Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 41

En þarna í holtinu lágu bílavegir út um
allar trissur, og þar átti ég ,,rúllu“, sem þá
var hæstmóðins að aka á undan sér á alveg
voðalegu „spýtti“. —
Þá voru ekki ,,pólitíin“ að ónáða strákana
og sekta fyrir ógætilegan akstur. Vegurinn
lá fram hjá Steinkudys og ofan í grunninn,
þar sem einu sinni átti að vera stúdenta-
garður, og svo allar götur niður undir Hans
póst og Gísla gamla, sem átti tryppin.
Svona ókum við strákarnir í loftinu lengi
dags, þar til er við urðum lúnir í löppunum
og héldum heim til að fá ,,kókó“ hjá mömmu
með útbleyttri tvíböku eða vínarbrauði, en
ekkert sælgæti í heiminum, nema ef vera
skyldi spýtubrjóstsykur, jafnaðist á við gott
vínarbrauð. Ekki heldur lakkrísinn, sem kost-
aði 5 aura og var svo langur, að hann náði
utan um mittið á eigandanum og fékkst í
öllum regnbogans litum. —
Næsta dag lallaði ég út að grjóthrúgunni,
sem einu sinni var á Káratorgi, og einhver
bauð mér út í ,,forma“ og gerði mig alveg
,,krúkk“ á tíu mínútum, þegar ég var búinn
að ,,blæða“ öllum formunum, og hann varð
að „gera mig út“, til þess að hægt væri að
halda áfram.
Buxnatölur notuðum við aldrei í þá daga,
hvað þá fimmeyringa. Það voru bara form,
og bezt voru þau með stjörnunni, því að þau
voru alveg geysilega „sjúr“.
Eftir að ég varð ,,krúkk“, fór ég að renna
mér á rassinum niður hlera, sem var yfir
kjallaratröppur í næsta húsi, þar til húsmóð-
irin kom út og skipaði mér að hætta, þetta
gæti slitið hleranum. — Ég leit á hlerann
og sá þá einhverja bláa dulu þar í tréflís.
Ég þreifaði í dauðans ofboði á botninum á
mér, og það var komið gat á þær bláu.
Ég fór að háskæla og hélt heim á leið,
setti upp skeifu og hélt með hendinni fyrir
gatið. Það var svo sem hægt að slíta fleiru
en hlerum. — En konan misskildi orgið í mér
og hélt mig skæla vegna þess, að hún hafði
bannað mér að renna mér á hleranum. Hún
tók strax upp kandísmola úr svuntuvasanum
og stakk upp í mig. Gatið gat hún ekki séð
fyrir hendinni, og þar ofan á labbaði ég aftur
á bak frá henni. —
Svo komst ég heim, og fallegu bláu bux-
urnar mínar fengu gráa bót, því að hún
mamma átti bara enga samlita í augnablik-
inu.
Og litla dökkhærða daman í húsinu á móti,
sem ég var svo skotinn í og sem var svo
skotin í bláu buxunum mínum og hvernig
ég hafði hendurnar í vösunum, labbaði næsta
dag, þagar hún var búin að sjá gráu bótina,
inn í búð með montna, rauðhærða stráknum,
til að kaupa glansmynd, sem hann ætlaði að
gefa henni. — Þetta hafði ég upp úr því að
renna mér á kjallarahleranum í gamla daga.
En ég hætti nú fljótlega að vatna músum
vegna þessa, en það þótti mér alltaf undar-
legt, að rétt í sama mund og litla dökkhærða
daman tók mig í sátt aftur og þá af mér
sykurmola, þá byrjaði hann afi minn, sem
var með voðalega stórt skegg, allt í einu að
vatna músum.
Hann fór ekki að gráta. Skeggjaðir menn
og stórir gráta aldrei.
Hann hafði bara veitt svona líka dæma-
laust fallegar sjö litlar snípur í gildru, og
svo sama dag og ég rakst niður í kjallara
SKÓLAELAÐIÐ
39