Organistablaðið - 01.12.1975, Blaðsíða 2

(ikoMektu, pistíl) dagsins. Jafnframt var reynt að halda þá reglu,
er a'llir útvarpamenn virða, þ. e. að sarna röddin heyrist ekki samfellt
í meir en 5 mín. Því var prédikuninni svo að segja dreift inn í liði
þá, er flokkast undir iguðslþjónustu orðsins — !þ. e. við lestur pistils
og guðspjalls. Tónlistin var aðeins notuð tif að þjóna fagnaðarboð-
skap guðspjaiisins, en um leið var tóniisitin göfug og flutt af mik-
illi vandvirkni, svo sem vera ber í allri tilbeiðislu, iþar sem hins
'bezta er krafizt af hverjum og einum, en af engum meir en hins
bezta. I guðsj)jónustium þessum var jafnframt reynt að Iiafa fast-
'mótaðan hraða og jafnan í aliri atlhöfninni.
Nú ætla ég mér ékki að íiunda gerð Iþessara „stúdíó“ guðsþjónusta,
en ég hefi 'bent hér á nokkur atriði itii þess að skýra betur J>að, sem
ég raunvemlega viidi segja. Ég gjörðist ekki þátttakandi í þessum
„stúdíóguðsl])jónustum“ vegna þess að ég léldi, að þær ættu að koma
í stað hefðbundinna útvarpsguðdþjónusta. Ástæðan var einfaldiega
sú, að báðar þessar „stúdíóguðs])jónustur“ voru gerðar, ]>ar sem
erfiðlega gekk að fá útvarpað hinum hefðlbundnu guðsþjónustum
þessa daga. Þessi óvæntu afskipti mín bafa samt orðið til þess, að
fyrri hugmyndir mínar um últvarpsguðslþjónustur og „stúdíóguðs-
þjónustur“ hafa breytzt og mótast. Ég er 'þeirrar skoðunar, að hinar
hefðbundnu útvarpsmessur (frá sem flestum kirkjum) 6kuli vera á
iiefðbundnum tíma, þ. e. kl. 11 á sunnudögum. Ef til viill hlusta ékki
margir, en iþeir, sem Ihhista, munu sennillega jafnframt vilja upp-
iifa raunverulega kirkjuferð. Það er að mínu viti nauðsynlegt að
veita ]>ví fólki, sem eirthverra ástæðna vegna kemst ekki í kirkju,
kost á að upplifa kirkjuferð á eins raunverulegan Iháltt og unnt er.
Þetta þýðir með öðrum orðum, að útvarptsguðsþjónustan á að láta
sem líkast í eyrum hlustandans (og þátttakandans) og væri hann
sjálfur í kirkjunni. Tvö dæmi skulu nefnd, sem brjóta þessa reglu
og bæði snerta staðsetningu hljóðnema. Þegar við sitjum í kirkju og
prestur snýr sér að altari og syngur kol'lektu, þá heyrum við, að
hann hefur snúið sér að ailtari. Þannig ætti það og að heyrast í
útvarpi, eða m. ö. o. enginn hlljóðnemi á altarinu. Hitt dæmið snertir
kirkjukórinn. Að sjálfsögðu er nauðsynlegt að liafa hljóðnema, er
tekur söng kórsins, en hitt er jafn nauðsynlegt, að hljóðnemar séu
í kirkjunni, svo söngur safnaðarins heyrist — já jafnvel hóstar, og
þó útvarpað væri nokkrum snýtum á ári, þá skaðar ]>að engan.
2 ORGANISTABLAÐIÐ