Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 26

til að breiða yfir mistökin, gengur hann ró-
lega af stað og nærri strax á eftir kemur
Boli, sem nú hefur orðið að láta iðrunarsvip-
inn víkja fyrir umhugsuninni um að halda
hinni háheimspekilegu framkomu, sem nær
ávalt einkenndi þessa tvo ungu menn.
Snabbi, en svo nefnist sá minni er í ljós-
um sumarfötum. Við þau er ekkert annað að
athuga, en það, að jakkinn er svo síður hon-
um, að ætla mætti, að hann hafi fengið hann
að láni hjá Bola, sem er heilum tuttugu og
fimm sentimetrum hærri. Við nánari athug-
un má einnig sjá móta fyrir eins konar flösku
innan á jakkanum, í hægri rassvasa.
I þessu ástandi ganga þeir niður Aðalgöt-
una. Þeir nema staðar við gula húsasam-
stæðu, þar sem fjöldi fólks er saman kominn.
Þeir ryðja sér braut, gegnum þvöguna og
standa loks við glugga. f honum hangir á
snúru búðarpappírsræma, en á henni standa
þessi orð, skrifuð með grænni málningu:
Ball í kvöld, kl. 10.
Það er kominn ánægjusvipur á þá, Bola og
Snabba, og þeir kinka vingjarnlega kolli hvor
til annars. Síðan fara þeir báðir inn, kaupa
miða í litlu gati og láta skipta fimm hundruð
króna seðli við sama tækifæri og fara svo
inn.
I dyrunum mætir þeim tóbaksreykur og alls
konar ódaunn, en í stað þess að gretta sig
yfir því, draga þeir djúpt andann og blása
mikinn, líkt og heiðarlegir íþróttamenn gera,
er þeir koma út á morgnana.
Þeir félagar ganga inn í stóran sal, þétt-
skipaðan fólki. Þetta er mjög stór salur, hátt
til lofts. Meðfram veggjum hans eru allmörg
borð, en þar sem þeim hefur ekki verið kom-
ið fyrir eru harðir trébekkir.
f enda salsins er allstórt leiksvið, þar sem
hljómsveitin, harmónikuspilari og mjög hríf-
andi trumbuslagari, leikur af öllum kröftum.
Allt í kringum hana hefur einnig verið komið
fyrir borðum, en eins og niðri í salnum virðist
þar allt setið.
Boli og Snabbi hafa nú brátt komizt að
raun um, að ekkert pláss er laust og án þess
að láta það á sig fá, ganga þeir inn, Boli á
undan. Þeir þreifa sig áfram meðfram öllum
borðum og virða vandlega fyrir sér öll þau
andlit, er við þau sitja. Þeir þekkja allmarga,
en af löngu settri reglu atyrða þeir engan
að fyrra bragði; ,,er ekki fílósófiskt", segir
Snabbi.
Á gólfinu iðar kösin af dansandi fólki;
bregður þar fyrir ýmsum variasjónum af
fettum, kippum og nuddi.
,,Er það ekki yndislegt,“ scgir Boli bros-
andi, sem nú hefur stanzað og virðir fyrir
sér hið dansandi maurildi, ,,að sjá fólk þannig
dregið niður í sollinn, niður fyrir lágprósu
kúltúrsins, vaðandi í vímu andleysis á valdi
líkamlegra ofsjóna á hyllingum kvenlegra
eiginleika, meðan maður sjálfur stendur sem
hinn órjúfandi klettur, brjóstvari allra and-
legra gæða og lýriskra vandamála, upp úr
hafi niðurlægingarinnar.
Snabbi stendur sem rotsleginn og hlýðir á
romsuna. Aldrei hafði Boli útsagt annað eins
í einu. Þetta kvittaði nú aðeins fyrir hans
margra-daga-lyrisku-þögn.
,,Snabbi!“
Það er kvenmannsrödd, sem kallar. Þeir
líta í kring um sig, en sjá ekki stúlku þá,
sem kallar.
„Boli!“
Það er Tóta. Síðastliðinn laugardag höfðu
þeir báðir tjáð henni ást sína á þessum sama
stað og það með svo mörgum og flóknum
orðum, að hún var horfin áður en því var
alveg lokið. Og nú fyrst sáu þeir hana aftur.
„Nú skal ég dobla hana,“ segir Snabbi.
„Nei, nú skal ég dobla hana,“ segir Boli.
Svo æstir urðu þeir, að þeir gleymdu gjör-
samlega köllun sinni. Þeir æða báðir, hver
um annan þveran, sem mest þeir mega, til
hornborðsins, þar sem hún situr.
En þeir átta sig áður en þeir koma að
borðinu og nú koma þeir til hennar báðir í
senn, rólegir og virðulegir, Snabbi helzt til
of lotinn í herðum. „Það er heimspekilegt,"
var hann vanur að segja.
„Sæl,“ segir Boli.
Snabbi lætur sér nægja að lygna aftur aug-
unum í kveðjuskyni og svo setjast þeir báðir
orðalaust og enn hamrar hljómsveitin af öll-
um kröftum.
24
SKÓLABLAÐIÐ