Skólablaðið - 01.10.1946, Side 40

FRIÐRIK SIGURBJÖRNSSON, stúdent 1946:
„Einu sinn var. . .
Einu sinni var ég lítill, miklu minni en ég
er núna, og þá var ég bara nokkuð stór eftir
aldri. Og það veit heilög hamingjan, að í þá
daga var ekki litið á mig sem einhvern lítinn
,,kalla“ af krökkunum í kring. — Nei, ég var
potturinn og pannan í öllu þeirra brauki og
bramli og lét mig hvergi vanta, þar sem eitt-
hvað spennandi gerðist.
Árin, sem ég var krakki, standa mér ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum. Þau eru sveip-
uð bláma ævintýrisins, líkt og hetjusögur
fyrri alda, en þó eru þau sönn og sannleik-
anum samkvæm.
Ég og krakkarnir, sem með mér voru,
erum eins og persónur í skáldsögu, sumir
aðalpersónur og aðrir aukapersónur eins og
gengur.
Umhverfið var Reykjavík með mjóu göt-
unum og timburhúsunum, því að þetta var
áður en steinhúsin fóru að setja svip sinn
á bæinn.
Það var nú heldur betur upplit á þeim
stutta, þagar hann kom í fyrsta sinn út á
götu með hendurnar í buxnavösunum. Bux-
urnar voru bláar, og vasarnir voru stórir og
rúmgóðir og tóku ósköpin öll af nöglum og
öðru fínu drasli, sem nauðsynlegt taldist í
þá daga, og svo voru þeir líka svo dæmalaust
hlýir og skjólgóðir. Það var hreinn óþarfi að
ganga með vettlinga þann veturinn.
Dömurnar, sem léku sér að dúkkunum sín-
um á gangstéttinni, litu upp og horfðu á eftir
stráknum í bláu buxunum, sem spígsporaði
eftir götunni og blístraði brot úr broti af lagi,
sem hann hafði nýverið lært. — „Já, þessi
var svei mér fínn,“ og svo greiddu þær litlu
lokkana frá enninu. Þær voru nefnilega svo-
Friðrik Sigurbjörnsson
lítið fínar líka. — Þá vildu allar með mér
ganga. Ég labbaði til einnar. Hún var dökk-
hærð. Hún varð bæði hrædd og hissa. Svo
stamaði hún upp: ,,Á ég að vera með þér?“
— Ég virtist ekkert vera áfjáður í það og
steinþagði. — En litla daman var ekki af
baki dottin. „Ég á líka tvo aura“. Þá stóðst
ég ekki mátið, og við fórum í mömmuleik.
En hún vildi endilega hafa einhvern ,,frænda“
með í spilinu, og hann gát ég ómögulega
þolað og hótaði að klaga hann fyrir pabba,
en stráksi ,,brúkaði“ munn og sagði: „Pabbi
minn er póliti. Hann getur bara tekið pabba
þinn.“ — Við þetta varð ég svo skelkaður,
að ég sagði bless og labbaði upp í holt, þar
sem einu sinni stóð Skólavarðan. Rétt neðan
við hana stóð steinstöpull, og við krakkarnir
trúðum þvi, að það væri reykháfurinn hennar
Grýlu og þorðum varla að nálgast hann, því
að hún var alltaf „að sjóða til jóla“.
38
SKÓI.ABLAÐIÐ