Organistablaðið - 01.12.1979, Page 10

hann fljótur að spyrja mig, hvað ég ætlaði mér í þessu. Og er hann vissi hug
minn, sagði hann, hvernig hann hefði hugsað þetta mál, organistinn í
dómkirkjunni í Reykjavík,Jónas Helgason hefði styrk frá landssjóði til þess að
veita ungum mönnum, er ætluðu að verða kirkjuorganistar, tilsögn. Nú kvaðst
hann vilja senda mig suður til Jónasar, er hann þekkti vel, en rita mundi hann
meðmælabréf, er ég skyldi afhenda Jónasi, þegar ég kæmi á hans fund.
Þegar þetta gerðist, var komið fast að jólum, en á komandi vetrarvertíð var ég
ráðinn sjómaður í Þorlákshöfn. Ekki kom til mála að segja lausu skiprúmi og
missa vertíðarhlut fyrir þetta nám. Er ég hafði tjáð sr. Ólafi þetta, sagði hann að
ég skyldi fara suður strax eftir áramótin og reyna að nota tímann vel fram að
vertíð. Féllst ég þegar á þetta.
Svo liðu hátíðarnar, og á annan í nýári lagði ég einsamall og fótgangandi af
stað suður til Reykjavíkur. Var þá mikill snjór með frosthörkum. Fyrsta daginn
fór ég að Lækjarbotnum og var staðuppgefinn, er þangaðkom, því háraskafbylur
og ófærð var, er kom suður yfir Hellisheiði. Næsta dag gekk ég til Reykjavíkur og
leitaði þar á fund eina mannsins, er ég þekkti, systur minnar, sem þá var nýflutt
suður.
Daginn eftir fórsystir mín með migáfund Jónasar Helgasonar. Égfékkhonum
bréfið frá sr. Ólafi Helgasyni og braut hann það upp og las. Jónas kvað
námsbekkinn setinn heima hjá sér, því 19 væru lærisveinarnir. Síðan spurði
hann, hvað langan tíma ég gæti tekið hjá sér. Ég sagði sem var, að ég væri ráðinn
sjómaður í Þorlákshöfn og yrði því að fara austur fyrir vertíðarbyrjun. Þá sagði
Jónas Helgason þetta: "Ekki skil ég í jafngreindum manni og sr. Ólafi Helgasyni
að halda, að piltinum nægi þessi stutti tími " Ég kvaðst mundi reyna að koma
aftur næsta vetur. "Þá verður þú búinn að týna öllu, sem þú lærir núna", mælti
Jónas. Samt sagðist hann mundi taka mig í námið og best væri að byrja strax á
morgun. Þótti mér nú betur rætast úr en á horfðist.
Systir mín kom mér fyrir I fæði og húsnæði, og svo hófst námið. Sitthvað man
ég frá því, en nú skal fara fljótt yfir sögu. Er skemmst frá því að segja, að þarna
var ég í mánaðartíma og gekk námið ekki ver en svo, að í lokin fékk ég hrós hjá
Jónasi Helgasyni. Sagði hann, að ég væri orðinn það fær, að hann teldi mig
"kirkjukláran". Hafði hann þá látið mig spila nokkrum sinnum í dómkirkjunni við
minni háttar jarðarfarir.
Jónas vissi, að ég átti ekki hljóðfæri og átti engan aðgang að því heima í
nágrenninu. En það kvað hann mér nauðsynlegt að hafa, annars stirðnaði ég
fljótt upp og týndi því, sem ég hefði lært. Hann sagði því: "Ég á nokkur orgel
geymd uppi á pakkhúslofti hjá honum Zimsen, þú þarft að eignast eitt af þeim, en
þau kosta 150 krónur". Ég kvaðst ekki geta lagt út í þau kaup, því ég væri
peningalaus. Þá sagði Jónas: "Taktu orgelið með þér austur, drengur minn, þú
greiðir það, þegar þú getur." Ég þakkaði Jónasi fyrir þetta einstaka boð og alla
tilsögn, því hann reyndist mér miklu betri maður, en mér leist á, er ég sá hann (
fyrsta sinn.
Ég fór nú niður í Zimsenverslun og kom ípakkhúsið, þarsem orgelinstóðu ítil-
slegnum trékössum, rammlega sterkum. Nú kom upp vandamál: hvernig mér
tækist að koma þessum þunga hlut austur yfir Hellisheiði í talsverðum snjó.
Sleðafæri hugði ég sæmilegt og var strax ákveðinn að reyna að draga orgelið á
sleða og beita sjálfum mér fyrir, austur yfir Hellisheiði. Ég vissi að þetta yrði
10 ORGANISTABLAÐIÐ