Skólablaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 42

til að ná í „blákkudósina“ hennar mömmu,
sem lá í vaskahússglugganum, en ,,blákkuna“
ætlaði ég að nota á gráu bótina, hvað haldið
þið, að hann afi sé þá annað að gera en að
„vatna músum“, bara svona upp á kraft.
Hann bara lét gildruna í voða stóran bala,
og svo sprautaði hann vatni á mýsnar. — Það
var voða spennandi að sjá þær synda, en
svo þegar ég ætlaði að fara að sjá, hvernig
þær syntu í kafi, sagði afi mér að fara út,
og honum varð ég að hlýða, hvað sem það
kostaði. — Svona fór hann afi minn nú að því
að vatna músum í þá daga. —
— Og ég var nú ekki aldeilis upp á gat í
músíkinni í þá daga. Þá kunni maður nú bæði
að spila á fíólín og píanó, og einstaka sinnum
barði maður bumbuna. —
Svo einn góðan veðurdag ákváðum við
krakkarnir að halda hljómleika. Þetta var
ekkert plat, því að við vorum m. a. s. að
hugsa um að auglýsa í blöðunum. En þá datt
einum af höfuðpaurunum í hug, að það gengi
ekki og söng vísubrot því til sönnunar: „að
Moggatetur tæpast getur tekið þetta gilt.“
— Svo var það samþykkt í einu hljóði, að við
skyldum bara láta það berast til krakkanna
í kring, að hljómleikarnir yrðu haldnir á til-
settum tíma og aðgangseyririnn, 3 form,
skyldi greiðast við innganginn. —
Við vorum fjórir í hljómsveitinni. Ég, sem
spilaði á fiðlu, en það var nú fiðla, sem ætti
skilið að komast á safn. Hún var bara járn-
rör, sem ég dró fram og aftur eftir vinstri
handleggnum eins og ég hafði séð fiðlara
gera, og svo setti ég ógnarstóran stút á
munninn og púaði yndislega tóna, sem áttu
að ,,fyrirstilla“ hljóðin úr öllum strengjum
fiðlunnar.
Svo var nú Óli, bezti vinur minn, sem spil-
aði á trommu. Það var stór niðursuðudós
undan stórum grísatám, og hann barði bumb-
una með tveimur „fírtommum“, svona líka
taktfast.
Þriðji strákurinn spilaði á greiðu og sá
fjórði bara á prentpappír, því að greiðan
hans hafði misst síðasta tindinn fyrir viku,
eftir að hafa verið í ,,brúki“ hjá honum eldra
bróður hans, sem hafði þenna líka rokna
lubba, bara alveg eins og strákúst. Það var
alls ekki von, að greiðutetrið þyldi slíka með-
ferð, en það gekk- ágætlega að spila á pappír-
inn.
Ég var hljómsveitarstjórinn og gekk eins
og herforingi á undan hinum spilurunum
upp á efra tröppupallinn, þegar hljómleikarn-
ir byrjuðu.
Fjöldinn allur af krökkum hafði safnast
saman í portunum í kring, og höfuðpaurarnir
græddu fullan kassa af formum, sumum
„sjúrum“ með stjörnu —, og nú byrjaði
ballið.
Ég dró rörið og púaði og svo var spilað
af svo mikilli list, að krakkarnir göptu svo
mikið af hrifningu, að við, sem stóðum uppi
á tröppunum, sáum ofan í maga á þeim. —
Fyrsta lagið var: „Billy boy, Billy boy“,
— alveg yndislega fjörugt og fallegt lag, og
vakti það svo mikla hrifningu, að við vorum
strax klappaðir upp og urðum að endurtaka
það, og þá söng allur krakkaskarinn með,
fullum hálsi. —
Ég varð að hneigja mig fimm sinnum á
eftir til að lægja klappið.
Síðan kom syrpa af dægurlögum, sem þá
voru á hvers manns vörum í Reykjavík, svo
sem: „Show me the way to go home“ og
mörg önnur dillandi fjörug lög.
Næsta atriði á hljómleikunum var dans
með undirleik. Tvær litlar dömur höfðu boðizt
til þess að dansa á neðri tröppupallinum.
40
SKÓLABLAÐID