Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 29

„Sjá grund og vog undir gullhvelfdumboga.
Hver getur nú unað við spil og vín?“
„Eða gleðikonu?" bætir Snabbi við, önug-
ur.
Þeir taka hvor undir sinn handlegg á
Tótu og leiða hana af stað í áttina niður að
Sunnubrakka. Það er stuttur spölur innan
um tunnur og alls konar drasl.
Þau þræða leið sína, rólega, án þess að
mæla orð af vörum. Þau koma að brakkan-
um. Það er langur, grænn brakki, undir
svörtu þaki, og þó með aðeins tvær dyr, við
suður og norður enda. Þeir hjálpa henni að
opna dyrnar í hálfmyrkrinu, það eru suður-
dyr, og að því búnu búast þeir til að fylgja
henni inn. En hún fer ekki inn.
Hún snýr sér hægt við í dyrunum, réttir
þeim varlega hægri höndina, tekur laust í
höndina á þeim og segir:
„Verið þið góða nótt, drengir. Takk fyrir
fylgdina.“
Hurðin lokast hægt á eftir henni og enn
hafa þeir ekki sagt orð. Þeir aðeins standa
og horfa eins og rænulausir á lokaða hurðina.
Þannig standa þeir lengi, unz þeir ganga
báðir í senn fyrir horn brakkans og stanza
undir litlum glugga undir súð.
Fyrir glugganum er skítugt lak, en þrátt
fyrir það sést bregða fyrir skuggum af
manneskjum á iði.
Þeir standa niðri og horfa rólegir upp í
gluggann, rétt eins og þeir séu aðeins að
bíða eftir því, að Tóta svipti lakinu frá, opni
gluggann og bjóði þeim að koma upp.
En ekkert slíkt gerist. Þeir halda bara
áfram að standa, að horfa, og skuggarnir
halda áfram að birtast á skítuga lakinu.
Enginn veitir þeim athygli, enginn sér þá,
enginn hugsar um þá. Jafnvel tunglið hefur
snúið við þeim bakinu og farið bak við fjall.
Það líður að morgni. Þeir ganga tveir,
hægt í vesturátt, heimleiðis.
„Köllunin, hún hvarf inn, fór inn um
dyrnar, lokaði og skildi okkur eftir, geníin,
úti.“
„Það var aðeins hugarburður. Hún gat
aldrei orðið köllun vor. Hún var of heimsk,
SKÓLABLAÐIÐ
skildi ekki gildi mannlegrar vizku, er hefur
fest rætur sínar í manngæzku, aðeins til að
bjarga henni úr saurnum. Nei, hún skildi
það ekki.
En við skulum finna aðra, aðra, sem skilur
sjónarmið listamannsins og lætur sér lynda.
Já, við munum finna aðra.“ Snabbi horfði
upp að sjómannaheimili um leið og hann
mælti síðustu setninguna. Hann er ánægður
á svipinn.
„En hún var svo lagleg,“ kjökrar Boli.
„Maður á aldrei að sjá eftir neinu. Það er
ekki fílósófískt."
Og þar með var þessu lokið. Þeir rölta í
hægðum sínum, alltaf í vestur.
Brátt koma þeir að „Veitingaskálanum"
aftur.
Boli tekur upp lykil úr vasa sínum, stingur
honum í skráargat og opnar horndyrnar,
því þarna búa þeir.
Sjálf moldin er hrein sem mær við lín.
Hvert sandkorn í loftsins litum skín
og lækirnir mætast í silfurósum.
„Hver annar en Einar Ben. hefði getað
sagt þetta. Þetta er tjáning,“ bætir Boli við,
um leið og hann ljómar af töfrandi brosi.
„Hvað er það betra en kvæðið mitt til
stjörnunnar Sirius, t. d. þetta erindi:
Hæ, hó. Hæ, hó. Hæ, hó.
Þú tignarlega andans tákn,
er titrar við hvert það kall,
sem boðar þína brunandi komu
við bálköst og rymjandi bákn.
Hó, hæ. Hó, hæ. Hó, hæ.
Vér hittum þig niður í bæ.“
Boli háttar í koju sína, en Snabbi stendur
við gluggann og hugsar.
Eiitthvað fannst honum það öðruvísi, já,
og betra hjá Einari en honum sjálfum.
Við úthafsins skaut er allt eldur og skraut
af iðandi norðurljósum.
Það var betra hjá Einari; það varð hann
x 27