Organistablaðið - 01.09.1972, Blaðsíða 13

Nú er komin „stjórnun" og „h'ónnun",
ifframleiðrW'f m<enninga\rvitar", og
„mannsœmandi líf". — Ég kann aS
nejna þab. Menn verba db haja sig
alla viS ej þeir œtla ab búa vib „stjórn-
un", starja skv. „hónnun" auka „fram-
leibnina", „taka mib aj menningarvit-
um" og loks ab lifa „mannsœmandi
líji". Eba jajnvel hara „ab haja í sig
og á" eins og sagt var. Og organleik-
arar eru ab verba ekkcrl ólíkir 'óSr-
um mönnum. Þeir vilju hafa eitthvab
fyrir snúb sinn. Þeir eru jafnvel farn-
ir dS gera kröfur. „Þetta þýSir vitan-
lega auknar krbfur á hendur organ-
leikurum og einnig nokkurt mat á
hœfni og abstœbum hvcrs cinstaks
organleikara, sem þeir munu ekki
hika vib áo mæta og hafa raunar
gert, meS skiptingu jélagsins í A- B-
og C-deildir." (Ragnar Björnsson). —
Þeir hafa meira ab segja samib um
kaup og kjör í einu prófastsdæmi
biskupsdæmisins. Reyndar því stærsta.
„Þó eru samningarnir gallabir i mörgu
tilviki, en þó augljósastur sá galli ab
ekki var samiS um kaup C-organista."
(Gústaj Jóhannesson).
HvaS segja frændur vorir Norb-
menn? „Det er helt urcalistisk a tro
at kirkcn selv ville kunne jrembringe
en organisttjenest som heltidsstilling
i svœrt mange steder i várt land. At
det kunne gjennemfóres i de större
°yer og tettsteder med et stort antall
kirkelige handlingcr, korarbeide osv.
er sikkert mulig i langt större grad
enn i dag. Men att dette skulle kunne
gjcnnomfórcs i landsmalestokk anser
leg for helt utelukkel. Sentralstyret
kan ikke gá til forhandlingsbordet
for bare á skaffe de best utdannede
höycst muglig lön. Vi pliktcr d ar-
beide for den samledc organistsland og
ma se hele den kirkelige situasjon
under ett. Vi kan ikke ta ansvaret for
at bare en handfull bymenigheter fár
klassifiserte s'ókere til organistslill-
lingene, men má söke d legge for-
holdene til rette lönsmessig slik at
ogsá váre landmenigheter blir betjcnl
med sá godt utdannede organister som
mulig. Dcrfor har vi fremmet kraft
om et riksregulativ som kan tilpasscs
alle organiststillingcr í várt land fra
Kautokeino i nord lil Lidesncs i s'ór".
(Björn Bjórklund).
IIér á landi hcfur cnginn söfnubur
bobiS organista sínum upp á „heltids-
stilling". En ég hygg aS nokkrir gœtu
skaffaS organislanum næg verkcfni
og goldiS svo fyrir ab af mætti haja
sœmilegt lijibraub. En hinir cru þó
miklu fleiri sem þyrftu ab vera
„beljent med sá godt utdannede
organister som mulig". E. t. v. er sú
hugmynd, sem Jón Isleifsson hefur
barizt fyrir — og rcyndar hefur verib
drepib á hcr í blabinu — rétta lausn-
in, þ. e. aS tcngja organistastarfiS
bbru starji og þá helzt kcnnsluslarji,
og mynda þannig stbbur scm yrbu
ekki abeins lijvænlegar hcldur líka
eftirsóknarvcrbar bœSi vegna starfans
og launanna. En cinhver óyfirstíginn
þröskuldur virSist enn vera á þeirri
lciS. Ótrúlegt er, ab ríkib og þjób-
kirkjan geti ekki í sameiningu fundiS
jœra leib í þcssu máli. ,.....cg er
ekki í neinum vafa um þab, aS þar
sem söngstarfsemi er byggS á kirkj-
unni — þessari göfugustu og dýrmæt-
ustu stofnun þjóbarinnar muni hún
verSa til óendanlegrar blcssunar fyrir
allt trúar- og menningarlíf í landinu."
(SigurSur Birkis).
ÞaS þarf ab geja gaum kringum-
stæbunum og taka tillit til þeirra.
„ÞaS hcitir: Mann skal lykta af
því landi, sem í er, og dansa meb
þeim juglum, hann er í bland."
P. 11.
ORGANISTABLAÐIS 13