Skólablaðið - 01.10.1946, Qupperneq 28

Það líður löng stund. Loks snýr Snabbi sér
að Tótu.
„Köllun vor er þessi fremur laglega
stúlka.“ Hann drekkur úr hálf fullu glasi,
heldur svo áfram. „Við ætlum að ala hana
upp. Við munum hafa system i galskaben,
eins og ég hef heyrt Norðmenn segja. Hafin
skal hún verða til skýjanna á vængjum and-
legrar orku, er hún mun hlotið hafa í gegn
um oss. Hún mun verða hin himneska dís
saursins á Siglufirði. — Fyrst ber oss að
kenna henni óþvingaða kurteisi, að bera til-
hlýðilega virðingu fyrir oss og ást vorri, og
einnig því, er vér út mælum. Það hlýtur að
leiða af sjálfu sér, er vér höfum kennt henni
að meta fegurð, heimsspeki, listir allar og
ekki hvað sízt hinn háa skáldskap, þar sem
vér munum sjálfir því afkasta, er til þarf í
byrjun, sem sagt, við munum leggja grunn-
inn að hennar lyrisku braut, með því að
yrkja vísur til hennar og um hana, sem mun
eðlilega vekja áhuga hennar á skáldskapnum,
og mun hún einmitt hafa gott af að kynnast
Ijóðagerð vorri, og þá einkum minni.
Allt mun þetta krefjast þeirra faktora, er
ég minntist á fyrst og munum vér snúa
okkur að verkefninu strax.“
Hann lítur á Bola, eins og til að leita sam-
þykkis og er hann hefur fengið það tekur
hann upp flöskuna, hellir í glas sitt og Tótu.
Hann lítur á hana um leið.
Sama deyfðin og áhugaleysið sem áður
mætir augum hans. Honum gremst þetta,
bætir í glas sitt, drekkur úr því í einum teyg
og er hann leggur það frá sér er hann orðinn
hálfu brúnaþyngri en hann var. Augu hans
stara á ekkert sérstakt, aðeins stara. Hann
er í vondu skapi.
„Áttu ekki ástmey heima, Boli?“ spyr hann
og snýr sér hálfa leið að Bola.
„Jú.“
„Þú átt að drepa hana.“
„Hvers vegna á hann að gera það?“ spyr
Tóta, sem nú virðist hafa vaknað.
„Til að geta skrifað um það.“ Síðan bætir
hann við. „Ertu ekkert skáld, Tóta?“
„Nei, ekkert!"
„Það er slæmt. Það, sem gerir menn leiðin-
lega er, að þeir eru ekki skáld. Hví eru menn
ekki skáld ? Hvers vegna eru ekki allir skáld ?
Hví reyna menn ekki að vera skáld? Hví er
ég eina skáldið hér inni?“
Hann horfir vonlausum, sljóum augum
fram fyrir sig. Rödd hans er orðin óskýr,
tungan drafandi.
„Ég hef ort vísu til þín, Tóta. Ég orti
hana í huganum. Maður yrkir vísur í hugan-
um. Já, það er það, sem gerir, ekki á blað.
Viltu heyra hana? Það er ástarvísa.“
Án þess að bíða eftir svari, byrjar hann
að þylja með næsta óskiljanlegum orðum.
Þú rjóða, gisna, rólega snót,
sem ræður mínum hugarvendingum.
Hvert er það spor í sandi
sálarlífs míns, er aldrei
hlýðir þínum bendingum?
Hvert svar er dándislega af vörum þínum
drýpur,
drepur allar mínar hugsanir, er að því lýtur.
Kvöldið líður. Allt vín er upp drukkið.
Ballinu er senn lokið.
Boli og Snabbi bjóðast báðir til að fylgja
Tótu heim. Þegar þau koma út, er stjörnu-
bjart og norðurljósin dansa eftir himinhvolf-
inu, og í norðri yfir fjallinu, skín máninn.
Ósjálfrátt stanza þeir báðir og horfa upp í
loft.
„Sjö stjörnur,“ segir Boli.
„Eitt tungl,“ segir Snabbi.
Þeir líta hver á annan. Það mætast tvö
sjónarmið.
Veit duftsins son nokkra dýrlegri sýn,
en Drottnanna hásal í rafurloga.
„Hvílíkt skáld var ei Einar Ben.“
„Hlusta þú heldur á hvað Byron sagði,“
segir Snabbi og horfir hálfluktum augum á
tunglið:
„Meðan gyllir máninn höf,
maurinn lýsir rakan svörð.“
„Hversu smátt er það eigi í samanburði
við þetta:
26
SKÓLABLAÐIÐ