandio 0g þau ganga áfram og--------.
Sumarið lxður Mirningárnar vérða að
rémantískum skuggum, sem líða ixæ^x eftir-
fljéti lífsins, þær minna helzt- a smáeyjar,
sem mara x kaf i , sker. sem bylgjurnar dansa
á, 0g þær glitra í öllum regnbogens litum
x solskininu, er brotnarí l’öðrinu, og
sýnast þá marg-falt fegurrri en verulei kinn
var t.
Á þennan hátt hrjótast þær fram úr
fyl.gsnum s&larinnair, minni ngarnar um fyr stu
sæludaga þeii’ra. Og með hverjum degi, sem
Ixður, faila einstök smáatriði úr minninga-
keðjunni, einstök smáatriði, sem strax eru
bætt upp af oðrum fqgurri, sem aldrei hafa
veri ð tiio 0g þanxiig eykst rómantík minn-
inganna stöðugtj eykst eftix svipuðu hljóð-
fa.lli og sumarmorguninn, sem verður æ feg-
urri.. er a líður,- en verður þé að iokum
aö degi, sem hallsr og dimmir og lýkur
loks með kvöldi, ýmist ljótu og ohrotnu
rigningarkvöldi. eða undurfögru sumar-
kvöidi-. þegar sólin situr niður við sjón-
deiIdarhringinn rauð cg þrútin af gráti
yfir h.i.uum deyjandi iegi, Og þannig fer
;minningunum líka - ýmist veröa þær Ijctar
og týnast, ollegar undursamlegar og æ
undursamlegri er lengra líður.
Þau hafa daglega lifað upp ástaræfin—
týrið við Álfkonustein, daglega mætzt og
kysstst, kysstst af scro.u harnalegu ástrxð-
unni og fyrst, kysstst af sömu ástinni,