Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 9

sem flestum öðrum. Grunur minn er þó sá,
að starf þessa skóla og annarra hnígi æ meir
í það horf, að glæða athygli nemendanna,
dómgreind og tækni, þetta, sem ekki einungis
loðir í munninum um stundar sakir, heldur
rótfestist í skilningnum og hjartanu, þróast
þar og ber ávöxt, eins og Sveinbjörn Egils-
son sagði. Ég hygg þannig, að kennslustofan
muni smám saman breytast í vinnustofu, ef
svo má að orði kveða. — Hitt er augljóst
mál, að um þetta sem flest annað verður skóli
vor að semja sig að því, er gerist með öðr-
um þjóðum, þeim, er vér íslendingar eigum
mest andleg skipti við. En einu má þó aldrei
gleyma, að starf skólans allt verður ætíð, ef
vel á að fara, að vera tengt rammri taug við
heimatún þjóðarinnar, við land vort, tungu og
sögu. Því aðeins getur hann innt af hendi
það hlutverk, sem honum var í öndverðu
fengið. —
Svo höldum vér á stað út á hina ótroðnu
braut, hver og einn það kippkorn, sem hon-
um er afmarkað. Síðan taka aðrir við. Vér
höldum af stað í fullri vitund um hlutverk
skólans og arfleifð, í trausti á hamingju hans,
í trú á menningu vora og föðurland. —
Þér nemendur. I skólasetningarræðu sinni
hinni fyrstu brýndi Sveinbjörn Egilsson það
fyrir nemendum sínum, að skólinn væri heil-
agur staður, sem enginn mætti vanhelga. Á
liðinni öld hefur hann enn helgast af lífi og
starfi margra þeirra manna, sem orðið hafa
fósturjörð vorri til mikillar blessunar. Þetta
skuldbindur hvern þann nemanda, sem þenn-
an skóla skipar. Vér kref jumst af yður starfs.
En minnizt þess, að ísland gerir miklar kröf-
ur til allra barna sinna. Þjóð vor er svo.fá-
menn, að hver dugandi maður þarf að standa
í margra stað, en það getur hann því aðeins
gert, að hann afli sér þekkingar og kunnáttu,
eins og hæfileikar hans standa framast til.
Til þessa er það nauðsynlegt að stunda sína
iðn af alúð og kostgæfni. Og vissulega er
er það æskilegt að lifa rósömu lífi. Þó óska
ég ekki yður til handa, að þið skríðið með
öllu í skjólin, heldur megi ykkur kenna til í
stormi tímans. Já, kenna til, því að eitt er
það, sem varðar meiru en öll þekking, öll al-
efling, það er viljinn til góðs, sem við hjörtu
vor þróast. — Vér lifum nú við hræðslugæði
mikillar þekkingar, hræðslugæði af því, að
þekkingin hefur vaxið góðvildinni yfir höfuð.
Þess vegna er menning vor ekki öll, þar sem
hið gullna yfirbragð hennar er séð.
Svo býð ég yður velkomna til starfs á hinni
nýju öld, kennarar og nemendur. Vinnum
saman að viðgangi og heill þessarar fornu
stofnunar, hver eftir sinni getu. Síðar munu
komandi kynslóðir dæma um verk vor, —
því að hvorki orstír né dómur munu deyja,
segir hið fornkveðna. Vel má vera, að þeir,
sem hér eiga síðar um að mæla, láti sér finn-
ast fátt um þekkingu vora. En ef vér rækjum
störf vor af alúð, munu þeir líta á vilja vorn,
því að viljinn til góðs hefur staðizt dóm allra
alda. Látið hann ylja óskir yðar og beina
verkum yðar til gagns og sæmdar fyrir þessa
ptofnun, fyrir þjóð vora og föðurland.
Að svo mæltu segi ég skólann settan og
101. starfsár hans hafið.
Forsíðumyndina tók Halldór Arnársson, Ijósmyndari, en myndirnar frá hátíðahöldun-
um 16. júní tók Sigurhans E. Vignir, Ijósmyndari. Þá viljum vér þakka Birni Svein-
bjamarsyni fyrir veitta aðstoð, en hann léði blaðinu til birtingar góðfúslega og án
endurgjalds þœr myndir úr skólalífinu, sem i því birtast. Loks viljum vér þakka
Ármanni Kristinssyni fyrir góðfúslegt lán á nokkrum myndamótum. Myndamótagerð
fyrir blaðið annaðist Ölafur Hvanndal.
SKÓLABLAÐIÐ
7