Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 25

BJÖRN MARKAN, 6. B:
Köllunin,
sem hvarf inn um ómálaðar
á grænum brakka.
(Kvöldpáttur úr lífi tveggja
afburöamanna).
VEITINGASKÁLINN
Kaffi, Te, Mjólk, Öl.
Þetta stendur með skrykkjóttum, snjáðum,
gulum og grænum stöfum yfir horndyrum á
gamla, gráa steinhúsinu, við hliðina á „Rík-
inu“, sem alltaf er lokað, þegar viss fjöldi
báta er lagztur inn, nema ef einhverjum fín-
um mönnum þóknast að lalla niður eftir,
því að það heitir „niður eftir“ ofan úr brekku,
en þar eiga allir fínir menn heima, og þar er
engin fýla.
Já, nema einhverjum af fínu mönnunum
þóknist að fá sér einn kassa af viskíi, því að
þeim stendur allt opið, og þá leyfa þeir líka
smælingunum að fylgjast með inn.
I dag liggur nær allur flotinn inni, og
snemma í morgun hafði alllaglegur hópur
manna safnazt saman við dyrnar á ,,ríkinu“.
Árangurslaust beið þessi örvæntingarfulli
hópur, fyrst eftir Bjarna templara og ríkis-
stjóra, síðan það, sem eftir var dagsins eftir
heldri mönnum.
Hvílík armæða. Það er laugardagskvöld,
um mánaðamótin ágúst og september.
Yfir Siglufirði er ekki eitt einasta reyk-
eða gufuský. Það hefur ekki verið brætt eitt
einasta mál síldar í rúma viku.
Það er kyrrt kvöld. Klukkan slær hálf tíu
í húsi.
Litlu síðar sjáum við tvo unga náunga
koma út um húsdyrnar undir áðurnefndri
Björn Markan.
letran. Þeir standa drykklanga stund við
opnar dyrnar, horfa allt í kring um sig, þefa
og hlusta eins og þeir séu að leita að ein-
hverju og skyndilega er sem komi einhver
saknaðarsvipur á andlit þeirra.
„Það vantar ekkert nema fýluna,“ segir sá
stærri. Sá minni lokar orðalaust hurðinni og
síðan þramma þeir af stað ofan í bæ.
Sá stóri er fremur feitur, í stórum ryk-
frakka með voðalegan körfuhatt á höfðinu.
Önnur einkenni eru engin, nema það eitt, að
hann stikar sérdeilis stóran.
„Bíddu eftir mér, Boli.“
Sá litli er orðinn langt á eftir Bola (því
það er hann kallaður) og virðist ekki eiga
nein tök á að ná félaga sínum, nema hann
bíði eftir honum.
Boli stanzar, snýr sér hægt við, og í Ijós
kemur einn sá voðalegasti fyrirlitningarsvip-
ur, sem hægt er að hugsa sér, að einn mað-
ur geti framkallað á stuttri stundu.
„Hversu oft hefi ég ekki sagt þér, að það
misbýður vorri lyrisku stemningu að ganga
svona hratt.“
I fyrstu horfir Boli hálfundrandi á hann,
en svo er eins og hann ranki við sér og verður
vandræðalegur. Hinn horfir ásakandi á hann,
en þegar hann sér vandræðasvipinn, verður
hann gagntekinn af náð og miskunnsemi, og
SKÓLABLAÐIÐ
23