Organistablaðið - 01.12.1979, Síða 20

væri búinn að vera með þetta í huganum nokkurn tíma, en nú væri það
komið, nú væri hann orðinn ánægður með það, það væri bara eftir að
hreinskrifa það: Lagið væri við kvæði eftir Þorstein Erlingsson, sem héti
Sólskríkjan, kannaðist Guðlaugur nokkuð við það? Önei, þaö gat víst ekki
heitið. Það væri yndislegt kvæði, það ætti vissulega skilið að við það væri
samið fallegt lag. Laxdal lék við hvern sinn fingur. Svo byrjaði hann að
spila lagið og söng vísuna með. Hann söng allt kvæðið á enda, skaphýr og
örumglaður á valdi Ijóðs og lags, - og Guölaugur hlustaði hugfanginn yfir
fegurð hvorutveggja, er birtist honum þarna í fyrsta sinn í sameiginlegri og
óaðskiljanlegri heild, er hann hefir síðan aldrei getað hugsaðséröðruvísi;
og kvöldið leið fyrir verkamanninum og verslunarstjóranum,
hugföngnum af svipuðum tilfinningum og þeim, er höfðu vald á skáldinu
við söng sólskríkjunnar, er söng svo vel, að "því sitja þar vorkvöldin
hlustandi hljóð, því hika þar nætur og dreymandi bíða.”
Það var komin nótt, þegar Guðlaugur hélt heimleiðis, hrærður og hrifinn
eftir ógleymanlega kvöldstund, - þá er hann heyrði Sólskríkjuna í fyrsta
sinn, - og Ifklega fyrstur manna."
Indriði Indriðason
Dagur er liðinn
Ævisaga
Guðlaugs frá Rauðbarðaholti
Norðri.
20 ORGANISTABLAÐIÐ