Organistablaðið - 01.12.1979, Síða 7

kirkjusöngs. Þeim mun meiri undrun sætir, að J.Þ. skuli fatasttök í laginu, Jesú,
mín morgunstjarna, en þar blasa við háttaföll samstígra fimmunda í tull
flúruðum tónbálki þessarar látlausu laglínu. Annars virðist lagmótun vera betri,
svo sem hún hefir tilsungizt í tvísöng.
Niðurlag
í sem stytztu máli hefir nú verið reynt að gera grein fyrir þessum Viðbæti
kóralbókar. Margt er að vísu enn ósagt, en hér skal staðar numið. -Þvískal þó við
bætt, að í lagi greinarhöfundar, Égtrúiáguð, var aðeins notaðfyrsta vers. Annað
vers fellur ekki að lagi, enda er bragháttur þess brenglaður, nema því aðeins að
endi þess sé breytt: "þó ég deyi" verður "eftir deyð" og í samræmi við það
breytist þá "dauðans ós" í "dauðans neyð".
Prentvillur í bókinni eru firna margar, bæði í nótum, fyrirsögnum og Ijóðatexta.
Að því leyti er þessi útgáfa algjör methafi. Slíkt kallast hneykslunarlegur
sóðafrágangur. Minna má nú ógagn geral Á sínum tíma risu upp miklar ritdeilur
milli Sigfúsar Einarssonar og Bjarna Þorsteinssonar, þegar Bjarni gaf út
kóralbók sína. Deiluefni var einkum sá ritháttur Bjarna, að skrá sálmalög með
hálfnótum í stað fjórðungsnótna: Formsatriði. Ritvillur eru líka formsatriði en
miklum mun hvimleiðari og háskalegri en hálfnótur! Leitun mun vera á annarri
íslenskri útgáfu, þar sem prófarkalestur hefir lent í öðrum eins handaskolun.
Nótnaútgáfa er bókmenntastarfsemi, og henni ber að sinna svo sem annarri
menningariðju. Tómlæti fæðir af sér áhugaleysi og afskiptaleysi. Og því aðeins
dafnar menning þjóðar, að vandamál hennar séu tekin til umræðu. Einn þáttur
þeirrar umræðu er gagnrýni. Þeim, sem bera fyrir brjósti vöxt og viðgang
íslenzkrar tónmenningar og skilja styrk hennar og veikleika, ber skylda til að
leggja lið þörfu málefni.
Dr. Hallgrímur Helgason.
ORGANISTABLAÐIÐ 7