Skólablaðið - 01.10.1946, Page 43

Önnur þeirra var einmitt dökkhærða daman
mín í svona dæmalaust fallegu rauðu pilsi.
Þið getið nú bara rétt ímyndað ykkur, að ég
lagði mig allan fram við ,,spiliríið“, enda var
lagið: „Bansi, dansi dúkkan mín“, sannköll-
uð perla í tónbókmenntunum.
Ég lygndi aftur augunum á vixl, eins og
ég hafði séð fullorðna fólkið gera, og leit í
djúpu, brúnu augun hennar.. Ég sá, að þau
sögðu: ,,Þú spilar yndislega, vinur minn!“
og ég veit það, að hún sá í grænu augunum
mínum: ,,Þú dansar yndislega, vina mín!“
Þessi sæla þarna í sólskininu var því kaup
kaups.
Svo þegar hljómleikunum var lokið, var
klappað ákaft, svo að jafnvel mömmurnar,
sem voru víðast í stórþvotti úti í vaskahús-
unum til að nota þurrkinn, ráku út höfuðin
til að vita, hvað um væri að vera.
Ég var kallaður fram hvað eftir annað, og
augun í mér tindruðu þegar ég hneigði mig.
En hámarki náði hrifningin, þegar dökkhærða
daman mín, svona líka sæt og fín, labbaði
upp tröppurnar og rétti mér blömvönd úr
baldursbrám, en hún misskildi hlutverk sitt
algerlega og hneigði sig fyrir áheyrendum um
leið og ég. — Þá var ég sæll. Þá var nú gam-
an að vera krakki.
Tveim árum seinna kom í ljós, að daman
mín dökkhærða hafði laskazt í hryggnum. —
Það var ekki hryggbrot, en þeir kölluðu það
hryggskekkju — og þá fékk ég mér aðra
ljóshærða. En alltaf minnist ég þó baldurs-
bránna, sem hún gaf mér þarna á hljómleik-
unum.
Svo var það nokkrum dögum síðar, að Óli,
vinur minn, kom inn á skrifstofuna mína í
kompunni undir útidyratröppunum — og það
m. a. s., þegar ekki var viðtalstími.
Þetta var voðaleg ókurteisi, og ég og dam-
an mín, sem einmitt vorum í mömmuleik og
nýbúin að drekka morgunkaffið, kunnum
þessu afar illa. En af því að Óli var vinur
minn, þá spurði ég svona rétt ,,sí svona“,
hvort það væri áríðandi?
Já, hann hélt nú það. Hann vildi fá mig
strax á ráðstefnu út af afar mikilsverðri
flugu, sem hann hafði nýverið fengið í höfuð-
ið. Ég bað dömuna mína að hafa mig afsak-
aðan augnablik, en hún hélt nú, að það gerði
ekki stórt, því að hún ætlaði hvort sem væri
að fara að huga að miðdagsmatnum, en við
vorum í mömmuleik, eins og þið munið.
Við Óli settumst út á svalirnar á skrifstof-
unni, þ. e. a. s. út á tröppur og Óli hóf mál
sitt. ,,Ja, mér datt svona í hug, hvort ekki
væru alltof margir menn til í heiminum.“
Ég klóraði mér bak við eyrun og hnyklaði
brúnirnar. Þetta var bara anzi snúið.
„Það er nokkuð til í þessu,“ sagði ég eftir
dálitla umhugsun. „Það væri hreint ekki svo
vitlaust að hafa færra fólk í heiminum.“
„Já,“ sagði Óli. „Ættum við þá bara ekki
að fækka því?“
„Ha,“ sagði ég. „Drepa það?“
— „Ja, bara alveg eins og þú vilt helzt.“
„Nú, hvað skal segja. Skjóta alla menn í
heiminum nema mig og þig?“
„Já.“
„Ertu alveg?“ sagði ég.
„Já,“ sagði Óli, og mannúðin kom upp í
honum. „Ja, við gætum nú t. d. látið hana
Diddu þína lifa.“ Og þar átti hann við dökk-
hærðu dömuna mína. — Ég var til í það,
a. m. k. fram yfir miðdagsmatinn.
„Já, og svo vini okkar og kunningja, þú
veizt, fjölskylduna," sagði Óli.
„Ha, svo mörgum?“
„Já,“ sagði Óli, sem stamaði talsvert.
SKÖLABLAÐIÐ
41