Organistablaðið - 01.12.1972, Blaðsíða 3

KIRK JU ORGANLEIK ARI
í 45 ÁR.
Þegar Hjalti á Æsustöðum,
eins og llnum er venjulega kall-
aSur í Mosfellssveit, lætur af
störfum kirkjuorganleikara eftir
45 ára þjónustu, lilýtur þeim, sem
notið hafa starfskrafta hans, að
vera þakklæti efst í Iiuga. Hann
lliefur svo sannarlega gegnt liér
starfi söngstjóra og organleikara
lengur en nokkur annar, og bið
gæti orðið á því, að framvinda
■sögunnar bæri okkur í íþessum byggðarlögum annan, sem svo lengi
rækti þet.a starf og það einatt við fyllstu sæmd. Með frábærri
skyldurækni hefur bann innt af bendi þessa vandasönm þjónustu
siðan hann var 15 ára gamall.
Starf kirkjuorganleikara bér á landi frá upphafi va;ri annars næsta
hnýsilegt könnunarefni, ef einlhver vildi stíga upp úr elfi hraðans
og staldra við á bakkanum lil að gefa því gaum. Það er andlegt
starf að vera kirkjuorganleikari og krefst, að i þjónustuna sé lagður
líkami og sál. Ef cinhverjir hafa brunnið í andanum og lifað í hug-
sjón, cru það þessir menn. Þar var ek'ki spurl um laun utan þau,
sem vilundin um að haifa gjört sitt bezta felur í sér. Þar þekkist ekki
hugtakið límaskortur, og ‘þeir hafa aldrei kunnað að nota orðið
erfiðlcilcar. Jónas á Grænavatni, sein 56 ár var organleikari við
Skútustaðakirkju og gegndi forystuhllutverki i söngmálum byggðar-
lagsins, svo að áratugum skipti, að líkindum án tímanlegs endur-
gjalds, sagði um sína þjónustu — er hann var spurður hvernig hann
annaði þessu öllu; Á einhverju verður maður að lifa.
Þannig hefði Hjalti Þórðarson líka getað komizt að orði. Maður,
sem ekki lætur ibíða eftir sér. Maður, sem var organleikari að köllun.
Maður, sem jafnan endurlifði 'bernskudraum sinn við hljóðfærið.
Maður, sem aldrei skcikar um smékkvísi, áreiðanleik og háttprýði,
hvort sem viðfangsefnið er stórt eða smátt.
ORGANISTAUI.AÐIÐ ö