Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 27

Tóta er fremur lagleg stúlka, rauðhæró,
með brún augu, í grænum kjól og er með illa
burstaðar tennur.
Þeir mæna báðir rannsakandi á hana.
„Ertu gömul,“ spyr Boli.
„Nei.“
„Hversu gömul?“ spyr Snabbi.
„Bráðum tuttugu.“
„Hvenær?“
„Eftir þrjú ár.“
Þeir koma auga á þjón og panta nokkrar
flöskur af Valash. Að lítilli stund liðinni kem-
ur þjóninn með flöskurnar.
„Hvað kostar það?“ spyr Snabbi, sem held-
ur á allstórum búnka af samanvöðluðum
seðlum í hendinni.
„Tvo,“ svarar þjónninn.
Snabbi greiðir úr flækjunni og réttir hon-
um tvo tíu króna seðla án þess að líta á
hann.
Því næst dregur hann upp úr vasanum
heljarmikla pottflösku og segir við Tótu:
„Má ég bjóða fraukunni snafs?“
Án þess að bíða eftir svari, hellir hann í
glas og segir henni að gjöra svo vel.
„Það er klassískt, menntað að gretta sig.
Bætir líka bragðið,“ segir hann eins og til
skýringar, þegar hann fær sér fyrsta sopann
og grettir sig. „Einhvern tíma fyrir ævalöngu
sagði einhver: ég hef verið ástfanginn, ég hef
verið skuldum vafinn, ég hef drukkið, ég veit
ekki hve mörg ár. Hví skyldi ég þá ekki, ég,
sem er aðeins ungur, slá út fimm hundruð
krónur, verða skuldum vafinn, drukkinn, já
og ástfanginn,“ segir Snabbi og horfir með
sínum beztu come-to-me-augum á Tótu.
En úr augum hennar skín aðeins augljóst
áhugaleysi.
Snabba finnst þetta skrítið. Hann þóttist
vita, að hún væri hrifin af honum.
Eða hafði hið hrífandi augnaráð hans
alveg firrt hana ráði og rænu? Harla ólík-
legt!
Tóbaksreykurinn gusast í smáskömmtum
upp frá hverju borði, safnast í mekki, sem
svífa um allan salinn, mætast og renna sam-
an, verða eitt. Brátt er salurinn orðinn eitt
reykský. I miðju þessa eiturskýs dansar hinn
tryllti, Ölvaði hópur unglinga eins og skelfd
hjörð í þoku.
Á hljómsveitinni, sem enn hamrar á leik-
sviðinu, hefur orðið breyting. I stað harmó-
nikuleikarans, sem hefur ofreynt sig, er
kominn ungur, nauðasköllóttur Svíi, en hann
reynir krafta sína á fornfálegri slaghörpu.
Hinn sívaxandi hávaði, reykur og ekki sízt
vínið hafa svifið svo ört á Snabba, að hann
er orðinn þétt-kenndur.
Boli, aftur á móti, situr steinhljóður og
mænir á Tótu, en hún virðist eigi veita því
athygli.
Snabbi horfir beint á dansandi fólkið. Það
er eins og hann horfi í gegn um það, á eitt-
hvað hinu megin, eitthvað við hinn vegginn.
Nei, Snabbi er að hugsa. Hann á við vanda-
mál að etja, og það er engu líkara, en allar
hans hugsanir endurspeglist í andliti hans.
Óljósar svipbreytingar koma í ljós. Smám
saman taka þær á sig fastari mynd.
Sorg, gleði, ást og alvara. Svipir hans virð-
ast tákna þetta. Þeir verða reglubundnir.
Og brátt virðist alvaran ná yfirhöndinni,
en það kostar átök. Um stund er eins og allt
renni saman og útkoman líkist grátandi
manni, en skyndilega linast allir vöðvar í
andliti Snabba. Drykklanga stund situr hann
þannig sem dauðadrukkinn. Svo rofar til. 1
ljós kemur hinn eðlilegi Snabbi, hinn alvar-
legi Snabbi. Hann horfir hugsandi á Bola
og segir svo:
„Eitt sinn sagði Voltaire, að ef enginn guð
væri til, væri nauðsynlegt að búa hann til.
Eins segi ég. Þar sem við í sumar höfum
ekkert göfugt markmið að keppa að, engu
helgu starfi að sinna, er nauðsynlegt að búa
það til.
Köllun vor er háleit. Hún hrópar á vort
andlega þrek og þolinmæði og umfram allt
manngæzku. Hún mun krefjast fórnfýsi út
í yztu æsar. Eigingirni er fordæmdur hlutur
og síðast og ekki sízt verðum við að eiga til
að bera gáfur í meira en meðallagi.“
Enn horfir hann hugsandi á Bola, og nú
bregður fyrir efasemi í svip hans.
„Og hver er þessi háleita köllun vor?“
spyr Boli þolinmóður.
SKÓLABLA&IÐ
25