Organistablaðið - 01.04.1977, Blaðsíða 6

MÉR FINNST
best fara á því aS leika róleg, hugleiðingakennd forspil í guðsþjón-
ustum, ekki of stutt (4—6 mínútur).
forspil að sálmum ættu ekki að vera lengri en til vísað er í kóralbók-
inni (1. og síðasta hending) eða ámóta löng frjáls, gjarnan pólý-
fón og gefi glögga vísbending um lagið sjálft og áætlaðan hraða.
kór eigi að syngja sálmalög og svör einradda, því að illa hljómar sam-
an tenór og bassi kórs og laglína sungin af karlmönnum (kirkju-
gestum).
kór eigi að syngja eftir greinarmerkjum, ,,frasera“, en ekki eftir Ijóð-
línum (sbr. „Heims um ból“, „Lýs, milda ljós“, „Ég heyrði
Jesú himneskt orð“, 3. og 4. er., „Dauðinn dó, en lífið lifir“,
4. er., o. fl., o. fl.
kór eigi að syngja bænir veikt (sbr. „Á hendur fel þú honum“, 3. og
4. er., en annað efni í jöfnum styrk, án frekari túlkunarbragða.
eftirspil við sálmalög óþörf, sérstaklega meiningarlaus vaðall, sem
stundum heyrist. Ef eftirspil er viðhaft nægja 2—3 hljómar,
gjarnan IV—-I eins og títt er víða erlendis, s. s. Bretlandi.
,,módúlatíónir“ vera óþarfar, en ef notaðar eru, skulu þær vera
stuttar, hnj|friiðaðar en þó ekki of ,,brattar“. Vel fer á því að
leika stutt kóralforspil sem inngang að skírn, altarisgöngu eða
öðru, sem sett er inn í guðsþjónustuna.
mikið á reiki um lengd lokatóna setninga í sálmalögum, enda þýðir
dráttarbogi í kóralbókinni ýmist lenging eða ábending um setn-
ingaskil. í mörgum sálmalögum fer illa á lengingum, sérstak-
lega ef hægt er sungið, sbr. lög nr. 5a og 5b.
eftirspil í messulok eigi að vera rólegt, sérstaklega á föstu, ef kirkju-
gestir sitja uns því lýkur, annars megi það vera sterkt og stutt
6 ORGANISTABLAÐIÐ