Organistablaðið - 01.10.1971, Side 31

um 1357 og 1358. Gerir hann ekki grein fyrir hvort hér sé um fleiri
en einn mann að ræða, eða hvort ailllt sé sami Arngrímur.
Sr. Janus Jónsson nefnir í ritgerð sinni „Um klaustrin á íslandi“
Arngrím og Eystein hræður í Veri og Arngrím ábóta á Þingjeyrum og
Eystein munk sem sendur var ásaimit Eyjólfi kórsbróður Brandssyni
til að rannsaka kirkjustjórnina á íslandi. Ég læt liggja á millili bluta
J>að s; m hann segir um Eystein. En 'hann talar um Arngrím eins
og ]>ar geti verið um einn mann að ræða, þó að hann leggi þar engan
úrskurð á.
En svo ég vitni aftur til dr. Björns Þorsteinssonar, þá segir hann:
„Mönnum kemur almennt saman um, að Arngrímur Brandsson Odda
klerkur og Arngrímur Þingeyramunkur séu einn og saini maður, en
sumir 'telja liann eiga ekkert slky'll við Arngrím afbrotahróður frá
hykkvabæ og finna það máli sínu til stuðnings, að Ágúistínusarregla
ríkti í Þykkvahæ, en Benediktína á Þingeyrum, en munkar rriáttu
okki flækjast m'illi klaustra, allra sizt væru þau of ólíknm reglum.“
Ef það hoð, að murikar ma'ttu ekki flækjast úr einni reglunni í
ttðra lieifur verið í heiðri ha'ft hér á Islandi, verður að telja þetta
allsterk rök. — Þá verðiir að strika frásagnirnar um ávirðingar Arn-
gríms munks í Þykkvaha; út úr ævisögu Arngrfms organista. Reyndar
hefur ekki verið gerð tilraun til að skrifa ævisögu Arngrims organista
^ór, haldur aðeins vitnað í heimildir og sömu'leiðis umsagnir og álil
tiokktirra sagnfræðinga. Væ ri því 1 íklega réttara að sogja að þessar
frásagnir eigi þar ekki heima.
Og dr. Guði Jónsson segir í formála fyrir 3. h. af Biskupasögum,
ff'k 1948: „Höfundur sögunnar (þ. e. Guðmundar sögu) Arngrímur
úbóti Brandsson, var munkur í Þingeyraklaustri . .. . Sennilega er sá
-ira Arngrímur, sem Jón hisktip IJalldórsson sendi utan af sinni
hálfu vegna Möðruvallamála (sbr. Laurentíus sögu) og fékk Odda-
s,að árið 1334, allt einn og sami maður“ Sé ’það nú bara sennilegt, en
'hki satt, þá missum við úr sögu Arngríms organista frásagnir um
'rngrím áhóta sem klerkar í Norðlcndingafjórðungi afsögðu hlýðni
V|ð 0g var afsettur officolatu og ábótadæmi, því hann var horinn
hinum ljótustu málum — við vitum reyndar ekki hver þau ljótu
mal voru — en Ifókk Iþó 'áhótadasmið aftur og var þá enginn gaumur
gofinn „að ófrægð þeirri er á ltonum lá“ (Dipl. ísil.), enda hafði
hann þá svarið að ganga undir predikaralifnað, þó að minna yrði
ORGANISTABLAÐIÐ 31